WANDERBACH page 189

Sometimes he has to wrench between stretched out branches when the supplies hook, but obstacles are rare and they make good progress.

The forest is suspiciously quite and Tork asks himself where the game hides. He even doesn’t hear any birds, but what surprises him most is the absence of insects. Airless it gives an unpleasant feeling what sharpens his alert. He can’t deny the prickling feeling to be watched. The surrounding seems to hold its breath and he looks around alarmed, pays attention to the dog that calm sniffs the path.

It happens so unexpected and is so absurd that Tork stops breathless. Bargs’ head pulls up, the ears flat it smells the air alarmed. In tight formation tennisball-thick snowflakes fall down. The temperature declines in an amazing tempo and before they get over this surprise they stand up till their ankles in snow.

- ‘What’s this, damn it?’ never before he experienced a temperature change in Underearth. There aren’t even clouds! Tork realizes that it is a trap. The moist cold gets immediatly in his thin clothes. His skin contracts and he shivers in an attempt to get rid of the freezing feeling. The temperature keeps declining. In worrying speed the pleasant summer day changes into a pole winter. Confused Tork looks round; the snow-curtain too thick to see anything. Wherever he looks, everything is suddenly blurred grey. He hardly recognizes the edges of the narrow path, but they have to keep moving. The dog follows foolish through the sticking mush that already almost reaches up till the knees. It won’t take long before Barg becomes buried. Tork is desperate. It goes too fast. He has no time to think. 

Af en toe moet hij tussen uitstekende takken doorwringen omdat de bundel proviand blijft haken, maar obstakels blijken zeldzaam en ze schieten goed op.

Het woud is verdacht stil en Tork vraagt zich af waar het wild zich schuilhoudt. Hij hoort zelfs geen vogels, maar wat hem het meest verbaast is de afwezigheid van insecten. Bladstil geeft het een unheimisch gevoel wat zijn waakzaamheid scherpt. Hij raakt het prikkelend gevoel te worden gadegeslagen niet kwijt. De omgeving lijkt de adem in te houden en hij kijkt oplettend rond, let op de hond die rustig over het pad snuffelt.

Het gebeurt zo onverwacht en is zo ongerijmd dat Tork ademloos blijft staan. Barg rukt zijn kop omhoog, de oren plat snuift hij gealarmeerd de lucht. In dichte formatie vallen tennisbaldikke sneeuwvlokken. De temperatuur duikelt in razend tempo en voordat ze van hun verrassing kunnen bekomen staan ze tot aan de enkels in de sneeuw.

- ‘Wat is dat, verdomme?’ Nooit eerder ervoer hij een temperatuurwijziging in Onderaarde. Er zijn niet eens wolken! Tork beseft dat het een val is. De vochtige kilte kruipt onmiddellijk in zijn te dunne kleren. Zijn huid trekt samen en hij beeft als poging de kou van zich af te schudden. De temperatuur blijft dalen. Met onrustwekkende snelheid maakt de aangename zomerdag plaats voor een poolwinter. Vertwijfeld kijkt Tork rond. Het sneeuwgordijn zo dicht dat hij niets ziet. Waar hij ook kijkt, alles is plotseling vervagend grijs. Hij herkent nauwelijks de afbakening van het smalle pad, maar ze moeten in beweging blijven. De hond volgt dwaas door de klittende brij die al bijna tot de knieën reikt. Het zal niet lang duren voordat Barg wordt bedolven. Tork is wanhopig. Het gaat te snel. Hij heeft niet de tijd na te denken.