Er waren geen kaarten op Handel omdat ze normaal gesproken ook niet nodig waren dankzij het transport dat je overal bracht waar je wilde zijn, maar er waren natuurlijk uitzonderingen zoals dit woud. Niet dat ik een kaart nodig had. Mijn richtinggevoel was uitmuntend en aangescherpt in de loop van mijn trekkersleven, maar een kaart zou handig zijn geweest om te weten waar ik bijvoorbeeld vers water kon vinden maar niet onoverkomelijk omdat ik alleen maar de loop van dieren hoefden te volgen.
Alea, een jonge vrouw, kwam naar me toe om me te helpen bij mijn voorbereidingen. Ze was aangewezen of gevraagd, de lijn tussen beiden was bij het Boomvolk niet heel duidelijk, en assisteerde mij glimlachend. Veel spullen hadden dezelfde functie maar waren toch anders dan waaraan ik was gewend en enige uitleg maakte het beslist gemakkelijker.
“Weet je zeker dat je geen gids wilt?” vroeg ze. “Ik wil best een paar dagen met je mee tot je gewend bent aan het woud. Het zal anders zijn dan wat jij kent.”
Ik bedankte haar voor haar vriendelijke aanbod, maar ik wilde echt liever alleen zijn, benadrukte ik. Even een intermezzo met indrukken die ikzelf kon samenstellen in plaats van het hollen en kort stilstaan van cultuur naar cultuur.
Alea lachte en zei dat ze zich dat wel kon voorstellen. “Je zult het prachtig vinden want het is een mooi woud, maar houd je aan de bronnen en waterlopen waarvan dieren drinken. Er zitten veel mineralen in de grond en er zijn er bij die je beter kunt mijden als je niet achter elke struik wilt hurken om je behoefte te doen”, grijnsde ze. “Kijk uit voor beren. Ze zijn nogal nieuwsgierig maar niet erg betrouwbaar en een gevecht met een van hen verlies je, dus laat hem niet te dichtbij komen. Er zitten veel slangen, kijk uit wanneer je je leger maakt. Ze zijn niet allemaal gevaarlijk, maar ga er maar vanuit dat ze dat wel zijn.”
Ik bedankte haar voor haar raad, benadrukte dat ik wel vaker in ongerepte natuur had rondgetrokken, daar waar de oorspronkelijke ecosystemen nog intact waren en dat ik me daarom bewust was van eventuele gevaren. Alea knikte maar was er niet helemaal gerust in. “Je kunt beter wat oefenen met de kruisboog voor je vertrekt.” Ik nam haar raad ter harte en ze leerde mij, richtte mijn arm, keek met mij mee naar het doel, net zo lang tot ik het alleen en automatisch kon en ze me zelfs prees omdat het resultaat boven haar verwachting was.
“Mensen schieten ook wel eens”, merkte ik bescheiden op.
Ze lachte. “Ik heb er anders ooit eentje onder mijn hoede gehad, ook een adept van Merlijn, die het presteerde een doel te raken dat negentig graden was verwijderd van dat waarop hij richtte.”
“Sommigen hebben er geen gevoel voor”, gaf ik toe.
“Wij moeten allemaal goed kunnen schieten, zelfs de kinderen. Het is deel van ons leven.”
Ze had natuurlijk gelijk. Voor hen was het levensnoodzakelijk terwijl het voor mij een vorm van luxe tijdbesteding was; vakantie, zeg maar.
Ik bekeek de kleine boog, een handig ding dat weinig ruimte nam, makkelijk te bedienen voelde het als een verlengstuk van de arm en ik zou zo’n apparaat best zelf willen bezitten voor tijdens de trektochten die nog zouden komen. Ik had nooit meer bij me dan draad om strikken te zetten of vis te vangen en mijn mes natuurlijk, maar dit apparaatje was veel humaner en effectiever dan een strik en je liep niet de kans dat je iets anders ving dan dat wat je wilde eten. Alea leek mijn gedachten te raden. “Het is van jou”, zei ze, “een geschenk van het Boomvolk en ik hoop dat je er tijdens je tochten veel plezier van zult hebben.”
Ik was sprakeloos en wist niet hoe ik haar kon bedanken en keek daarom hulpzoekend naar Merlijn.
“Een knuffel is hier op zijn plaats. Het is de gebruikelijke manier om dankbaarheid of affectie te tonen”, sprak de tovenaar. Ik keek naar Alea. Ze knikte enthousiast en ik sloot haar in mijn armen, drukte haar tegen me aan en heel even overviel mij het gevoel om haar toch uit te nodigen met mij mee te gaan maar ik beheerste me, bloosde zelfs en Alea lachte. “Ik begrijp dat dit gebaar voor mensen wat ongebruikelijk is.” Daar liet ik het maar bij voordat ik werkelijk zou blunderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten