WANDERBACH page 104

- ‘We are slaves: submissive to the Gods, what doesn’t mean that we have to behave as such. Up till now the ruler was responsible for giving meaning but from now we take that responsibility together. How? Quite simple, yet not easy to bring into practice. We start with facilities, by which I don’t mean that we demolish houses and streets but re-facilitating our lives. Isn’t it for example more fun to walk into a café where someone serves your drink and chats with you? So there are many functions which you can implement as a matter of sport. The award is not by means of money or some other trade, but appreciation like after winning a game.

- Everyone choses for himself. Some want to serve, others making paintings or writing books which are being exhibited or printed by others again so that everybody can take notice of it. Sports, games, even festivities can last. Why not? But not as obligation. Who wants to run should do so, also in competition, as long as everyone can choose freely and does it with pleasure...’

- ‘Gardening?’ Anna hopefully asks.

Tork smiles encouraging and suddenly the ideas flow: a cacophony of duties. The ruler lifts his hands adjuring.

- ‘Do you understand? Enthusiasm is alive. It’s a matter of mobilizing all inhabitants. Not from above as a new decree, it has to grow why everyone of you starts with his own acquaintances. Encourage them for what they like the most. We start a chain reaction. Friends will involve others and before you know it everybody will participate.

- But remind this: it won’t be easy. Be prepared for resistance. There are always people who want that everything stays like it is. We care about them when we are ready for it. The festivities stay for the time being. Everybody who wants can amuse themselves with it. For the moment nothing will change for those who don’t want and if there are people who have questions, just take them with you to the Council.’ 

- ‘We zijn slaven: dienstbaar aan de Goden, wat niet betekent dat wij ons als zodanig moeten gedragen. Tot hiertoe was de heerser verantwoordelijk voor de zingeving maar vanaf nu nemen we die verantwoordelijkheid samen. Hoe? Vrij simpel, al zal de uitvoering minder gemakkelijk zijn. We beginnen met herinrichting, waarmee ik niet bedoel dat we huizen en straten afbreken maar de herinrichting van ons leven. Is het bijvoorbeeld niet veel leuker een café binnen te stappen waar iemand een drankje schenkt en een praatje met je maakt? Zo zijn er veel functies die je bij wijze van spel kunt invoeren. De beloning niet in de vorm van geld of een ander ruilmiddel, maar waardering, zoals waardering na het winnen van een spel.

- Iedereen kiest voor zichzelf. Sommige willen bedienen, anderen schilderijen maken of boeken schrijven die door wéér anderen worden tentoongesteld of gedrukt zodat iedereen er kennis van kan nemen. Sport, spel, zelfs feesten kunnen blijven. Waarom niet? Maar niet als verplichting. Iemand die graag hardloopt moet dat vooral doen, ook in competitie, zolang iedereen vrij kan kiezen en het met plezier doet...’

- ‘Tuinieren?’; vraagt Anna hoopvol.

Tork glimlacht instemmend en de ideeën stapelen zich op. Een kakofonie van bezigheden. De heerser steekt bezwerend de handen op.

- ‘Begrijpen jullie het? Enthousiasme leeft. Het is een kwestie van de hele bevolking te mobiliseren. Niet van bovenaf als een nieuw decreet, het moet groeien en daarom begint elk van jullie met zijn eigen kenissen. Maak hen warm voor wat zij het liefste doen. We brengen een kettingreactie op gang. Vrienden betrekken anderen en voor je het weet is iedereen mee.

- Maar denk erom: het zal niet gemakkelijk zijn. Bereid je voor op verzet. Er zijn er altijd die alles willen laten zoals het is. Om hen bekommeren we ons als het zover is. De feesten blijven voorlopig. Iedereen die het wil kan zich daarmee amuseren. Er verandert nu nog niets voor diegenen die niet willen en als er mensen zijn die vragen hebben, breng hen dan mee naar de Raad.’