“Ik neem je mee. Niet naar een wereld in evenwicht zoals die van de elfen of naar een cyclus van opkomst en ondergang zoals de drossen, maar naar de hopeloosheid van het leven.” Ik fronste.
“Niet alleen zijn er miljarden planeten zoals de aarde, bovendien heeft elke planeet zijn eigen parallelle werelden waardoor de variatie waarschijnlijk en letterlijk ontelbaar wordt. Tussen al die vormen zijn er natuurlijk die het niet hebben gered, ook dat is onvermijdelijk. De planeet Mars binnen ons eigen stelsel is daar een voorbeeld van. Maar ook binnen de parallellen zijn voorbeelden van hoe de uiteindelijke neergang eruit ziet…”
“Waarom moet ik dat ervaren?”
“Om je ervan te doordringen wat het betekent als de mensheid van zichzelf verliest.”
“Dat weet ik wel.”
“Dat weet je niet!” reageerde Merlijn geïrriteerd. “De mens is werkelijk hopeloos. Zelfs jij die zoveel bent rondgezworven en daarbij op zichzelf was aangewezen, denkt dat hij zonder ervaring toch kan weten.” Ik zweeg beschaamd. De oude had waarschijnlijk gelijk.
“Nou goed”, sprak ik timide, “laat maar zien.”
“Het zal je niet bevallen, een beetje waarschuwing is wel op zijn plaats”, vervolgde Mefisto. “Een paar voorzorgen ook want er is daar geen leven meer mogelijk. Voorlopig toch niet.
Wie het naar de klote heeft geholpen doet niet terzake. Het ging zoals het ging en wat was komt niet meer terug. Na de teloorgang zijn de kansen voor de soort verkeken. Iedereen verdient een tweede kans gaat voor het grote geheel niet op.
We kunnen er niet lang blijven, al zullen we enkele dagen reizen op de ruïnes van wat was. Je zult het meemaken en inademen. Een speciaal filter zal je beschermen tegen de vergiftiging die je onbeschermd zeker zou oplopen, en speciale kleding tegen de desastreuze inwerking van de huidige atmosfeer. We zullen water en voedsel meenemen omdat niets er nog langer eet- of drinkbaar is en je zult er niets levends aantreffen gedefinieerd naar menselijke maatstaven. Al gaan we samen, je zult je nog nooit zo eenzaam hebben gevoeld, want dat is wat een dode wereld met je doet.
In de meest desolate streken van je eigen wereld ben je niet alleen. Al noteren je zintuigen het niet, het krioelt van leven om je heen. Jouw wereld zelf klopt van leven en de mogelijkheden tot leven. Je zult ervaren hoe het is als het daarvan is ontdaan.
De wereld waar we heengaan is herdoopt in Desolaat omdat er geen andere benaming meer voorhanden is en het zal nog miljoenen jaren zo blijven, zo grondig en diep is de vernietiging die er heeft plaatsgegrepen: tot in het merg van zijn structuur!
Dat ik dit vertel is noodzakelijk, onvoorbereid blootstellen zou je waarschijnlijk niet overleven en het kan heel goed zijn dat je na de ervaring ziek zult zijn, zowel geestelijk als lichamelijk en dat er tijd overheen gaat om weer gezond te worden. De ervaring zul je echter nooit kunnen wissen hoe graag je ook zult willen en mijn logische vraag is: ‘ben je bereid?’”
Het was gek, maar Mefisto’s opsomming maakte mij nieuwsgierig. Het boezemde mij geen angst in omdat ik nog niet wist wat angst werkelijk was, hoe angstig de mens ook voor het onbekende is lokte juist het avontuur, het ervaren van na de Apocalyps, want ik zou er niet aan doodgaan, me wellicht wat onwel voelen achteraf, maar dat had ik ervoor over om het unieke dat niet ervaren kon worden toch mee te maken en daarom knikte ik, gespannen weliswaar voor wat me te wachten stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten