love song?

Vrij met mij

en ik fluister jou,

zoemde Maja

de bij uit de pas gewonnen korf

vol bloeibloemen

die nergens naar stinken,

zelfs niet naar geitenwollen sokken

of een gebreide onderbroek

die ik zopas zag hangen

aan de uitgesponnen wasdraad

Make love to me

and I whisper you,

buzzed Maja

the bee from the just won hive

full of blooming flowers

that smell of nothing,

not even of goat-wool socks

or knitted underpants

I saw not long ago hanging

at the drawn out clothesline

WANDERBACH page 130

The noise comes nearer. Thanks to the tight brushwood he only sees what it is at the last moment. Tork jumps up, not capable of suppressing a joyful cheer.

Its nose against the ground the large Wolfhound approaches slowly. Barg has found him! As soon as the dog sees he storms wild towards him and Tork falls down his knees laughing.

- ‘Barg’ he whispers moved. ‘Did you abandon the rucksack or are you chased away?’ The dog barks shortly, turns around and jumps up; upbeat and relieved.

- ‘Yet we are together again, boy, but we have nothing to eat or drink. It won’t be easy.’ Barg barks if he understands and breaks immediately through the bushes while he looks back to encourage him.

Tork follows and Barg smoothens a way indefatigable until he holds on a path; a track to the left, in the direction of the plain. Tork decides to follow. Maybe he brings them to water or food. He has nothing to catch even the smallest rabbit but he trusts on the dog that helped him often before.

Before they reach the plain another track crosses that bends to the south and the dog trots without hesitating to the right to follow the wider path. After almost a mile they find a narrow creek where the track goes straight through and from which the water is drinkable. Kneeled next to the swallowing dog Tork quenches his thirst; if he only could take something but he has nothing to store. He searches abortive for anything to eat and yet he is satisfied. Their thirst quenched and he feels a whole lot better when he jumps the narrow stream after Barg.

The dog leads them out of the forest, back to the plain, quite a distance from the spot where they started, and more or less parallel to the track they find the path to the Gods. Before Tork left the wood he picked up a torn down branch that he uses to kick the long grass why the walking goes even easy without his heavy equipment.  

Het kraken nadert. Dankzij de verstrengelde vegetatie ziet hij pas op het laatste moment wat het is. Tork springt overeind, niet in staat een vreugdekreet te onderdrukken.

Met de neus tegen de grond nadert traag de grote wolfshond. Barg heeft hém gevonden! Zodra de reu hem ziet stormt hij wild op hem af en Tork valt lachend op de knieën.

- ‘Barg’ fluistert hij ontroerd. ‘Heb je de rugzak in de steek gelaten of ben je verjaagd?’ De hond blaft kort, draait rond en springt op. Uitgelaten en opgelucht.

- ‘We zijn wel weer samen, jongen, maar we hebben niets te eten of te drinken. Het zal lastig worden.’ Barg blaft of hij het begrijpt en breekt onmiddellijk door de struiken terwijl hij omkijkt om hem aan te sporen.

Tork volgt en Barg baant onvermoeibaar een weg tot hij halt houdt op een pad; een wildspoor naar links, richting steppe. Tork besluit de reu te volgen. Misschien brengt hij hen naar water of voedsel. Hij heeft niets om zelfs het kleinste konijn te strikken maar hij vertrouwt op de hond die hem al vaker heeft geholpen.

Voordat ze de steppe bereiken kruist het spoor een ander dat zuidwaarts buigt en de hond draaft zonder aarzelen naar rechts het bredere pad op. Na bijna een kilometer vinden ze een smalle beek waar het spoor doorheen loopt en waarvan het water drinkbaar blijkt. Geknield naast de lebberende hond lest Tork zijn dorst. Kon hij maar wat meenemen maar hij heeft niets om in te bewaren. Hij zoekt vergeefs naar iets eetbaars en toch is hij tevreden. Hun dorst gelest en hij voelt zich heel wat beter wanneer hij na Barg over de smalle stroom springt.

De hond leidt hen uit het bos, terug naar de steppe, een heel eind van de plek waar ze begonnen, en min of meer evenwijdig aan het wildspoor vinden ze het Godenpad. Voordat Tork het bos verliet raapte hij een afgebroken tak op die hij gebruikt om het lange gras neer te slaan waardoor het lopen zelfs gemakkelijk gaat zonder zware bepakking. 

bisschop / bishop

Fluistert de juf ons in een oor

maar wij willen niet horen,

niet luisteren naar wat zij vermaant

of toedicht aan niemand in bijzonder

gaat iedereen zijn eigen weg

en knuffelt in het veld

om met zichzelf in het reine te komen

“Dat had je gedacht”

grijnst de bisschop

terwijl hij op “enter” drukt,

zijn kazuifel dichtknoopt

in de handige mottengaten

vangen zijn ballen

de lucht van kindergekweel

uit duizend keeltjes

Whispers the miss us in one ear

but we don’t want to hear,

not listening to what she exhorts

or accredits to no-one special

does everyone his own way

and hugs in the field

to come clean with themselves

“That you had thought”

the bishop grins

while he presses “enter”,

buttons his chasuble

in the handy moths holes

catches his balls

the scent of children’s piping

from a thousand little throats

WANDERBACH page 129 (chapter 11)

Not far from the fringe Tork sits down on a weathered trunk. The situation seems hopeless. He is alone. The equipment lost and with that the capsules. Maybe he finds something to eat in the wood but he is aware of Underearth’s dangers and besides Perlwachter didn’t give him so many supplies out of luxury. He can’t go back to the bush where Barg waits. The demons will never let him pass. Except perhaps a longer route over the plain, yet the chance is quite big that he gets lost…, but can he leave Barg behind?

Tork looks around despondent. He misses Gabi. Her death was quick and probably painless and maybe it’s better if he thinks of what will wait him: sudden death in stead of slowly through malnutrition and exhaustion.

He stands up and looks over the plain. Does he have a chance if he finds the bush? The risk is big and he doesn’t know if his gear is still there… so close to the stage. The demons know that he had help..., he has to try to save the dog!

Undecided he looks in the back and gazes into the dark vegetation. Better to investigate first if something to eat grows here.

Where he entered the wood is no path but tight brushwood. Tork looks for berries or plants with eatable roots when he hears something. He falls down, rolls under a bush and stares into the sounds’ direction. Something approaches: man, demon, or animal? He waits silent. His scent won’t betray him in Underearth where air doesn’t move, and he hopes that whatever it is he will see it first. 

Niet ver van de bosrand zakt Tork op een verweerde boomstronk. De situatie lijkt hopeloos. Hij staat alleen. De uitrusting verloren en daarmee de capsules. Misschien vindt hij in het bos wat te eten maar hij kent de gevaren van Onderaarde en bovendien gaf Perlwachter niet voor niets zoveel mondvoorraad mee. Hij kan niet terug naar het bosje waar Barg wacht. De demonen zullen hem nooit laten passeren. Behalve wellicht met een omweg over de steppe, al is de kans dat hij verdwaalt vrij groot...., maar kan hij Barg in de steek laten?

Tork kijkt moedeloos rond. Hij mist Gabi. Haar dood was snel en waarschijnlijk pijnloos en wellicht is het beter als hij bedenkt wat hem nog te wachten staat: een snelle dood in plaats van een langzame door ondervoeding en uitputting.

Hij staat op en kijkt over de steppe. Heeft hij een kans als hij het bosje vindt? Het risico is groot en hij weet niet of zijn spullen er nog zijn ..... zo dicht bij het podium. De demonen weten dat hij hulp had, ..... hij moet proberen de hond te redden!

Besluiteloos kijkt hij achterom en tuurt in de donkere begroeiing. Beter eerst te onderzoeken of er iets eetbaars groeit.

Waar hij het bos binnendrong is geen pad maar dicht kreupelhout. Tork zoekt naar bessen of planten met eetbare wortels wanneer hij iets hoort. Hij laat zich vallen, rolt onder een bosje en speurt in de richting van het geluid. Er nadert iets: mens, demon, of dier? Hij wacht stil. Zijn geur zal hem niet verraden in Onderaarde waar lucht zich niet verplaatst, en hij hoopt dat wat het ook is hij het eerder ziet. 

katholiek / catholic

Traag de pc met veel te veel functies

sloopt programma’s tot moes

en kinderlijk potjeslatijn

door niemand begrepen

Zelfs de pastoor niet

die zijn fallus zwaait

naar de kleintjes die hun school verlaten

nagestaard door de potjesventer

met zijn handen vol

onbeholpen geslepen pennen

Slow the pc with too many functions

demolishes programs to mush

and childish chit-chat

understood by no-one

Not even the priest

who swings his phallus

to the little ones that leave their school

gazed by the juggler

his hands full

awkward dodgy pens

WANDERBACH page 127-128 (end chapter 10)

Gabi’s dead was his luck, he thinks bitter. It arranged enough confusion to give him a small vantage which is never enough to reach the forest in time. The first missiles land around him and it is pure chance that he is still not hit. Prickles in his side are about to cripple him and he dares a quick look over his shoulder; immediately he stops and erects surprised. The chasers have stopped and shout in a long row, their weapons high above their heads. They were not far when they gave up. Why don’t they catch him?

Up and down jumping he challenges. What new trap will it be this time? He stares suspicious at the forest, gazes with a hand above his eyes, but there is nothing to see. Is their territory restricted or limited?

Tork is about to jubilate. That it has to be! Yet once he looks at his attackers, then he turns and runs calmly towards the wood fringe where he turns again. The plain desolate, no demon visible anymore.  

page 128

Gabi`s dood was zijn geluk, denkt hij bitter. Het zorgde voor genoeg verwarring om hem een kleine voorsprong te geven die nooit genoeg is om het bos te bereiken. De eerste projectielen vliegen over zijn hoofd en het is mazzel dat hij nog niet werd geraakt. Steken in zijn zij dreigen hem te verlammen en hij waagt het vlug achterom te kijken. Onmiddellijk houdt hij de pas in en richt zich verbaasd op. De achtervolgers zijn blijven staan en schreeuwen in een lange rij, het wapentuig hoog boven hun hoofden. Ze waren niet ver toen ze opgaven. Waarom grijpen ze hem niet?

Op en neer springend daagt hij hen uit. Welke nieuwe valstrik is het dit keer? Hij kijkt achterdochtig naar het bos, tuurt met de hand boven de ogen, maar er is niets te zien. Is hun territorium afgebakend of beperkt?

Tork kan wel juichen. Dat moet het zijn! Nog één keer kijkt hij naar zijn belagers, dan draait hij zich om en loopt in sukkeldraf naar de bosrand waar hij zich nogmaals omdraait. De steppe verlaten, er is geen demon meer te zien. 

(ver)spilling

Bijna en toch vergeefs

de witte bungalows

met lekkende daken,

staat een emmertje onder de kraan

waarvan thee en koffie worden gezet

zodat niet alles lekt wat verloren gaat

Almost and still vain

the white bungalows

with leaking roofs,

a bucket standing under the tap

of which are made tea and coffee

so that not all that leaks gets lost

WANDERBACH page 126

Tork grabs her just in time. She would have been fallen thanks to the sudden sling. He takes the stone from her and the girl descends.

In spite of the almost unbearable pain that gives him the feeling that his arm is split from his body, he cuts himself loose and falls backwards down. The blow in which he hits the ground takes his breath and it feels as if his ribs pick straight through his lungs when he stumbles up painfully stiff.

Gabi bends over worried, but he waves her aside.

- ‘We have to leave!’

When they want to slide from the hill it is being stormed from three sides. Scared Gabi stands up, what becomes fatal. With a lot of noise all kinds of materials buzz through the air. Tork yet tries to grab her to pull her aside when a long shaft with razor-sharp tip hits between her shoulders. The weapon so powerful thrown that it lances her. Straight through the hart Gabi drops death in the grass.

Tork has to roll away in order not to be hit while rage takes over. He should want to fight the whole troop but with what chance?

Bended he runs over the flat summit in search for a way out. In good faith he rolls down there where no demon climbs up. It could have been steepness and his death but Tork is lucky. Rolling he lands between some bushes that scratch him what he hardly feels. Not more then a breather. The demons will fast enough understand where he hides. Desperate he looks around. In front of him the plain with behind it a forest; too far to reach in time but his only chance.

Without thinking he breaks through the bushes, runs downhill and zigzags bended towards the plain. Also without turning he knows that the chase is on. He hears the wild shouting that seems far still, but nears quickly. 

Tork grijpt haar net op tijd. Ze zou zijn gevallen door de plotse slingerbeweging. Hij neemt de steen van haar over en het meisje laat zich zakken.

Ondanks de haast ondragelijke pijn die hem het gevoel geeft dat zijn arm van zijn romp wordt gescheurd, zaagt hij zich los en valt ruggelings omlaag. De klap waarmee hij de grond raakt beneemt hem de adem en hij heeft het gevoel dat zijn ribben dwars door zijn longen prikken wanneer hij stijf en pijnlijk overeind krabbelt.

Gabi buigt bezorgd over hem heen maar hij wuift haar weg.

- ‘We moeten hier vandaan!’

Wanneer ze zich van de heuvel willen laten glijden wordt die aan drie kanten bestormd. Van schrik komt Gabi overeind, wat haar noodlottig wordt. Onder luid misbaar suizen projectielen door de lucht. Tork probeert haar nog te grijpen en tegen de grond te trekken wanneer een lange schacht met vlijmscherpe punt haar tussen de schouders treft. Het wapen zo krachtig geworpen dat het haar doorboort. Dwars door het hart stort Gabi dood in het gras.

Tork moet wegrollen om niet zelf te worden getroffen terwijl razernij bezit van hem neemt. Hij zou het tegen de hele horde willen opnemen, maar met welke kans?

Hij rent gebukt over de vlakke top op zoek naar een uitweg. Op goed geluk laat hij zich op een plaats waar geen demon omhoog komt omlaag vallen. Het had een steilte en zijn dood kunnen zijn maar Tork heeft geluk. Rollend belandt hij tussen een paar struiken die hem schrammen wat hij nauwelijks voelt. Niet meer dan een adempauze. De demonen zullen snel genoeg begrijpen waar hij zich verbergt. Wanhopig kijkt hij rond. Vóór hem de steppe met daarachter een bos. Te ver om op tijd te bereiken maar het is de enige kans.

Zonder bedenken breekt hij door het struikgewas, holt de heuvel af en rent gebukt zigzaggend de steppe op. Ook zonder zich om te draaien weet hij dat de achtervolging is ingezet. Hij hoort het aan het wilde schreeuwen dat nog ver lijkt, maar snel nadert. 

wind

Gisteren nog zag ik bloemen

onverregend op het veld,

wild en bont festijn

tot de wind haar koppen maaide

Only yesterday I saw flowers

undestroyed in the field,

wild and colorful festivity

until the wind cut their heads

WANDERBACH page 125

The world too large and certainly underneath the earths’ surface no-one will look for him. He shall be listed inglorious as a disconcerting disappearance. Someone who left but never returned. “Didn’t we always say so? It had to happen once!”

Sudden a soft sound behind him and he feels how something pulls at the left foot shackle. He distorts his head again to see; blurred, blond curls.

- ‘Gabi?’ he asks hopefully.

- ‘Silent Lord, otherwise they hear you.’

- ‘You’re not dead! They didn’t catch you! Where is Barg?’ Sentences stumble upon each other and the girl reports softly while she bungles the rigid fibers.

She saw no-one as long as she waited in the bush and because it took that long she became afraid, went to investigate and left the dog with the equipment. Carefully she skulked towards the parquet and followed the edge through the grass till at the curtain where she could look down between the long stems without being seen. She heard about his capture and when she understood that they crucified him on the hill she skulked back and found him.

Tork feels that it doesn’t work. The dry, tied fibers resist her attempts without problem and he tells her to look for a sharp stone in order to lumber the shackles.

She leaves silent, returns and then it goes fast. Just because the material is dry and tidily strained the fibers break after a few cuts. The left one snaps, the right one follows. Torks’ legs hang straight down but it is impossible for Gabi to reach the wrists. She tries to climb the iron palisade but doesn’t succeed.

Tork tells her to use him as a ladder and bares the pain to endure her extra weight. With her feet firmly around his hips she bends aside for the right wrist which loosens immediately after some cuts.  

De wereld te groot en onder het aardoppervlak zullen ze hem zeker niet zoeken. Hij zal roemloos als een onrustwekkende verdwijning worden bijgeschreven. Iemand die vertrok en nooit terugkwam. “Hebben we het niet altijd gezegd! Het moest er eens van komen!”

Plots een zacht geluid achter hem en hij voelt hoe er iets aan de linker voetboei rukt. Hij verdraait opnieuw zijn hoofd om te kunnen zien. Wazige, blonde krullen.

- ‘Gabi?’ vraagt hij hoopvol.

- ‘Stil Heer, anders horen ze u.’

- ‘Je bent niet dood! Ze hebben je niet gepakt! Waar is Barg?’ Zinnen buitelen over elkaar en het meisje brengt zacht verslag uit terwijl ze aan de stugge vezels prutst.

Ze zag niemand zolang ze in het bosje wachtte en omdat het te lang duurde ging ze bang op onderzoek en liet de hond bij de spullen. Voorzichtig sloop ze naar het parket en volgde de rand door het gras tot bij het gordijn waar ze tussen de lange halmen omlaag kon gluren zonder zelf te worden gezien. Ze hoorde iets over zijn gevangenneming en toen ze vernam dat ze hem op de heuvel hadden gekruisigd sloop ze terug en vond hem.

Tork voelt dat het niet lukt. De droge, strakgetrokken vezels weerstaan haar pogingen moeiteloos en hij zegt haar een scherpe steen te zoeken om de boeien stuk te zagen.

Ze verdwijnt stil, keert terug en dan gaat het snel. Juist omdat het materiaal droog is en strak gespannen begeven de vezels het na een paar halen. De linker knapt, de rechter volgt. Torks benen hangen steil omlaag maar Gabi kan onmogelijk bij de polsen. Ze probeert langs de ijzeren stellage te klauteren, wat niet lukt.

Tork zegt haar langs hem omhoog te klimmen en klemt de tanden om haar extra gewicht te verdragen. Met de voeten stevig rond zijn heupen buigt ze opzij voor de rechterpols die door het gewicht al na enkele halen losschiet. 

nieuwe tijd / new age

Ouder worden

stemt tot nadenken

en komt tot de conclusie

dat er steeds minder te denken valt,

dat doen het nieuwe altaar

waarop geofferd wordt

en al het andere tot gruis verpulverd

Becoming older

makes one think

and comes to the conclusion

that there’s less to think about,

because of a new altar

on which is being sacrificed

and all the rest pulverized to powder

WANDERBACH page 124

Tork stares obstinate at the collection monsters which all seem to come from hell. Do they really think that he will defend himself? His silence is enough apparantly.

- ‘Precise!’ the snake goes on. ‘You will be removed after which we shall discuss your destiny. That will be death without doubt, but the way to do so we have to discuss together and in wisdom. As soon as our opinion is formed you will be brought back again after which the verdict shall be performed immediately.’ Tork is being grabbed and pushed outside where dozens of hands drag him rough along, back to the stage, behind the curtain and then hill upwards, where in the mean time a metal palisade has been erected.

A free floating square of welded tubes on which he is being hanged with spread arms and legs, wrists and ankles with raw fiber knotted to the four corners so that he hangs free, painful stretched.

As soon as the torturers have done their job they leave. He hangs abandoned in the hash light, without guards. Why also? Where can he go?’

His muscles crack, his shoulders feel if they are twice as big and his legs seem burning stilts. There is no chance that he will get away without help which will be when they come back to take him. Tork dislocates his neck in an attempt to look around but because this only causes more pain he leaves his head hanging and gives up. So this is how the end looks like. Forgotten underneath the earth in hands of demons that god knows what intending to do with him.

He thinks of people he knows who will miss him up there but who won’t search for him because they know him. Perhaps when he is still missing in a month, the first will ask themselves where he is. It can take weeks before someone does a statement. Where do they have to look? He didn’t tell anyone where he went. 

Tork staart verbeten naar de verzameling gedrochten die stuk voor stuk uit de hel afkomstig lijken. Denken ze werkelijk dat hij zich verdedigt? Zijn zwijgen is blijkbaar genoeg.

- ‘Juist!’ vervolgt de slang. ‘U zult worden afgevoerd waarna wij ons beraden over uw lot. Dat zal ongetwijfeld de dood zijn, maar de manier waarop dienen wij gezamenlijk en in wijsheid te overleggen. Zodra onze mening vaststaat zult u weer worden voorgeleid waarna het vonnis onmiddellijk wordt voltrokken.’ Tork wordt vastgegrepen en naar buiten geduwd waar tientallen handen hem ruw meesleuren, terug op het podium, achter het gordijn en dan omhoog, de heuvel op, waar inmiddels een metalen staketsel staat.

Een vrij zwevend vierkant van aan elkaar gelaste buizen waaraan hij met gespreide armen en benen wordt gehangen, polsen en enkels met ruwe vezels aan de vier hoeken geknoopt zodat hij vrij hangt, pijnlijk gerekt.

Zodra de beulen hun werk hebben gedaan vertrekken ze. Hij hangt verlaten in het onbarmhartige licht, zonder bewaking. Waarom ook? Waar kan hij heen?’

Zijn spieren kraken, zijn schouders voelen alsof ze twee keer zo breed zijn en zijn benen lijken schroeiende stelten. Er is geen kans dat hij zonder hulp hier vandaan komt wat ongetwijfeld pas zal zijn wanneer ze hem komen halen. Tork verrekt zijn nek in een poging rond te kijken maar omdat dit nieuwe pijnscheuten tot gevolg heeft laat hij het hoofd hangen en geeft op. Zo ziet het einde er dus uit. Vergeten onder de aarde in handen van demonen die, god weet wat, met hem voorhebben.

Hij denkt aan bekenden die hem daarboven zullen missen maar niet naar hem zullen zoeken omdat ze hem kennen. Misschien wanneer hij over een maand nog niet terug is, zullen de eersten zich afvragen waar hij blijft. Het kan nog weken duren voordat iemand aangifte doet. Waar moeten ze hem zoeken? Hij heeft niemand verteld waar hij heen ging.

angst / fear

Bang ben ik niet

Wel angstig voor wat niet weet wat komt

Het ongewisse, ongewassene

dat wegspoelt onder een douche

van murw gevochten leven

I am not afriad

Fear yet for what not know what comes

The uncertain, unwashed

that washes off under a shower

of weary faught life

WANDERBACH page 123

They lift him and throw him from the stage to be caught by tens of others. Now he sees that the construction is hollow underneath.

He is pushed into the twilight till in front of a long table where at least thirty creatures sit behind: one even more gruesome than another. Some of them he recognizes, like the snake that killed Fern, and the ball, as flat as a pancake when he saw it the last time. The beaked legs are absent but in its place are others that aren’t less horrible.

- ‘We are your judges’ a voice grates while Tork is forced to kneel. ‘We will accuse you and determine your sentence.’

The snake stands up, arises at least, so that he stretches out extensively above the others.

- ‘We accuse you to have entered Underearth unlawful to slender, dishonor and wound us. I myself have been escaped from Safedestiny in the nick of time when you used your dog as a weapon against me. You stole unprecedented amounts of food. Not only in town but also outside, and inside you stirred up the inhabitants against the Gods and proclaimed anarchy which is even for us hard to restrain. Besides you are responsible for the death of the persons Anna and Gabi.’

Tork scares. Anna dead? She was curing when he left? And Gabi? They have found her! What happened to Barg? Like he knows the dog it will have fought till the end to protect her. He bends his head. Silent tears fall down his cheeks.

- ‘I see that you plea guilty’ the snake responds, ‘but there is more. You enthroned the rightful rulers in an underhanded way and demanded the throne for yourself; something that in itself already justifies the change to Safedestiny. On top of that you revealed secrets that came into your possession thanks to that post. What do you have to say to these acquisitions?’  

Ze tillen hem op en smijten hem van het podium waar hij wordt opgevangen door tientallen anderen. Nu ziet hij dat de constructie van onderen hol is.

Hij wordt in de schemering geduwd tot voor een lange tafel waar zeker dertig wezens achter zitten: het ene nog afgrijselijker dan het andere. Sommigen herkent hij, zoals de slang die Fern doodde, en de bal, zo plat als een pannenkoek toen hij hem het laatst zag. De gebekte benen ontbreken maar in zijn plaats zijn er anderen die in afzichtelijkheid niet onder doen.

- ‘Wij zijn uw rechters’ raspt een stem terwijl Tork gedwongen wordt te knielen. ‘Wij zullen u in staat van beschuldiging stellen en uw vonnis bepalen.’

De slang gaat staan, verheft zich tenminste, zodat hij ruim boven de anderen uitsteekt.

- ‘Wij beschuldigen u onwederrechtelijk Onderaarde te zijn binnengedrongen om ons te belasteren, onteren en verwonden. Ikzelf ben op het nippertje aan Nageborchte ontsnapt toen u uw hond als wapen tegen mij gebruikte. U stal ongehoorde hoeveelheden voedsel. Niet alleen in de stad maar ook daarbuiten en daarbinnen hitste u de bewoners tegen de Goden op en verkondigde anarchie die zelfs voor ons lastig te beteugelen is. Bovendien bent u verantwoordelijk voor de dood van de genaamden Anna en Gabi.’

Tork schrikt. Anna dood? Ze was toch aan de beterhand? En Gabi? Ze hebben haar gevonden! Wat is met Barg gebeurd? Zoals hij de hond kent heeft hij zich dood gevochten om haar te verdedigen. Hij buigt het hoofd. Stille tranen drijven langs zijn wangen.

- ‘Ik zie dat u schuld bekent’ zegt de slang, ‘maar er is meer. U stootte op slinkse wijze de rechtmatige heersers van hun troon en eiste die voor uzelf. Iets dat op zichzelf al de overtocht naar Nageborchte rechtvaardigt. Bovendien heeft u geheimen openbaar gemaakt die dankzij dat ambt in uw bezit kwamen. Wat heeft u hierop te zeggen?’

hamster

Feilloos hamsterde hij

de korenwolf

die te veel graantjes meepikte

om ongestraft zijn familie te voeden

van wat de boer niet wist dat hij oogste

He perfectly collected

the hamster

that stole too much wheat

to feed its family unpunished

of what the farmer didn’t know

that he was harvesting

WANDERBACH page 122

The mass chants again: ‘Hallelujah!’

Tork tries to find someone who wants to answer his questions but halts on apotheoses as if they are all in trance. The people seem to be in a ban of mass psychosis with him as cause and will only hear what they expect: he, the man on the mountain, the savior and them the blindly following herd. Human, born to be slave. Heroes or Gods, mankind wants to kneel and pious look up towards what they worship. What can he do to break this trance and maybe reach a couple of individuals that will answer his questions?

Tork tries again and this time he only addresses the first rows because that’s where he recognizes individual faces: ‘Listen!’

It doesn’t help. If he shouts or whispers, the volume is the same and echoes calm above the crowd which is quite as soon as he speaks but when he stops immediately restart the monotone singing. No-one looks at him directly. As far as he can distinguish they all stare right through him. They seem to be robots in stead of sheep and suddenly Tork realizes where he is: Underearth, land of illusion!

As soon as he understands the mass starts to move. Humanity disappears to wander into less honorary expressions. The modest inebriation changes into flaming hate. Hot voluptuous swirling steam whirls and Tork knows that they see him now. Ardent engorging looks and he flinches involuntary.

As if this is the sign the first jump on the stage. He is being grasped. At first a couple of hands which he still can beat away but soon it become too many. The stick is knocked off, the belt with the knife grabbed from his waist and he is being pushed and kicked. 

De massa scandeert weer: ‘Halleluja!’

Tork probeert iemand te vinden die zijn vragen wil beantwoorden maar stuit op verheerlijking alsof ze allemaal in trance verkeren. De mensen lijken in een ban van massapsychose met hem als oorzaak en zullen alleen horen wat ze verwachten: hij, de man op de berg, de verlosser en zij de blindelings volgende kudde. Mens, geboren om slaaf te zijn. Helden of Goden, de mens wil knielen en devoot opkijken naar wat hij verheerlijkt. Wat kan hij doen om de trance te doorbreken en misschien een paar individuen bereiken die zijn vragen willen beantwoorden?

Tork probeert het opnieuw en dit keer spreekt hij alleen de eerste rijen toe omdat hij daarin afzonderlijke gezichten herkent: ‘Luister!’

Het helpt niet. Of hij schreeuwt of fluistert, het volume blijft en resoneert kalm over de menigte die stil is zodra hij spreekt maar wanneer hij stopt herneemt het onmiddellijk het monotone gezang. Niemand kijkt hem aan. Voor zover hij kan onderscheiden staren ze allemaal dwars door hem heen. Het lijken robots in plaats van schapen en plotseling realiseert Tork zich waar hij is: Onderaarde, het land van illusie!

Zodra hij dat beseft komt er beweging in de massa. De menselijkheid verdwijnt en maakt plaats voor al minder vererende trekken. Het ingetogen zwijmelen verandert in broeiende haat. Hete wellustig kolkende stoom wolkt en Tork weet dat ze hem nu wel zien. Vurig verslindende blikken en hij deinst onwillekeurig achteruit.

Alsof dat het teken is springen de eersten op het podium. Hij wordt vastgegrepen. Eerst een paar handen die hij nog van zich af kan slaan maar al gauw worden het er teveel. De stok wordt weggeslagen, de riem met het mes van zijn middel gerukt en hij wordt geduwd en geslagen.

veld / field

Heerlijke lange rust

wandelt tussen tarwe, rogge en gerst,

grijpt zich vast aan een halm

voordat hij verzuipt in de modderpoel

waaruit ooit het leven ontstond

Lovely long rest

walks between wheat, rye and barley,

grips itself at a stem

before it drowns in the mud-pool

from where ones all life began

WANDERBACH page 121

Tork stares speechless at the joyful at him looking mass. Plain happy expectation while the slide singing dies out slowly. He doesn’t know what to do. If it’s true that the town liberated itself he is glad for the inhabitants, he cannot take credit for it! Probably he thanks this praise to Jeremy, but he himself only started it at most. It’s the Council that has to be granted. It seems that they had the chance to beat the demons or otherwise the suppressors are hiding after he and Gabi escaped what means that the danger still exists without the inhabitants know of it. But if the demons keep the town still airtight closed, how do these people know about it?

Tork cannot just walk away to get Gabi. The crowd waits and expects him to speech, to comfort them and probably free them as well. They demand a power he doesn’t possess.

The collected people become restless because of his silence. A suppressed noise that slowly becomes louder until someone shouts: ‘Make us free! Make us free!’ Tork lifts his hands and it becomes quite.

He expects that only the first rows can understand him but to his surprise his voice echoes fortified a thousand fold and reaches easily the whole crowd.

The mass demands his attention and Tork can only tell the truth.

- ‘I thank you for your trust, but I don’t have the power to liberate. Only the Gods can, to whom I am going and will do everything to make you free. I don’t want to arouse false hope. The town liberated itself. I gave the start but the honor is for the Council or perhaps all inhabitants together. I left the town before it was liberated. They did it themselves like you also can. I will plea your case before the Gods but then I have to know who you are. How it comes that you are united here and who brought you together.’ 

Tork staart sprakeloos naar de gelukzalig naar hem opkijkende massa. Uitgesproken blijde verwachting terwijl het slepende gezang langzaam versterft. Hij weet niet wat te doen. Als het waar is dat de stad zichzelf heeft bevrijd is hij blij voor de inwoners, het is niet zijn verdienste! Waarschijnlijk dankt hij de lof aan Jeremy, maar hijzelf gaf hooguit de aanzet. Het is de Raad die alle eer toekomt. Blijkbaar zagen zij kans de demonen te verslaan of zijn die ondergedoken nadat Gabi en hij waren ontsnapt wat betekent dat het gevaar nog bestaat zonder dat de inwoners zich daarvan bewust zijn. Maar als de demonen de stad nog hermetisch gesloten houden, hoe kunnen deze mensen dan op de hoogte zijn?

Tork kan niet zondermeer doorlopen om Gabi te halen. De menigte wacht en verlangt dat hij hen toespreekt, geruststelt en waarschijnlijk dat hij hen eveneens bevrijdt. Ze verlangen een macht die hij niet bezit.

Het verzamelde volk wordt onrustig omdat hij zwijgt. Onderdrukt geroezemoes dat langzaam luider wordt tot iemand roept: ‘Maak ons vrij! Maak ons vrij!’ Tork steekt de handen op en het wordt stil.

Hij verwacht dat alleen de eerste rijen hem kunnen verstaan maar tot zijn verrassing weerkaatst zijn stem duizendvoudig versterkt en bereikt met gemak de hele menigte.

De massa eist zijn aandacht en Tork kan niet anders dan de waarheid vertellen.

- ‘Ik dank jullie voor het vertrouwen, maar ik heb niet de macht jullie te bevrijden. Dat kunnen alleen de Goden naar wie ik op weg ben en waar ik alles zal doen om jullie vrij te maken. Ik wil geen ijdele hoop wekken. De stad heeft zichzelf bevrijd. Ik gaf de aanzet maar de eer komt de Raad toe of misschien wel alle inwoners samen. Ik ontvluchtte de stad voordat ze werd bevrijd. Zij deden het zelf zoals jullie dat ook kunnen. Ik zal jullie zaak bepleiten bij de Goden maar dan moet ik weten wie jullie zijn. Hoe het komt dat jullie hier verzameld zijn en wie jullie bij elkaar bracht.’

  

100 Thousand Poets for Change

JoachimArtist, http://100tpcmedia.org/100TPC2012/2012/06/maastricht-netherlands/

OR IMMEDIATE RELEASE

Media Contact:

Three Girls Media & Marketing Inc.

(408) 871-0377

Emily Sidley, emilysidley@threegirlsmedia.com

Kate Barton, katebarton@threegirlsmedia.com

Massive Global Movement Gives Voice to Local Issues

through Music, Art, Photography, Poetry, Mime and More

Over 800 Events Planned in 115 Countries for

100 Thousand Poets for Change

Santa Rosa, Calif. (September 19, 2012) – September 29, 2012 marks the second

annual global event for 100 Thousand Poets for Change, a grassroots organization that brings communities together to call for environmental, social, and political change within the framework of peace and sustainability. An event that began primarily with poet organizers, 100 Thousand Poets for Change has grown into an interdisciplinary coalition with year round events which includes musicians, dancers, mimes, painters and photographers from around the world.

Local issues are still key to this massive global event as communities around the world raise their voices on issues such as homelessness, global warming, education, racism and censorship through concerts, readings, lectures, workshops, flash mobs, theater performances and other actions.

But these locally focused events have taken on a more continuous and expansive form through the new disciplines represented this year. For example, photographers are making a long-term project out of the event; they will document the involvement of their communities and explore connections with the broader global issues to turn into future exhibits. More and more organizers and participants of the one day, annual event are making plans to continue their actions after September 29. Many have formed groups in their cities that will continue to work year-round towards the goals their community seeks.

“Peace and sustainability are major concerns worldwide, and the guiding principles for this global event,” said Michael Rothenberg, Co-Founder of 100 Thousand Poets for Change. “We are in a world where it isn't just one issue that needs to be addressed. A common ground is built through this global compilation of local stories, which is how we create a true narrative for discourse to inform the future.”

More than 200 hundred bands will be performing around the world, from Los Angeles, New Orleans and Detroit to Serbia, Nigeria and Italy. The musicians involved in this movement are once again using their songs and performances to try to communicate their concerns to the world. As Ross Altman, singer-songwriter, activist and educator, reminds us: “from Plato, who banned [musicians] from the Republic, to Putin, who had Russian punk band members of Pussy Riot arrested, charged, tried, convicted and sentenced to two years in prison for a song prayer, musicians throughout history have been regarded as a danger and threat to change the social order.”

In addition to the hundreds of musicians expressing themselves through song, numerous Mimes for Change events in Egypt, Turkey and Uruguay will take place in addition to the day long poetry festivals in Los Angeles, Guatemala City, Pune, India, La Plata, Argentina and Genoa, Italy; thousands of musicians, poets and artists are participating around the world, totaling nearly 800 events globally, including:

• 25 different events in the San Francisco Bay Area, the birthplace of 100 Thousand Poets for Change, including poetry readings by Beat Legend Michael McClure, former US Poet Laureate Robert Hass and other major poets at the famed Watershed Environmental Poetry Festival

• In New Orleans, 15 live bands will perform to raise funds for the APEX Youth Center and Homegrown Harvest Music and Arts Festival

• In Hollywood, Florida, Global Vibes will host an event called, “War Destroys Children’s Lives” at two venues and feature over 15 “Bands for Change”

• Peace On Streets, R.O.A.D., Tasker Elite and SHARP will host performance artists, poets, musicians, hip hop artists and various youth and parent groups who will perform and lead workshops throughout Philadelphia to bring awareness to the ongoing problem of street violence in their city

• Wordstock, a 3-day festival at the Bamboo Arts and Celebration Center in De Leon Springs, FL will include poetry slams, concerts, and an art exhibition focusing on images of war and peace

• The Occupy Wall Street Poetry group kicks off a weekend of events in New York City with a poetry reading at the famous St. Mark’s Poetry Project

• In Jamaica, a week long Street Dub Vibe series called “Tell the Children the Truth” will include concerts, spoken word performances, art exhibits, lectures and workshops to bring attention to the damaging culture of secrecy and denial surrounding the abuse, poverty and illiteracy impacting the nation’s children and destroying their future.

• Poetry and peace gatherings are planned in the strife-torn cities of Kabul and

Jalalabad, Afghanistan 

• In Cairo and Alexandria, Egypt, poets, musicians and mime artists, in response to violence in the world and the major changes taking place in the Arab World, will perform in public spaces and theaters and explore new ways to communicate their concerns, and their roles as artists, in influencing the future of their country

• In Volos, Greece, there will be 5 days of poetry and music events, including an

exhibition of photography looking at the new phenomenon of homelessness in Greece

• An event in Blackpool, England will celebrate activist poets and writers of past

generations through a special performance of Bullets and Daffodils, a play about the life of peace poet Wilfred Owen

Organizers and participants are hoping through their actions and events to seize and redirect the political and social dialogue of the day and turn the narrative of civilization towards peace and sustainability. Those that want to get involved can visit www.100tpc.org to find an event near them or sign up to organize one in their area.

About 100 Thousand Poets for Change

100 Thousand Poets for Change began in Sonoma County, Calif. The official

Headquarters’ Event will take place at the Arlene Francis Center in downtown Santa Rosa and will feature poetry readings, group meditations, workshops, and music and dance of various styles including hip hop, flamenco, African drums, reggae, salsa, folk and more. The HQ event will also live-stream other 100 Thousand Poets for Change events worldwide. This 3-day event is sponsored by the Peace & Justice Center of Sonoma County and the Sonoma County Arts Council. 

Immediately following September 29th, all documentation on the 100TPC.org website, which will include specific event pages with photos, video and other documentation compiled by each city coordinator, will be preserved by Stanford University in California. Stanford recognized 100 Thousand Poets for Change in 2011 as an historical event, the largest poetry reading in history. They will continue to archive the complete contents of 100TPC.org, as part of their digital archiving program LOCKSS.

Co-Founder Michael Rothenberg (walterblue@bigbridge.org) is a widely known poet, editor of the online literary magazine Bigbridge.org and an environmental activist based in Northern California. Terri Carrion is a poet, translator, photographer, and editor and visual designer for BigBridge.org.

100 Thousand Poets for Change

P.O. Box 870

Guerneville, Ca 95446

Phone: 305-753-4569

www.100TPC.org

het park / the park

Wees gegroet brede linde

boom waar vogels naar fluiten,

ekster-volle kruin,

en dan de zaag

en de man van de gemeente

die met een laffe grijns

al wat fladdert verjaagt

Be blessed tall lime tree

tree where birds whistle for,

magpie-full crown,

and then the saw

and the man of the community

who scares everything that flitters

with a cowardly grin

WANDERBACH page 120

He stops at the smooth polished edge and looks at the fifty yards further uprising hill. Then he studies the varnished floor. Carefully he steps with one foot on the wood and presses. The construction is solid and can easily carry his weight. No pretentious trap that succumbs as soon as he stands on it.

Over the level laid planks he creeps towards the hill. It doesn’t seem wise to follow the floor without precaution why he crawls on hand and feet upwards against the slope, peeks over the edge as soon as he reaches the vertex and tigers over the flat summit until he is above the construction again.

The floor follows the complete length of the hill until it passes at the end again in grassy plains, but what surprises him the most is the cloth hanging over the entire width. No more then ten yards from him and he will have to pass it. With high probability the path is behind the curtain. Tork lowers himself till on the floor and creeps silently towards the mysterious drapery, peeks carefully through a crack and holds his breath involuntary.

The building construction is a stage: a place for giant performances. In front stands a crowd, so creepy silent that he feels his spine tingling. The mass stretches for miles and disappears in grey mist. It seems to wait for something; walls of tightly together standing and tensed faces stare hypnotized at the empty stage.

Tork looks over his shoulder, afraid to be surprised by what they are waiting for when the curtain suddenly swings open. He freezes and looks surprised at the crowd that starts a multi-headed hymn.

- ‘Hallelujah!’ He believes to hear his name during the solemn swelling song. ‘The Highest... Release us!’

Tork plies to let the text sink in and blushes for embarrassment. It’s an ode for him, to his appearance. He is the Messiah who descended to free Underearth. The first town was already liberated, they sing, and is being managed by the disciple Jeremy and his twelve-men Council on His name while they wait for his return as soon as all Underearth is free of slavery.  

Hij blijft staan bij de gladgeschuurde rand en kijkt naar de vijftig meter verder oprijzende heuvel. Vervolgens bestudeert hij de gelakte vloer, zet voorzichtig een voet op het hout en drukt. De constructie is stevig en kan zijn gewicht gemakkelijk dragen. Geen opzichtige valkuil die bezwijkt zodra hij erop gaat staan.

Over de waterpas gelegde planken sluipt hij naar de heuvel. Het lijkt niet verstandig zondermeer de vloer te volgen en daarom kruipt hij op handen en voeten tegen de helling omhoog, gluurt over de rand zodra hij de top bereikt en tijgert over de vlakke bovenkant tot hij opnieuw boven de constructie is.

De vloer loopt door langs de hele lengte van de heuvel tot ze aan het eind weer overgaat in grazige steppe, maar wat hem het meest verbaast is het over de hele breedte hangende doek. Hooguit tien meter bij hem vandaan en hij zal er langs moeten. Het pad loopt met grote waarschijnlijkheid achter het gordijn. Tork laat zich tot op de planken zakken en sluipt stil naar de mysterieuze draperie, gluurt voorzichtig door een kier en houdt onwillekeurig de adem in.

Het bouwwerk is een podium: een plek voor reusachtige voorstellingen. Ervoor staat een menigte, zo griezelig stil dat hij zijn ruggengraat voelt tintelen. De massa strekt zich mijlenver uit en verdwijnt in grijze nevels. Ze lijkt ergens op te wachten. Een zee van dicht opeengepakte gespannen gezichten staart gebiologeerd naar het lege toneel.

Tork kijkt onwillekeurig over zijn schouder, bang verrast te worden door waar zij op wachten wanneer het doek plotseling openzwaait. Hij bevriest en kijkt verrast naar de menigte die een duizendkoppig gezang aanheft.

- ‘Halleluja!’ Hij meent zijn naam te horen tijdens het plechtig aanzwellende lied. ‘De Allerhoogste……. Verlos ons!’

Tork spant zich in om de tekst tot zich door te laten dringen en kleurt van verlegenheid. Een loflied voor hem, een ode aan zijn komst. Hij is de Messias die afdaalde om Onderaarde te bevrijden. De eerste stad werd al bevrijd, zingen ze, en wordt bestuurd door de discipel Jeremy en zijn twaalfkoppige Raad uit naam van Hem terwijl ze op zijn terugkeer wachten zodra heel Onderaarde vrij van slavernij is.