- ‘Does it make a difference?’
These are joyful days together; walking in the
surrounding woods with the dog that is bored because it is too long at the same
spot. Tork knows but takes his time, yet he is strong enough meanwhile.
After they found each other it went fast. As if
his physical condition waited for intimate contact. He is no longer a patient
and yet they still live in the guest house.
Waja keeps her word; Tork has no duties. The
servants come up with games, dance while he watches their graceful moves. His intimacy
is only for Waja what the others seem to pleasure. No jealousy but happy faces when
they walk hand in hand through the village. Not that he has forgotten about the
Gods or his mission but Waja made him think. Finally the servants know the Gods
best, what doesn’t mean that he is without chances. He believes Waja’s judgment
but at the same time Perlwachters’ as well; there has to be a possibility, it’s
just a matter of discovering. Without preparation or plan it’s useless. He has
not enough information and he doesn’t have to count for help from the women. It
is their task to stop him – the last castle! – and that’s why he waits
patiently until it is Waja’s turn to take care of the Gods and he is free to discover
the area.
The plan is simple. Together with Barg he wants
to try to reach through the tracks the house of the Gods to investigate the
situation. About what comes next he is not worried. After the mission he will
return to the village. Perhaps he has an escort to leave Underearth by then and
otherwise he will wait for a new opportunity. Tork trusts that he will ever see
the gate and the Nymphs back. That they will take his memories he accepts, but
he knows for sure that the surface and his home are not lost forever. There is
no other option! Eternity lasts really too long.
-
‘Maakt het wat uit?’
Het
zijn prettige dagen samen. Wandelen in de omringende bossen met de hond die
zich verveelt omdat hij al te lang op dezelfde plaats is. Tork weet het maar
neemt de tijd, al is hij inmiddels aangesterkt.
Nadat
ze elkaar vonden ging het snel. Alsof zijn lichamelijke conditie wachtte op
intiem contact. Hij is allang geen patiënt meer en toch wonen ze nog altijd in
het gastenverblijf.
Waja
houdt woord. Tork hoeft niets te doen. De dienaressen verzinnen spelen, dansen
terwijl hij naar hun sierlijke bewegingen kijkt. Zijn intimiteit geldt alleen
Waja wat de anderen lijkt te plezieren. Geen jaloezie maar blije gezichten
wanneer zij hand in hand door het dorp kuieren. Niet dat hij de Goden of de
missie is vergeten maar Waja zette hem wel aan het denken. Tenslotte kennen de
dienaressen de Goden het best, wat niet betekent dat hij zonder kansen is. Hij
gelooft in Waja`s oordeel maar tegelijk in dat van Perlwachter; er moet een
mogelijkheid zijn, het gaat erom het te ontdekken. Zonder voorbereiding of plan
is het zinloos. Hij beschikt over te weinig informatie en hoeft daarbij niet te
rekenen op hulp van de vrouwen. Het is hun taak hem tegen te houden – het
laatste bolwerk! – en daarom wacht hij geduldig tot het Waja`s beurt is voor de
Goden te zorgen en hij vrij de omgeving kan verkennen.
Het
plan is simpel. Samen met Barg wil hij proberen via de wildpaden de
verblijfplaats van de Goden te bereiken om de situatie te verkennen. Over het
vervolg maakt hij zich weinig zorgen. Na de missie keert hij terug naar het
dorp. Misschien heeft hij dan een vrijgeleide om Onderaarde te verlaten en
anders wacht hij opnieuw op een kans. Tork is vol vertrouwen dat hij ooit de
poort en de Nymphen terugziet. Dat zij hem zijn herinneringen zullen afnemen
neemt hij voor lief, maar hij weet zeker dat de oppervlakte en zijn huis niet
voorgoed verloren zijn. Er is geen andere optie! Eeuwig duurt werkelijk te
lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten