Merlijn - stichtelijk

“Iedereen wordt even oud? Vijf eenheden en dan zit het erop?” Ze knikte. “Dat geldt ook voor de prins?” Een jaar of tien, had Merlijn gezegd, wat betekende dat hij op zijn vijfde met neuken begon. Tien jaar lang elke tien minuten klaarkomen en dat was het dan… Een leven volbracht! “Daar ben je tevreden mee? Dat maakt jullie gelukkig?”

“Natuurlijk”, antwoordde ze verwonderd. “Ik ben blij door een vorige prins te zijn verwekt. Ik heb negen jongen mogen werpen en er is er nog een op komst. Dan is mijn functie als lichaam volbracht en ga ik over naar het serene stadium van conservator. Hoe zou je gelukkiger kunnen worden?”

Dat vroeg ik me ook af. Er was geen enkele individuele noot. Ze maakte deel uit van de kolonie. Ze was al een cel in het geheel al waren haar miljoenen onderdeeltjes nog niet van elkaar gescheiden. Menig menselijke godsdienstprediker zou een moord begaan voor zulk een kudde die zelfs blij en overgelukkig naar de slachtbank ging. Wie had dit verhaal bedacht en waarom?

“De stichter!”

Daar had je hem weer; de geheimzinnige stichter. Wie of wat was hij? Wat wist de lerares over hem?

“Hij was de grondvester van alles”, onderwees zij mij. “Ontstaan toen verspreidde cellen zich samenvoegden tot hij was. De allereerste prins. De prins der prinsen en het voorbeeld voor elke prins na hem.

Hij was helemaal alleen, niet eenzaam, maar hij wist dat op een dag zijn cellen zich weer zouden verstrooien. Dat maakte hem verdrietig, het idee dat alleen hij het leven had gezien.

Hij huilde en uit zijn tranen die nog vruchtbaarder waren dan het sperma van zijn opvolgers, ontstonden de eerste slaven die zo dankbaar waren voor deze gift dat ze onmiddellijk hun posities innamen om hun taken te vervullen. Die allereerste slaven hadden niemand nodig om hen te onderwijzen. Ze wisten al. Alles wat zij moesten weten lag in elke traan besloten.”

“En elke slaaf na hen is blij dat hij of zij deel uitmaakt van dat grote geheel”, vulde ik aan.

“Vanzelfsprekend!”

Een prachtige parabel maar het verklaarde nog steeds niet waarom. Waarom deze verspilling van biologische processen? Of zag ik het verkeerd?

“Stel dat het zaadje van jouw verwekker, een vorige prins, een ander was geweest, en jij was niet jij geworden?”

Ze keek me aan alsof ik haar een oneerbaar voorstel had gedaan. “Alles is voorbestemd”, weerlegde ze zacht. “Zoals de zon overdag schijnt en de maan ’s nachts. Het zijn zekerheden waaraan niet valt te raken. Je kunt proberen te denken dat het niet zo is maar zodra je overdag buiten komt verbrand je toch!”

Die zat! Ze was onwrikbaar in de leer zonder fanatiek te zijn, want dat ik anders was wist ze wel. Zo was het leven. Er waren veel vormen van hetzelfde maar hier was het zoals het was.

“Je weet wel het een en ander van mensen”, ze gaf tenslotte Frans en wist natuurlijk ook waarom. Ze knikte. “Vind je het verkeerd dat wij anders denken?”

“Waarom? Er zijn meerdere cycli. Ik onderwijs ook meerdere talen. Merlijn is niet de enige wachter die ons soms bezoekt en de toekomstige moet ook met anderen kunnen spreken. Het universum heeft veel mogelijkheden die allemaal goed kunnen zijn, onafhankelijk van elkaar omdat de omstandigheden overal anders zijn.”

Ik keek haar aan. Zoveel wijsheid had ik niet achter haar gezocht. Niet omdat ze vrouw of slavin was maar omdat ze een leer aanhing die mathematisch niet deugde. Maar waren er bij de mensen niet ook grote religieuze denkers geweest waarvan ik niet begreep dat ze het een met het ander konden rijmen? Dat zou wel eens mijn tekortkoming kunnen zijn, dat ik onbewust in hokjes paste waarvan ik niet begreep dat het samen kon gaan.