zondag 16 september 2012

WANDERBACH page 118


- ‘Your hair has to be washed as well’ he laughs when she appears sneezing. Her eyes sparkle while she throws herself upon him, clamping, and he lets her until he swims underneath her hands and emerges a couple of yards further where he shakes the water from his hair. Gabi cries out. The dog sprays enthusiast around. The humans play games, and he mingles yapping.
The pond points out to be a perfect outlet and they play until tiredness forces them ashore where they fall down in the grass naked and wet. Tork rolls against her while the dog watches drowsy, his snout on stretched legs he sometimes yelps protesting.
It’s mainly forgetting, the water-cold warmth of her body, the ease of his hard muscles suggest safety, she sandwiches her thighs around his hips and closes the eyes. The oasis is exactly what they need. Water-writhing followed by releasing love making relaxes. Capsules can wait until tomorrow. Tork enjoys the mundane feeling while closing his eyes with the girl half on top of him.
They are on the way early again, for Torks’ feeling though, because the light stays that of a promising summer day. The recess has strengthened them. Even the dog slept solidly and had to struggle noticeable to get up when Tork called him. Gabi laughed because of Bargs’ lazy stretch exercises.
- ‘He doesn’t want to. He does like it here far too much.’
- ‘You mean yourself. Think of the town!’ He immediately regretted when she cowered abashed. ‘Take your time’ he hushed. ‘It makes no sense to leave in a hurry.’ Too late! Gabi arranged their things diligently and after a couple of minutes they were on the way, Barg jumping ahead. 

- ‘Je haren moeten ook gewassen’ lacht hij wanneer ze proestend bovenkomt. Haar ogen glinsteren terwijl ze zich op hem werpt, vastklemt en hij laat haar tot hij onder haar handen vandaan zwemt en een halve meter verder opduikt waar hij het water uit zijn haren schudt. Gabi giert. De hond spettert enthousiast in het rond. De mensen spelen spelletjes, en hij mengt zich keffend in het gewoel.
De vijver blijkt een uitstekende uitlaatklep en ze spelen tot vermoeidheid hen naar de kant drijft waar ze naakt en nat in het gras vallen. Tork rolt tegen haar aan terwijl de hond lodderig toekijkt, de snuit op gestrekte poten jankt hij af en toe protesterend.
Het is vooral vergeten, de waterkille warmte van haar lijf, de rust van zijn harde spieren suggereren veiligheid, klemt ze de dijen rond zijn heupen en sluit de ogen. De oase is precies wat ze nodig hebben. Waterspartelen gevolgd door bevrijdend vrijen ontspant. Capsules kunnen tot morgen wachten. Tork geniet van het lome gevoel wanneer zijn ogen dichtvallen met het meisje half over hem heen.
Ze zijn alweer vroeg op pad, voor Torks gevoel toch, want het licht blijft dat van een beloftevolle zomerdag. De rust sterkte hen. Zelfs de hond sliep vast en moest merkbaar overeind worstelen toen Tork hem riep. Gabi lachte om Bargs luie strekoefeningen.
- ‘Hij heeft geen zin. Hij vindt het hier veel te lekker.’
- ‘Je bedoelt jezelf. Denk aan de stad!’ Hij had onmiddellijk spijt toen ze beschaamd ineen dook. ‘Neem gerust de tijd’; suste hij. ‘Het heeft geen zin overhaast te vertrekken.’ Te laat! Gabi ruimde ijverig hun spullen en na enkele minuten waren ze op weg, Barg springend vooruit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten