WANDERBACH page 108

Anna is in the most capable hands the town has to offer and they cannot do much more then wait and hope.

The girl tells proud about the progress of the Council. There are a lot of enthusiasts who remember their former hobbies and there is been worked hard at the new structure. One of the eating-facilities has been confiscated as meeting room to organize everything.

Tork listens smiling. His plan comes to shape. If they succeed in creating own activities it is useless to keep the inhabitants as slaves any longer. It is unlogical to surpress happy people. Tork believes that the instrument of power the ruler used only existed to restrain the citizens, yet he isn’t that naïf to think that it will solve all problems. As long as they are controllable and the Council can cope there is no reason for a slave hierarchy, but it is still a gamble and he can only hope that the Gods will share his opinion.

On the third day the waiting is granted. Tork straightens. People appear between the houses. They quietly walk to each other and crowd at the point Anna mentioned: near the wall, just opposite the house with the cross. He sees what she meant. They slide as ghosts towards each other until they are all closely together.

The door of the house swings open and a stubby form in women’s clothes appears who is incorporated into the group. Tork cannot see what they do because they are so close that it hinders the view. From the upper compartment of the rucksack he takes a Zeiss Ikon binocular which enlarges till twelve times. As soon as he focuses everything comes nearby and he sees how some of them look around to check if they aren’t spied. The small woman is covered by the others. Tork cannot see what she does but suddenly a part of the wall gives in and turns outside. 

Anna is in de meest bekwame handen welke de stad heeft en ze kunnen niet anders dan afwachten en hopen. 

Het meisje vertelt trots over de vorderingen van de Raad. Er zijn al heel wat enthousiastelingen die zich hun vroegere hobby’s herinneren en er wordt hard gewerkt aan de nieuwe structuur. Een van de eethuizen werd geconfisqueerd als ontmoetingsruimte om alles te organiseren.

Tork luistert glimlachend. Zijn plan krijgt gestalte. Als het lukt eigen bezigheden te creëren is het zinloos de bewoners langer als slaven te houden. Tevreden mensen hoeven niet onderdrukt. Tork gelooft dat het machtsmiddel van de heerser alleen bestond om het volk in toom te houden, al is hij niet zo naïef te denken dat het alle problemen oplost. Zolang ze beheersbaar blijven en de Raad het aankan is er geen reden voor een slavenhiërarchie, maar het blijft een gok en hij kan alleen hopen dat de Goden zijn mening delen.

Op de derde dag wordt het wachten beloond. Tork veert recht. Er verschijnen mensen tussen de huizen. Ze lopen stil naar elkaar en drommen samen bij het punt dat Anna beschreef: bij de muur, recht tegenover het huis met het kruis. Hij ziet wat ze bedoelde. Ze schuiven als geesten totdat ze allemaal dicht samengepakt staan.

De deur van het huis zwaait open en er verschijnt een gedrongen gedaante in vrouwenkleren die door de groep wordt opgenomen. Tork kan niet zien wat ze doen omdat ze dicht opeengedrongen het uitzicht belemmeren. Uit het bovenste vak van de rugzak haalt hij een Zeiss Ikon verrekijker welke tot twaalf maal vergroot. Zodra hij scherpstelt komt alles dichterbij en ziet hij hoe sommigen rondkijken om te controleren of ze niet worden bespied. De kleine vrouw wordt door de anderen afgedekt. Tork kan niet zien wat ze doet maar plotseling wijkt een deel van de muur en kantelt naar buiten.