He bans Ferns’
agony from his retina while following Barg through the opening, pulls Gabi with
him so that the wall closes before the attackers have a chance to catch them.
Stupid faith
that she stayed where she was, right at the moment when she turned to see where
Tork and Fern were the snake exploded. She stiffened because of how gruesome
the dog came to its end.
She clings
crying. ‘It’s my fault that Fern is gone!’ The girl reacts hysterical. Talking makes no sense and they have to
leave fast; as far as possible from the demons.
Tork doesn’t
know to which level their power reaches and looks at the distant hill while he
hits Gabi’s face hard. ‘We don’t have time! Come on, we have to go!’
She follows softly sobbing when he lays an arm around
her to comfort and leads her, as fast as they can walk.  |
| page 114 |
Hij bant Ferns doodstrijd van zijn netvlies wanneer hij na Barg door de opening duikt, Gabi met zich meetrekt zodat de poort sluit voordat de belagers kans zien hen te grijpen.
Stom geluk dat ze bleef waar ze was, juist toen zij
zich omdraaide om te zien waar Tork en Fern bleven explodeerde de slang. Ze
verstijfde van hoe gruwelijk de hond aan zijn eind kwam.
Ze klampt zich huilend vast. ‘Het is mijn schuld
dat Fern dood is!’ Het meisje reageert hysterisch. Praten heeft geen zin en ze
moeten hier zo snel mogelijk weg. Zo ver als kan bij de demonen vandaan.
Tork weet niet hoever hun macht reikt en kijkt
naar de verre heuvel terwijl hij hard in Gabi`s gezicht slaat. ‘We hebben geen
tijd! Kom, we moeten weg!’
Ze volgt zacht snikkend wanneer hij troostend een
arm rond haar slaat en haar meetrekt, zo vlug ze kunnen lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten