Exhausted they
climb the hill. The dog is already on the top and watches both painful on hands
and feet climbing humans. The slope isn’t steep; it is the fatigue after a fast
run of three miles through high grass.
Nothing chased
them but Tork is worried. Breathless he falls between the bushes and pulls Gabi
besides him.
She is without
tears. Somewhere during their ferocious flight it stopped but her expression
keeps desperate. Only after they find their breath again sorrow becomes upper
handed. Tork opens the rucksack and shares capsules. He holds her, feels how she trembles.
- ‘It’s not
your fault’ he softly says. ‘The snake wanted to harm you. Fern sacrificed
himself and it is good to be grateful, but don’t burden yourself with his death.’
Gabi starts crying again and this time he takes part. Ferns’ death was horrible but inevitable. She
was looking for him after the manhunt reached the palace and he is grateful
that they are together even on behalf of the dog. Probably they were killed all
three if Fern hadn’t interfere. He cannot think of a more beautiful epitaph and
with this thought they fall asleep while Barg guards.
Tork is too restless
and after a couple of hours he awakes. Gabi stares at him.
- ‘I didn’t
sleep for long’ she admits. ‘Ferns’ death, and I keep asking myself if the
demons will take revenge on the Council.’
- ‘I don’t
know’ Tork sighs. ‘We can’t do much except convince the Gods as fast as
possible.’
Uitgeput beklimmen ze de heuvel. De hond is al
boven en kijkt naar beide moeizaam op handen en voeten klauterende mensen. De
helling is niet steil, het is de vermoeidheid na de snelle ren van drie
kilometer door hoog gras.
Niets achtervolgde hen maar Tork is niet gerust. Buiten
adem laat hij zich tussen de struiken vallen en trekt Gabi naast zich.
Ze heeft geen tranen meer. Ergens tijdens de dolle
vlucht stopte het maar haar uitdrukking blijft wanhopig. Pas nadat ze weer wat
op adem zijn krijgt verdriet de overhand. Tork opent de rugzak en verdeelt
capsules. Hij houdt haar vast, voelt hoe
ze beeft.
- ‘Het is niet jouw schuld’ zegt hij zacht. ‘De
slang wilde je kwaad doen. Fern offerde zich op en het is goed als je dankbaar
bent, maar belast jezelf niet met zijn dood.’ Gabi begint weer te huilen en
ditmaal doet hij mee. Ferns dood was afgrijselijk maar onafwendbaar. Zij zocht
hem nadat de klopjacht het paleis bereikte en hij is dankbaar dat ze samen zijn
al is het ten koste van de hond. Waarschijnlijk hadden ze alle drie het leven
gelaten als Fern niet had ingegrepen. Een mooier grafschrift kan hij niet
bedenken en met die gedachte slapen ze in terwijl Barg waakt.
Tork is te onrustig en na een paar uur wordt hij
wakker. Gabi ligt naar hem te kijken.
- ‘Ik heb niet lang geslapen’; bekent ze. ‘Ferns
dood, én ik vraag me af of de demonen wraak zullen nemen op de Raad.’
- ‘Dat weet ik niet’; zucht Tork. ‘We kunnen
weinig doen behalve zo snel mogelijk de Goden overtuigen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten