WANDERBACH page 161

- ‘What’s the matter, why are you crying?’ He lays an arm around her shoulder and holds her, why she can’t restrain at all anymore. How does she dare? In her despair she clings shaking.

- ‘I can’t help it, Lord. I’m sorry that I cause so much trouble, but I’m scared.’

- ‘For me?’

- ‘Also,’ she cries. Tork stops and forces her to look at him.

- ‘Why?’ Her story comes jerking along. She doesn’t want to entrust him at all with her misery but she can’t stop, yet she shakes and fears his anger because she accuses the duchess. To her perplexity he holds her even closer.

- ‘No-one will harm you anymore. Not on my ship,’ he whispers, while he pets the blond curls. ‘From now on you are under my protection.’ Gabi can’t believe her ears.

- ‘Why?’ she wobbles.

- ‘I don’t know. Not only because the duchess treats you as such, there is more. As if I’m obliged to you, yet I don’t know why. It doesn’t matter. My suite is big enough and no-one dares to bother you there. If you don’t mind we will stay together the rest of this journey.’ The girl looks gratefull.

- ‘I feel honored’ she smiles hesitating, and then lowers the eyes.

- ‘So it’s a deal! Do you still want to drink something or are you tired?’

- ‘What you wish, Lord.’ Tork takes her to the abandoned jazz bar where they sit together in one of the alcoves.

- ‘Are you hungry?’ and when the girl nods shy he asks the bartender to bring something to eat and orders coffee and brandy.  

- ‘Wat is er, waarom huil je?’ Hij legt een arm rond haar schouder, houdt haar tegen zich aan, wat maakt dat ze zich helemaal niet meer kan bedwingen. Waar haalt ze het lef vandaan? In haar wanhoop klampt ze zich bevend vast.

- ‘Ik kan er niets aan doen, Heer. Het spijt me dat ik u zoveel last bezorg, maar ik ben bang.’

- ‘Voor mij?’

- ‘Ook,’ snikt ze. Tork blijft staan en dwingt haar hem aan te kijken.

- ‘Waarom?’ Haar verhaal komt met horten en stoten. Ze kan het niet helpen. Ze wil hem helemaal niet belasten met haar ellende maar ze kan niet stoppen, al beeft ze en vreest zijn woede omdat ze de hertogin beschuldigt. Tot haar verbijstering drukt hij haar nog vaster tegen zich aan.

- ‘Niemand zal jou nog kwaad doen. Niet op mijn schip,’ fluistert hij terwijl hij de blonde krullen streelt. ‘Vanaf nu sta je onder mijn bescherming.’ Gabi gelooft haar oren niet.

- ‘Waarom?,’ weifelt ze.

- ‘Ik weet niet,’ peinst Tork. ‘Niet alleen omdat de hertogin je zo behandelt, er is meer. Alsof ik het aan jou verplicht ben, al weet ik niet waarom. Het doet er niet toe. Mijn suite is groot genoeg en niemand durft je er lastigvallen. Als je er niets op tegen hebt brengen we de rest van de reis samen door.’ Het meisje kijkt dankbaar.

- ‘Ik voel me vereerd’ glimlacht ze aarzelend, slaat dan de ogen neer.

- ‘Afgesproken! Wil je nog iets drinken of ben je moe?’

- ‘Wat u wenst, Heer.’ Tork neemt haar mee naar de verlaten jazzbar waar ze samen in een van de alkoofjes gaan zitten.

- ‘Heb je honger?’ en wanneer het meisje schuchter knikt vraagt hij de barman voedsel te brengen en bestelt koffie met cognac.