Gabi’s dead was
his luck, he thinks bitter. It arranged enough confusion to give him a small vantage
which is never enough to reach the forest in time. The first missiles land
around him and it is pure chance that he is still not hit. Prickles in his side
are about to cripple him and he dares a quick look over his shoulder; immediately
he stops and erects surprised. The chasers have stopped and shout in a long row,
their weapons high above their heads. They were not far when they gave up. Why
don’t they catch him?
Up and down
jumping he challenges. What new trap will it be this time? He stares suspicious
at the forest, gazes with a hand above his eyes, but there is nothing to see.
Is their territory restricted or limited?
Tork is about
to jubilate. That it has to be! Yet once he looks at his attackers, then he
turns and runs calmly towards the wood fringe where he turns again. The plain desolate,
no demon visible anymore.
 |
| page 128 |
Gabi`s dood was zijn geluk, denkt hij bitter. Het
zorgde voor genoeg verwarring om hem een kleine voorsprong te geven die nooit
genoeg is om het bos te bereiken. De eerste projectielen vliegen over zijn
hoofd en het is mazzel dat hij nog niet werd geraakt. Steken in zijn zij
dreigen hem te verlammen en hij waagt het vlug achterom te kijken. Onmiddellijk
houdt hij de pas in en richt zich verbaasd op. De achtervolgers zijn blijven
staan en schreeuwen in een lange rij, het wapentuig hoog boven hun hoofden. Ze
waren niet ver toen ze opgaven. Waarom grijpen ze hem niet?
Op en neer springend daagt hij hen uit. Welke
nieuwe valstrik is het dit keer? Hij kijkt achterdochtig naar het bos, tuurt
met de hand boven de ogen, maar er is niets te zien. Is hun territorium
afgebakend of beperkt?
Tork kan wel juichen. Dat moet het zijn! Nog één
keer kijkt hij naar zijn belagers, dan draait hij zich om en loopt in
sukkeldraf naar de bosrand waar hij zich nogmaals omdraait. De steppe verlaten,
er is geen demon meer te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten