“En wat leer ik van onze uitstapjes?” vroeg ik nogal gepikeerd.
Merlijn grijnsde. “Zie je de overeenkomsten niet?” Ik staarde hem aan. “Eerst nam ik je mee naar een samenleving in evenwicht. Let wel! Niet perfect, maar in evenwicht, waar jij je verwonderde over hoe elfen met trollen omgaan ondanks dat zij hun prooi zijn. De mens had hen in een vergelijkbare situatie allang uitgeroeid zoals we altijd alles opruimen wat een bedreiging kan vormen…”
“Is het niet beter om de eigen soort te beschermen?”
“Daarmee bescherm je niet. Er zullen altijd slachtoffers zijn, onvermijdelijk en inherent aan het leven. Verkeer bijvoorbeeld veroorzaakt meer doden dan roofdieren ooit deden en toch zijn wolven, beren en dergelijke uit een groot deel van hun oorspronkelijke habitat verdreven om over het verdwijnen van andere mensensoorten dan de Sapiens maar te zwijgen.
De mens is een bang wezen wat jij fantastisch demonstreerde toen we door een plaatselijke vleeseter werden belaagd. Het is angst die de mensheid telkens in het nauw drijft. Angst, niet alleen voor het onbekende maar zelfs voor hetgeen bekend zou moeten zijn. Ik heb een bom. Dat is niet erg. De ander maakt dezelfde bom. Dat is wel erg. Met het excuus van bescherming redeneren wij binnen de marges van de onlogische logica. Want bescherming tegen wat? Er is nog maar een soort die ons kan bedreigen: Wijzelf!”
“Wacht eens even!” interrumpeerde ik. “Er zijn er genoeg die anderen naar het leven staan. Daar moet je je tegen verdedigen!”
“Die ‘genoeg’ wonen altijd aan de overkant, nooit in het gelegitimeerde huis van de bom. Begrijp je dan niet dat het grootste gevaar in de mogelijkheid schuilt, dat het in stand wordt gehouden met het wantrouwen jegens de ander. Die ander is ook maar gewoon mens met dezelfde beperkingen als jijzelf die hem terrorist noemt omdat die ander tegen de beperkingen van zijn bestaan aanbotst. De escalerende wisselwerking waarvan het onmogelijk is aan te geven wie nu eigenlijk waar begon. Is de laatste dader de veroorzaker of de provocateur met zijn hogere welvaart en betere bewapening die dankzij uitbuiting zijn verkregen…”
“Jouw redenering kan wel kloppen maar voorkomt geen geweld!”
“Juist wel! Algehele bewustwording dat onschuld voor geen enkele betrokken partij bestaat zal uiteindelijk tot afname van het geweld leiden. Conflicten blijven zolang ze gelegitimeerd worden door de schuldvraag. Dat geldt voor ieder conflict: klein en groot, omdat iedereen geneigd is zonder enige vorm van zelfkritiek schuld automatisch bij een ander te zoeken.”
“Wat doe je dan met narcistische wellustelingen als Hitler of Stalin?”
“Vergeet niet dat zij ook mensen waren, eenlingen, die zonder massale of gewapende steun nooit in de gelegenheid waren om macht uit te oefenen. Despoten drijven op de kracht van een sterke basis waaraan ze hun macht ontlenen en altijd omwille van de legitimatie door middel van de schuldvraag. De sterke man komt orde scheppen in de chaos door anderen veroorzaakt, wat op korte termijn lijkt te werken terwijl het onmiddellijk alleen maar meer onvrede en geweld oproept. Wat ook logisch is, want geweld, zeker oorlog, creëert een vacuüm waarbinnen nieuwe arbeid nieuwe welvaart genereert. Geweld moet worden gefinancierd en uitgevoerd met niet goedkope middelen. Het is een bron van inkomsten waarmee op korte termijn het bestaande bezit wordt verveelvoudigd maar op lange termijn altijd naar een faillissement leidt. De mens is heel beperkt en selectief in zijn herinneringen en neemt al snel voor waar aan wat op het moment het voordeligst lijkt. Met die principes komen tirannen aan de macht maar het zijn zij die het mogelijk maken die voor die machtsovername verantwoordelijk zijn.”
“Een ingewikkeld spel dat lastig lijkt te stoppen.”
“Niet, zolang niet elk individu zich bewust is van zijn plaats binnen het geheel!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten