Drie meiden die met zichzelf in de knoop zaten, maar juist daarom. Ze hadden mij nodig. Ik had hen nodig. Daar zetelde de verzekering, niet in de veelvoud.
Het is me vaak overkomen, meestal. Ik val voor vrouwen die hun behoefte kenbaar maken, waaraan ik iets kan toevoegen, waarbij ik het gevoel heb dat ik aanvulling ben. Waarover gaat liefde anders?
Elk mens draagt een verleden, jong of oud doet niet terzake, maar jong is gemakkelijker te bereiken, nog grotendeels ongevormd, hun leed nog aan de oppervlakte.
Gisteren zag ik een programma over jonge mensen die waren misbruikt en het eerste dat bij mij opkomt is dat ik hen wil troosten, hen hun zekerheid teruggeven, ze laten zien hoe waardevol ze zijn. Het heeft niet met seks te maken hoewel het er vaak toe leidt, maar seksualiteit, of liever lichamelijkheid is een heelmiddel, het stelt de mens in staat elkaar te bereiken al is het niet altijd noodzakelijk, vaak wel, omdat het meer dan wat ook liefde en warmte genereert.
De huidige tendens van nieuwe preutsheid beschouw ik als volkomen verkeerd al begrijp ik de achterliggende redenen, de angst voor misbruik. Toch ontneemt het, vooral jonge mensen veel. Ze raken misvormd omdat seks wordt geëxploiteerd, losgekoppeld van lichamelijke aandacht en liefde. Daaraan is onze overgecommercialiseerde samenleving grotendeels schuld. Zij maken het tot gebruiksgoed en handelswaar waardoor jongeren vaak gaan geloven dat het daarvoor is bestemd. Niet om tot elkaar te komen, zichzelf en de ander te beleven. Om elkaar uit te diepen, niet als middel om te bevredigen want daartoe is iedereen heel goed zelf in staat. Je hebt niemand nodig om aan je gerief te komen, wel om jezelf te ontdekken, de ander als je van diegene houdt en de nood voelt om hem of haar te kennen.
Er rusten veel taboes op lichamelijke vereniging, zoveel dat het vaak onmogelijk is jezelf terug te vinden. Ook dat leidt tot misbruik omdat het onduidelijk maakt waarvoor het is bedoeld. Gaat het om een potje neuken? Wie dat gelooft kent ook geen grenzen. Als dat de bedoeling is reduceert het iedereen tot object. Niet alleen het slachtoffer, ook de dader. Wat maakt het uit dat ik aan zijn of haar intimiteit geraak? Als ik mezelf beschouw als voorwerp dat om bevrediging vraagt, want meestal is het niet meer. Er komt geen liefde aan te pas, geen gevoel behalve dat ene, het lenigen van lust. De dader houdt niet meer of minder van zichzelf als van het slachtoffer. Hij stelt beiden gelijk; leen me je even om mijn ding te doen.
Waarschijnlijk is het van alle tijden, in elk geval zolang de geschiedschrijving teruggaat. Maar zolang geschiedschrijving teruggaat is lichamelijkheid ook altijd onderhavig geweest aan een dubbele moraal; aan de ene kant het hoofse, de haast platonische liefde met aan de andere het plat pornografische. Je vindt het in alles terug; muziek, film, beeldende kunst…, maar ook de schuine moppen in de kroeg, het slet-gevoel dat veel meiden krijgen opgeplakt versus de huwelijkse moraal. Lichamelijkheid kiert aan alle kanten en is zelden oprecht is waarom misbruik lijkt toe te nemen, niemand er de vinger onder krijgt om het een averechtse draai te geven. We zijn er allemaal mee behept, kleden ons ernaar, kijken uit lust. Als we daarin eerlijk kunnen zijn is al een deel gewonnen. In hoe we een ander bekijken, hoe diegene op ons overkomt, de mens te zien en te zoeken achter de façade.
