witte pauwen / white peacocks

29 juni / june 1987

Waar eens de witte pauwen

drommen, klinkt nu het carillon

van bassen die resoneren,

dissonanten houwen

uit een stukgeslagen ideaal

Vol barsten en scheuren

van eens, maar nooit weer

Maar komt toch ooit één keer

weer terug, dat jeugdverhaal

blijft blij knipogend voor je staan

Pas dan besef je

dat idealen toch niet vergaan

Ze blijven, niet als zijn,

maar ach wat geeft het:

alleen dat blijven is al fijn

De herinnering eraan

is wat ik nooit heb weggedaan

Where ones the white peacocks

droves, now sounds the carillon

of basses that echo,

beat discords

from a broken ideal

Full of bursts and cracks

of ones, but never more

But yet returns once ever again

back, that youth story

stops in front of you merrily blinking

First then you realize

that ideals don’t perish anyhow

They stay, not as being,

but hell, who cares:

just staying is alright

The memory of it

is what I never dispensed with