Gabi returns
accompanied by a woman who hides unwilling behind her as soon as she sees Tork.
She is the best the assistance found in such a short time why she ordered the
Council members to search further; a former midwife who looks afraid wailing at
the ruler while wringing her hands.
- ‘I don’t know
anything about wounds, Lord. I know how to give birth but that is absolutely
not needed here. Everything goes by itself and it is so long ago. I never did a
delivery alone, I wasn’t that far yet. You can’t give me the responsibility for
a wounded though?’ Tork tells her to
stop wailing. She has more medical knowledge then anyone else and even
this knowledge isn’t really relevant, for the moment it’s all they have.
- ‘Do whatever
you can’ he comforts her friendly. ‘There will be searched further and I hope
we find someone fast. Not for you but for Anna.’
The woman bends
hesitating over the crippled body. Tork watches, then turns and leaves the
house. He wants to get his gear before settling at the lookout in the attic.
He returns with
his dogs, looks for a moment in Anna’s room where the midwife clumsy takes care
of her. To become desperate!
He goes
upstairs and stalls the rucksack underneath the window, takes off his belt and
gets a chair to observe the house with the cross. The dogs lay down lazy at his
feet.
Endless long
and boring. Nothing happens. Not
on the vast plain and not in the desolate street where no-one seems to live. Sometimes
his eyes close, never long, he starts and wonders if he missed something. The
dogs are of little use here. Even if something happens outside they won’t react.
It’s simply too far.
Gabi comes to keep him company
and to report. The Council found a former nurse and a student who studied medicine
for three years.
Gabi keert terug in gezelschap van een vrouw die
zich onwillig achter haar verschuilt zodra ze Tork ziet. Zij is het beste wat
de assistente in korte tijd vond en gaf daarom de Raadsleden opdracht verder te
zoeken. Ze is een gewezen vroedvrouw die jammerend en handenwrijvend bang naar
de heerser kijkt.
- ‘Ik heb helemaal geen verstand van wonden, Heer.
Ik weet hoe kinderen ter wereld komen, maar dat is hier helemaal niet nodig.
Alles gaat vanzelf en het is zolang geleden. Ik heb nooit alleen een bevalling
gedaan, zo ver was ik nog niet. U kunt mij toch niet de verantwoordelijkheid
voor een gewonde geven?’ Tork zegt haar te stoppen met jammeren. Zij heeft meer
medische kennis dan wie ook en al is haar kennis niet werkelijk relevant,
voorlopig is het alles wat ze hebben.
- ‘Doe wat je kunt’ stelt hij haar vriendelijk
gerust. ‘Er wordt verder gezocht en ik hoop dat we snel iemand vinden. Niet om
jou, maar voor Anna.’
De vrouw buigt aarzelend over het verminkte
lichaam. Tork kijkt toe, draait zich dan om en verlaat het huis. Hij wil zijn
uitrusting voordat hij de uitkijkpost in het zolderkamertje betrekt.
Hij keert terug met de honden, kijkt even in de
kamer waar Anna ligt en waar de vroedvrouw haar onhandig verzorgt. Om wanhopig
van te worden!
Hij loopt naar boven en stalt de rugzak onder het
raam, legt zijn riem af en trekt een stoel bij om het huis met het kruis te
observeren. De honden liggen lui aan zijn voeten.
Eindeloos lang en vervelend. Er gebeurt niets.
Niet op de wijdse steppe en niet in de uitgestorven straat waar niemand lijkt
te wonen. Soms vallen zijn ogen dicht, nooit lang, hij schrikt op en vraagt
zich af of hij iets miste. De honden zijn hier van weinig nut. Zelfs als er
buiten iets gebeurt zullen ze niet reageren. Het is eenvoudig te ver.
Gabi komt hem gezelschap houden en verslag uitbrengen. De Raad vond een
voormalig verpleger en een student die drie jaar medicijnen studeerde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten