Merlijn - opvolging

“Hoe lang hou je dit vol?” vroeg ik hem.

“Oh, heel lang”, glunderde de monarch.

“Een jaar of tien”, vulde Merlijn aan.

“En dan?”

“Dan volgt de nieuwe prins mij op.”

“De nieuwe prins?”

Hij knikte. “Momenteel wordt hij nog verzorgd in de kinderkamer door enkele slavinnen.”

“Wat gebeurt er met jou?”

“Ik wordt vermalen en dien als conserveermiddel”, sprak hij trots.
“Vermalen…”

Merlijn gniffelde. “Wie zijn dagelijkse functie niet meer kan volbrengen wordt aan de voeten opgehangen in de droogkamer, een warme ruimte net onder het aardoppervlak. Daar sterft en droogt diegene. Het schijnt dat ze een uitstekende grondstof vormen om hun voedsel mee te conserveren.”

Ik moest even slikken. “Geen prettig vooruitzicht.”

De prins schokschouderde. “Zolang wij nuttig zijn kan ons niets gebeuren, en wij blijven nuttig, ook nadat we onze taak niet meer kunnen vervullen.”

“De belofte van het hiernamaals als suiker. Het is weer eens wat anders dan rijstepap met zilveren lepel of tweeënzeventig maagden.”

“Zo is het maar net”, grijnsde Merlijn terwijl de prins met opgetrokken wenkbrauwen van de een naar de ander keek. “Zo is hij”, verduidelijkte de tovenaar. “Hij is een mens en snapt er niets van.”

“Ah ja!” beaamde de heerser. “Dat is niet moeilijk. Je kunt hem de droogkamer en de conserveerruimte laten zien. Ik kan niet mee zoals jullie zullen begrijpen. Het is niet uit onbeleefdheid, maar…”, en hij duidde op de volgende slavin die op zijn schoot kwam zitten.

“Dat hoeft niet”, zei ik snel. “Ik kan me er wel een voorstelling van vormen. Waarom ligt jouw, eh… handel eigenlijk in een bad?” Ik veranderde zo snel van onderwerp dat hij geen tijd kreeg om te reageren.

“Handel?” Hij keek naar waar ik wees. “Oh, de testikels”, sprak hij alsof ze niet van hem persoonlijk waren. “Dat is ijswater…”

“IJswater?”

Hij knikte. “Het begint schaars te worden. Er is nog een voorraadje in enkele lagere gangen maar het slinkt. Dat wordt een probleem op de duur”, peinsde hij. “Een probleem voor de volgende prins”, sprak hij vervolgens opgelucht.

“Waarom?”

Hij nam me weer op alsof ik nog niet helemaal droog achter de oren was. “Omdat hij dan geen ijs meer heeft.”

“Dat snap ik, maar waarom moeten jouw ballen in ijswater liggen?”

De superieur zuchtte. “Om het zaad te koelen natuurlijk!”

“Dan functioneert het beter”, raadde ik.

“Vanzelfsprekend.”

“Dat moet niet prettig zijn. Bevroren ballen, bedoel ik.”

“Het went. Het omhulsel is niet belangrijk, het gaat om de inhoud”, sprak hij alsof hij een kind de les las.

“Het zal inmiddels wel gevoelloos zijn als het er al zolang in ligt.”

“Gevoelloos”, beaamde hij knikkend, “Maar niet de beloning!” Hij knipoogde, “die voel je wel’, en ging naadloos over in een orgasme als om het te onderstrepen. “Dat bedoel ik”, vervolgde hij daarna. De beloning neemt het ijswater mij niet af. Het is tot in details uitgekiend…”

Ik onderbrak de op handen zijnde gedetailleerde beschrijving. “Zou ik de jonge prins mogen zien?”

“Er is niets aan te zien”, vond de prins wrevelig. “Een onvolgroeid exemplaar van mezelf, meer is het niet!” Ik knikte.