“Zeker bij de opvolger geweest”, smaalde de prins toen ik terugkwam. “Ik zei het je toch. Er is niks te zien!”
Ik knikte. “Hoe komt het dat kinderen hier gedurende een cyclus volwassen worden?”
De Duistere schrok zichtbaar. “Eh, dat is gewoon zo”, haperde hij even. Ik zag hoe opmerkzaam Merlijn naar mij keek. “Ik raad je aan mee op raid te gaan”, sprak de vorst snel. “Dat is leerzaam.”
“Op raid?”
“Slavinnen roven bij de buren”, grijnsde Merlijn.
“Nee dank je. Aardig dat je het aanbiedt”, reageerde ik nogal sarcastisch.
“Ik zou ja zeggen als je wilt leren”, raadde Merlijn. Ik keek hem verbaasd aan. “Als je wilt weten hoe het klokje hier tikt is het een welkome aanvulling. Bovendien volkomen ongevaarlijk. Geen doden of gewonden. Het is een spel te vergelijken met tikkertje. Je raakt een slavin aan en ze heeft geen andere keus dan gewillig met je mee te lopen…”
“Waarom alleen slavinnen?”
“Omdat het mes aan twee kanten snijdt. Meer nazaten voor deze prins, minder voor zijn opponent. De waarde ligt hier bij de vrouw, niet bij de man”, grijnsde de tovenaar. Ik keek hem vreemd aan. Ik was het niet gewoon om flauwe grapjes van hem te horen. “Doe het nou maar!” raadde hij nadrukkelijk.
“Vooruit dan maar.”
“Etenstijd!” De prins likkebaardde. “Jullie slurpen toch zeker een tuitje mee?”
“Nee dank je…”
Merlijn maakte een gebaar om mij het zwijgen op te leggen. “Hoe vaak moet ik nog herhalen dat mensen alleen hun eigen voedsel verdragen.”
De prins zweeg, keek zelfs een beetje schuldig. “Ik onthoud niet altijd alles”, verontschuldigde hij zich.
Ik was blij met Merlijn’s ranseltje al bevatte het niet meer dan een voorraadje smakeloos astronautenvoer. Na wat ik over de bereiding hier wist…
Het was sowieso lastig de eetlust te bewaren terwijl ik naar de prins keek die door twee slavinnen werd gevoed. Ze hielden om beurten een tamelijk flinke buidel op met aan het uiteinde een tuit: de uitvergroting van een slagroomspuit waaraan de prins verzaligd slurpte en lebberde, leek hij zijn omgeving vergeten, zelfs de copulatie stopte tijdens het voeren. Dik en vadsig, zag ik als het ware hoe de smurrie in hem liep en hem nog nog meer opvulde. Lopen kon de kolos allang niet meer, zijn uitwerpselen liepen rechtstreeks in een put waarop hij zat, een uit zacht materiaal gefabriceerde ring waarop zijn blote kont rustte.
Merlijn wist dat de monarch tijdens het voeden van de wereld was, dat zijn zintuigen, behalve de smaak, niet thuis waren, en keek mij aan. “Wat vond je van de opvolger?”
“Die is kierewiet”, antwoordde ik oneerbiedig en wrevelig. Deze wereld begon mij meer en meer op de zenuwen te werken.
De tovenaar grinnikte. “Ook dat wordt rechtgezet tijdens de eerste cyclus van de tweede eenheid, al komt het nooit helemaal goed zoals je aan hem hebt gemerkt.”
“Wat is het met die overgang? Het kan helemaal niet en toch is het zo.”
“Niet uit te leggen. Je moet het ervaren. Ga daarom maar mee op raid als je het geheim wilt achterhalen.”
Ik knikte. “Iedereen hier mist toch iets als je zomaar de meest belangrijke leertijd van je jeugd overslaat?”
“Zeker! Of het de meest belangrijke is daar valt over te discussiëren. Zonder de inprenting van de eerste levensjaren redt een biologisch wezen het niet, maar ik begrijp wat je bedoelt en je hebt gelijk. Aan elk individu zijn meerdere steekjes los en dat is precies waarom het functioneert. Het is de meest volmaakte dociele kudde die ik ken en toch zijn ze allemaal handelingsbekwaam en kunnen zelfs af en toe heel wijs voor de dag komen.”
“Is het een dekmantel?”
“Zoiets. Je zult het wel ontdekken.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten