Hij had veel gezegd in korte tijd wat mij stof tot nadenken gaf. In hoeverre was mijn gemis inderdaad het gemis aan interactie in plaats van de persoon? Was het het kwetsen van het eigen zelf dat de pijn en het verdriet teweeg bracht? Het was mij onmogelijk de grens te trekken tussen haar niet meer zijn en mijn behoefte en de vraag die zich vervolgens stelde was: bestond zulk een grens wel?
“Het is vooral de wisselwerking die je mist”, sprak Merlijn zacht. “Je zoekt nog te veel naar de onbaatzuchtige liefde die niet bestaat. Zonder jou had jullie liefde er niet kunnen zijn. Jij maakt er deel van uit, bent tegelijk generator en katalysator van al die gevoelens die toen en nu door je heen stormen. Alea kan niet meer voelen, dus er komt niets terug. Je projecteert in het luchtledige en dat doet pijn.”
“Ik moet er niet te veel over nadenken en me er maar bij neerleggen.”
Merlijn lachte. “Was het maar zo eenvoudig, niet?”
“Gevoelens verschuiven voortdurend”, sprak de tovenaar. “Ze zijn niet statisch of stationair. Je zult Alea nooit vergeten. Zij heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Maar ze zal vervagen, hoezeer je ook probeert de herinnering aan haar levend te houden. Er zullen andere gevoelens zijn, andere situaties, mensen, dieren waarvan je zult houden. Jouw toekomst zal haar haar uiteindelijke plaats geven in het rijke pantheon van jouw herinneringen staat zij nu nog prominent en helemaal vooraan…”
“Kan het niet zo zijn dat zij daar blijft?”
“Natuurlijk, maar dat is niet de meest gezonde voorstelling. Je bent nog jong. Ik wil haar niet te kort doen door haar een van velen te maken. Daarom gaat het niet maar toekomst heeft de eigenschap dat het verleden steeds verder achter zich laat en onder normale omstandigheden heb jij nog heel veel toekomst te gaan. Zou Alea blijven waar zij nu is, een vullende kracht in de kern van jouw wezen, dan wordt zij vanzelf een obsessie omdat dat tevens inhoudt dat jij geen soortgelijke gevoelens meer toelaat. De meest verse indruk is altijd de nieuwste, daaraan ontkom je niet, dus om Alea’s versheid op termijn te bewaren kun je het je niet veroorloven om nieuwe soortgelijke gevoelens op te doen. Dat is tegennatuurlijk gedrag, zeker op jouw leeftijd, en je hoeft je er niet schuldig onder te voelen dat zij langzaam vervaagt tot een gekoesterde herinnering die altijd deel zal uitmaken van jouw vaste waarden. Dat is haar uiteindelijke plaats.
De mens als wezen heeft zich altijd bewust en/of onbewust voorgesteld dat de dierbaren die verdwijnen in de geest bij ons blijven als een vorm van compensatie voor het geleden verlies. Door die voorstelling die in zichzelf troostend is, ontstaat een beangstigende situatie. De overledene is niet weg maar maakt deel uit van zij die achterblijven wat onmiddellijk inhoudt dat ze je hele doen en laten kennen terwijl je tegelijk weet dat niet alles wat je doet hen met trots vervuld omdat niet alles wat jij doet jezelf met trots vervuld. Het is die contradictie die het ongemakkelijk maakt.
Loslaten is een kunst die maar weinigen verstaan. De balans vinden tussen het dierbare koesteren en tegelijk openstaan voor elke nieuwe indruk is nog moeilijker en vergt tijd. Je kunt niet in een hoekje gaan zitten om op je gemak het verlies te verwerken omdat het leven en de noodzakelijke behoeften die daarbij horen doorgaan. Je zult anderen leren kennen en het zal anders zijn omdat het anderen zijn, daarmee doe je Alea of wat er tussen jullie bestond, niet te kort. Juist de onmogelijkheid van de herhaling maakt liefde voor de mens zo waardevol.”
“In jouw lange leven zul jij veel hebben verloren.”
“Zeker”, gaf Merlijn toe en staarde peinzend voor zich uit, ondergedompeld in eeuwen herinneringen. “De pijn telkens wordt er niet minder om”, zuchtte hij, “ook al is het de zoveelste keer.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten