WANDERBACH page 130

The noise comes nearer. Thanks to the tight brushwood he only sees what it is at the last moment. Tork jumps up, not capable of suppressing a joyful cheer.

Its nose against the ground the large Wolfhound approaches slowly. Barg has found him! As soon as the dog sees he storms wild towards him and Tork falls down his knees laughing.

- ‘Barg’ he whispers moved. ‘Did you abandon the rucksack or are you chased away?’ The dog barks shortly, turns around and jumps up; upbeat and relieved.

- ‘Yet we are together again, boy, but we have nothing to eat or drink. It won’t be easy.’ Barg barks if he understands and breaks immediately through the bushes while he looks back to encourage him.

Tork follows and Barg smoothens a way indefatigable until he holds on a path; a track to the left, in the direction of the plain. Tork decides to follow. Maybe he brings them to water or food. He has nothing to catch even the smallest rabbit but he trusts on the dog that helped him often before.

Before they reach the plain another track crosses that bends to the south and the dog trots without hesitating to the right to follow the wider path. After almost a mile they find a narrow creek where the track goes straight through and from which the water is drinkable. Kneeled next to the swallowing dog Tork quenches his thirst; if he only could take something but he has nothing to store. He searches abortive for anything to eat and yet he is satisfied. Their thirst quenched and he feels a whole lot better when he jumps the narrow stream after Barg.

The dog leads them out of the forest, back to the plain, quite a distance from the spot where they started, and more or less parallel to the track they find the path to the Gods. Before Tork left the wood he picked up a torn down branch that he uses to kick the long grass why the walking goes even easy without his heavy equipment.  

Het kraken nadert. Dankzij de verstrengelde vegetatie ziet hij pas op het laatste moment wat het is. Tork springt overeind, niet in staat een vreugdekreet te onderdrukken.

Met de neus tegen de grond nadert traag de grote wolfshond. Barg heeft hém gevonden! Zodra de reu hem ziet stormt hij wild op hem af en Tork valt lachend op de knieën.

- ‘Barg’ fluistert hij ontroerd. ‘Heb je de rugzak in de steek gelaten of ben je verjaagd?’ De hond blaft kort, draait rond en springt op. Uitgelaten en opgelucht.

- ‘We zijn wel weer samen, jongen, maar we hebben niets te eten of te drinken. Het zal lastig worden.’ Barg blaft of hij het begrijpt en breekt onmiddellijk door de struiken terwijl hij omkijkt om hem aan te sporen.

Tork volgt en Barg baant onvermoeibaar een weg tot hij halt houdt op een pad; een wildspoor naar links, richting steppe. Tork besluit de reu te volgen. Misschien brengt hij hen naar water of voedsel. Hij heeft niets om zelfs het kleinste konijn te strikken maar hij vertrouwt op de hond die hem al vaker heeft geholpen.

Voordat ze de steppe bereiken kruist het spoor een ander dat zuidwaarts buigt en de hond draaft zonder aarzelen naar rechts het bredere pad op. Na bijna een kilometer vinden ze een smalle beek waar het spoor doorheen loopt en waarvan het water drinkbaar blijkt. Geknield naast de lebberende hond lest Tork zijn dorst. Kon hij maar wat meenemen maar hij heeft niets om in te bewaren. Hij zoekt vergeefs naar iets eetbaars en toch is hij tevreden. Hun dorst gelest en hij voelt zich heel wat beter wanneer hij na Barg over de smalle stroom springt.

De hond leidt hen uit het bos, terug naar de steppe, een heel eind van de plek waar ze begonnen, en min of meer evenwijdig aan het wildspoor vinden ze het Godenpad. Voordat Tork het bos verliet raapte hij een afgebroken tak op die hij gebruikt om het lange gras neer te slaan waardoor het lopen zelfs gemakkelijk gaat zonder zware bepakking.