woensdag 31 augustus 2016

ondergang der mensheid - economisch stelsel, deel 1

Ik ben aan een nieuw boek begonnen en zal hieronder regelmatig de laatste aantekeningen posten.


Hebzucht heeft ons ertoe gebracht alles zoveel mogelijk te kaderen, te vangen binnen een irreëel web, wankel als een kaartenhuis en gebaseerd op zelf benoemde waarden om te exploiteren en te commercialiseren ter meerdere eer en glorie van dat andere wankele begrip: welvaart. Dat zal ook de eerste peiler zijn die onder het mensdom zal worden weggeslagen omdat het op niets van waarde is gebaseerd, waarmee ik bedoel dat het voorbijgaat aan de werkelijke waarde.
Wij, de mens, zijn, zeker gedurende de laatste eeuwen, zo gefocust op het verzamelen van materie, dat we daardoor onze eerste levensbehoeften uit het oog dreigen te verliezen, of zelfs al verloren zijn. Onze kapitalistische economie heeft zich inmiddels meester gemaakt van voedsel en water, en in zekere zin van de lucht die we inademen, waarvan de mate van vervuiling mee wordt bepaald door het economisch haalbare. Het zou immers te ver voeren als grote delen van de mensheid zouden omkomen door de verstikkingsdood omdat daarmee ook evenzoveel consumenten verloren zouden gaan. Klinkt dit cynisch? Bedenk dan dat de mens een cynisch wezen is. Ontstaan in een paradijs omdat alle denkbare bronnen overvloedig aanwezig waren, heeft hij er in de loop van de geschiedenis een voorportaal van de hel van weten te maken, waarin veel beschikbare bronnen met uitsterven zijn bedreigd, en tenminste al lang niet meer voor iedereen toegankelijk zijn. Verdeeld in meerdere kampen: Zij die teveel hebben, Zij die hebben, Zij die weinig hebben, en Zij die helemaal niets hebben, is het beeld van de tegenwoordige kapitalistisch neo-liberale economie, een systeem van gelegaliseerde uitbuiting, ten behoeve van m.n. een kleine minderheid.

Het is immers niet meer dan logisch dat, wat je ook als gangbare waarde neemt, de hoeveelheid ervan beperkt is, en dat wanneer je het leeuwendeel ervan onderbrengt bij enkelen daaruit onvermijdelijk volgt dat de grootste gemene deler armoe lijdt volgens de definitie van die gangbare waarde. En het kan nog gekker. Niet alleen heeft de mens die waarde toegekend aan zekere, tastbare grondstoffen, hij is zelfs zover gegaan in zijn almachtige arrogantie om de neerslag van die waarde te abstraheren tot fictieve waarde om te kunnen speculeren, zodat, deze alleen op papier bestaande waarde kan worden opgekrikt tot overmaats uitgerekte proporties. Dat dit regelmatig tot een crisis leidt neemt hij voor lief in zijn ongebreidelde drang naar meer bezit t.o.v. van de ander. Dat die ander tegen dit systeem niet in opstand komt is te danken aan alweer een fictieve belijdenis: de mogelijkheid van elk individu om bij die groep te horen met de grootste waarde, of toch tenminste belangrijk mee te delen in die waarde. Dat dit als algemene deler mathematisch onmogelijk is hoeft geen betoog. Immers, als elk individu evenredig deel zou hebben aan die welvaartskoek daalt automatisch de waarde van dit product. Welvaart, zoals gedefinieerd, kan nooit voor iedereen zijn, maar altijd voor een minderheid omdat de welvaart van die kleinere groep moet worden gedragen door een bredere onderlaag. Binnen ons huidige systeem zal altijd een meerderheid moeten bestaan om te worden afgeroomd d.m.v. b.v. goedkope arbeid of andere vormen van uitbuiting. Denk je die onderlaag weg dan stort onvermijdelijk het waarde systeem zoals gekend in elkaar…

zondag 28 augustus 2016

the Eagle owl of Cannerberg hill

click pic to enlarge














zaterdag 27 augustus 2016

ondergang der mensheid

Ik ben aan een nieuw boek begonnen en zal hieronder regelmatig de laatste aantekeningen posten.

Vanuit o.a. onderstaande punten wil ik mijn visie op dit onderwerp belichten, die ook geboren is dankzij gebruik van internet, en m.n. de sociale media die ondubbelzinnig de uitermate harde en vaak onverzoenlijke tegenstellingen in de wereld tonen...

inleiding
economisch stelsel
de kloof tussen arm en rijk
voedsel en water; schaalvergroting en gevolgen
onverdraagzaamheid en egocentrisme
onlusten en oorlogen; terrorisme
hebberigheid
populisme
klimaatverandering
het stijgende water
uitsterven van soorten
verlies van landoppervlak
afval
allemaal boter op ons hoofd
creatieve dood in de pot
wetenschap
de menselijke evolutie die nooit plaatsvond
samenvatting

INLEIDING

Deze verhandeling is geen wetenschappelijke analyse, maar een persoonlijke visie op een evolutie die in moreel opzicht nooit plaatsvond. Hoe graag Darwin de menselijke ontwikkeling ook verdedigde met zijn concept “Survival of the fittest”, uiteindelijk hebben we als mensheid niet meer bereikt dan de vervolmaking van een in technisch perspectief hoogbegaafd roofdier dat er het grootste plezier in schept zichzelf en zijn omgeving te vernietigen. Zelfs de term “roofdier” doet onrecht aan de soort, omdat roofdieren er niet op uit zijn om te vernietigen, maar hun drang om te doden in het algemeen alleen gebruiken om de eigen soort in stand te houden. Zo niet de mens, die zijn destructieve aard zelfs aanwendt om zijn naasten en zichzelf naar de verdommenis te helpen.
Het is deze aard die het wereldbeeld bepaalt, tenminste en zeker vanaf de geschreven geschiedenis, en die, naarmate de aantallen mensen toenemen, de druk op zijn onmiddellijke leefomgeving in negatieve zin vergroot.
Hoe moeilijk het ook lijkt om je voor te stellen dat deze bedrijvige mierenhoop op een dag niet meer bestaat, toch is dat de slotsom wanneer je, historisch gezien, de lijn doortrekt. Het sleutelwoord in deze is: arrogantie. Wij, de mens, zijn er zo van overtuigd dat we elk geboden probleem het hoofd kunnen bieden, en we koesteren nog zo weinig voorzichtigheid in zaken die van buiten op ons afkomen, en die voor een sterfelijk wezen telkens weer onbeheersbaar blijken, dat we ons goden zijn gaan wanen op een eindig oppervlak en inhoud, wat de wereld toch is. Er is niet meer dan deze bol met zijn groeiende menselijke populatie, alle utopieën over extern kolonialisme ten spijt.
We hebben onszelf als soort ervan overtuigd dat we intelligent zijn, maar wat is dan de definitie van die intelligentie wanneer we in totaal niet eens beseffen dat onze hebzucht niet kan blijven groeien, simpelweg omdat we ons in een eindige omgeving bevinden? Zoals de eerste landbouwers niet begrepen dat zij de grond die ze verbouwden uitputten, zo begrijpen wij nog altijd niet dat de roofbouw die we plegen op deze planeet, en de soorten die erop leven, en tenslotte onszelf, op een kwade dag ons de das zullen omdoen.
Wanneer is lastig te voorspellen. Dat kan binnen enkele decennia, maar net zo goed nog eeuwen duren. Feit is dat we ons in een eindfase bevinden, of een keerpunt desgewenst. Alles zal afhangen van het gegeven of we creatief genoeg zullen blijken om een algehele mentaliteitswijziging te bewerkstelligen die ons laat beseffen dat we zonder ontzag en respect voor onze omgeving en onszelf gedoemd zijn te verdwijnen.