Ik vond het nogal grappig dat ik de dag na plaatsing van het eerste artikel
telefoon kreeg van mijn gewezen werkgever. Mijn toenmalige afdelingshoofd
waarschuwde mij niet te ver te gaan en wees op geheimhouding van eventuele
informatie tijdens mijn werk opgedaan. Wat er zo geheim is aan helpen van
mensen met technische problemen werd er niet bijverteld, maar ik vermoed dat
het prijsgeven van keukengeheimen – of althans de aankondiging daarvan – nogal
op de zenuwen werkt.
Op mij werken dit soort telefoontjes altijd averechts; om te beginnen ben
ik van mening dat bedrijven niets te verbergen moeten hebben: open en
transparant, dan hoef je ook nergens beducht voor te zijn en is het niet nodig
eventuele voormalige werknemers verkapt te dreigen met – nieuwe – gerechtelijke
stappen. Doe gewoon wat je moet doen en zorg dat klanten hoe dan ook tevreden
zijn en je kunt elke vorm van kritiek met gemak doorstaan; en dat ontevreden
klanten altijd bestaan is een drogreden. Ik ben bijna mijn hele leven
zelfstandig ondernemer geweest, heb bedrijven geleid en/of opgericht maar ben
zelden geconfronteerd met klagende klanten; en zo die al bestonden hadden ze meestal
gelijk...
Om mijn verhaal helder te krijgen moet ik terug. Voordat ik me in juni 2011
opnieuw in Nederland vestigde woonde ik 15 jaar in het buitenland. Op 1 juni
kwam ik terug uit Spanje, volkomen berooid. In de hoogtijdagen had ik er een
bloeiend bedrijf met 33 werknemers waar we internet diensten verleenden,
applicaties ontwikkelden, enz...
Spanje zat in een hoog conjunctuur toen ik erheen ging, de snelste
economische klimmer in de Unie en men schreeuwde er om mensen die IT onderlegd
waren. In de Benelux ging het heel wat minder; de .com bubbel van ’99 liet zijn
sporen na, en de millenium bug bleek een farce waar menigeen zijn bekomst van
had. Het vertrouwen in m.n. internet taande en de groei was minimaal met
werkloosheid en een overaanbod van IT’ers tot gevolg. Website ontwikkeling, dat
tot dan door louter professionals werd gedaan, werd kinderspel waardoor de
markt inzakte. Veel kleine IT bedrijven gingen ter ziele of verzette de bakens,
en landen als Ierland en Spanje waren de toekomst. Hoe snel het kan gaan is een
typische les: het tij kan zomaar keren...
In Spanje ging het goed totdat de regering Zapaterro haar kont richting
Europa keerde. In versneld tempo moest er in de pas worden gelopen, maar de
Spaanse samenleving stond nog zover van het Europees model dat de maatregelen
al snel funest bleken voor de economie. Modaal stond b.v. voor 900 euro netto
per maand; prima leefbaar maar te laag voor de stormenderhand doorgevoerde
Europese normen. Dit werd al voelbaar in 2006, en ik geloof dan ook niet dat de
bankencrisis en haar opvolgers de oorzaak zijn van de Zuid-Europese neergang –
al deden ze de leefomstandigheden natuurlijk geen goed.
De markt werd kleiner en afzet geringer en v.a. 2008, toen de crisissen
toesloegen, absoluut onhoudbaar. Ik moest mensen ontslaan, bezittingen
verkopen, en probeerde tegen beter weten vol te houden. Toen ook nieuw
aangegane contracten niet meer werden betaald omdat opdrachtgevers failliet
gingen nog voordat het project gerealiseerd was viel de bijl, en het eind van
het liedje was dat ik op 1 juni 2011 terug in Nederland stond met alleen nog de
bagage die door de luchtvaart maatschappij werd toegestaan.
Er zijn zaken die op zo’n moment de hoogste prioriteit hebben: ergens geld
vandaan halen, onderdak en werk; in die volgorde. Ik vroeg bijstand en kreeg
die uiteindelijk ook, al duurde het enkele weken. Onderdak betekende in het
begin van hot naar her trekken tot ik eind juli (eigenlijk best nog snel) een
flat kreeg toegewezen die voor afbraak was genomineerd Dat betekende uitstel
van een jaar om iets anders te vinden, wat natuurlijk lukte.
Werk was een heel ander chapiter. Ik was inmiddels 57 met de beschikking
over een resem vaardigheden waar de arbeidsmarkt niet bepaald om stond te
springen: kunstenaar, schrijver en een gedegen en/of geduchte ervaring met
internet en multimedia, een tak van de sport die vooral jong talent aantrekt,
maar ik was bereid elk klusje te klaren, me opnieuw te bewijzen en op te
werken, en dat is ten alle tijden een voordeel.
Ik reageerde op alles waarop ik de hand kon leggen wat meestal onbeantwoord
bleef, en toch ging het redelijk snel. Een uitzendbureau nam me in dienst als
helpdeskmedewerker, voor Ziggo naar zou blijken, en het was kantje boord.
Tijdens de sollicitatie vond men dat mijn CV wat hoog gegrepen was voor de
bescheiden vacature en men vreesde dat ik de baan zou gebruiken als rustpunt om
op mijn gemak naar iets anders uit te zien, maar ik kan op momenten zeer
overtuigend zijn als ik wil en tenslotte werd ik op 4 juli in een klasje gezet
om daar samen met een zestiental anderen te leren hoe Ziggo haar diensten
verspreid....
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten