- ‘Just once. Very strange. I participated
in a game and had a good chance of winning when I got the order, simple in my
head. No-one told me and yet I knew.
Conscious of everything I went as a sleep walker towards the south gate which
I passed as if it didn’t exist. Outside a horse waited and however I never sat
on a horseback before it was like I never did anything else. It knew the way and
brought me directly to the Gods. Don’t ask me how they look because I don’t
know. I didn’t see anyone and yet I knew I was there.
- There was a
rather large pack, square in brown paper. The horse turned and ran like the
wind. I don’t know how long, it could have been days but also hours and
suddenly I was on my destiny: another town. South America ,
I believe. The horse galloped through the gate and stopped in front of the
rulers’ palace. Without dismounting I gave the package to a female second who
wore a long skirt and further nothing. After that the horse trotted back and
left me at our south gate. Still half in trance I walked inside and became
myself again only after I had passed the gate. I tried, turned immediately but
the opening was already closed and the horse gone.’
- ‘Strange’ Tork reacts. ‘It seems that you were
absolutely redundant. They could have sent the horse alone instead.’ The
boy nods.
- ‘That’s what
I thought. I don’t know of what other orders exist. No-one talks about it, and
I ask myself if there is anyone who knows about mine.’ He looks around the table
but nobody reacts. ‘I don’t even know if I was missed at the game while I was
one of the candidates for the end victory.’ Tork gestures impatiently. That
can’t be answered here anyhow. There are other questions which are more urgent.
- ‘I want to
know who manages the gate; the Gods or spies?’
- ‘I don’t
think so.’ This time it’s Anna. Tork looks at her surprised.
- ‘Eén keer. Heel vreemd. Ik nam deel aan een spel
en had een goede kans te winnen toen ik de opdracht kreeg, gewoon in mijn
hoofd. Niemand zei het en toch wist ik. Al was ik me van alles bewust, maar ik
liep als een slaapwandelaar naar de zuidpoort die ik passeerde alsof ze niet
bestond. Buiten wachtte een paard en hoewel ik nooit had gereden was het of ik
niet anders had gedaan. Het kende de weg en bracht me rechtstreeks naar de
Goden. Vraag me niet hoe ze eruit zien want dat weet ik niet. Ik zag niemand en
toch wist ik dat ik er was.
- Er lag een vrij groot pakje, rechthoekig in
bruin papier. Het paard keerde en ging er als de wind vandoor. Ik weet niet
hoelang, het kunnen dagen maar ook uren zijn geweest maar plotseling was ik op
mijn bestemming: een andere stad. Zuid Amerika, geloof ik. Het paard
galoppeerde door de poort en stopte voor het paleis van de heerser. Zonder af
te stijgen gaf ik het pakje aan een vrouwelijke secondant die een lange rok
droeg en verder niets. Daarna reed het paard terug en zette me af voor onze
zuidpoort. Nog half in trance liep ik naar binnen en voelde me pas weer mezelf
nadat ik de poort was gepasseerd. Ik probeerde het, draaide me onmiddellijk om
maar de opening was alweer gesloten en het paard weg.’
- ‘Vreemd’; meent Tork. ‘Zo te horen was je
volslagen overbodig en hadden ze net zo goed alleen het paard kunnen sturen.’
De jongen knikt.
- ‘Dat vond ik ook. Ik weet niet waaruit andere
opdrachten bestaan. Niemand praat erover, en ik vraag me af of anderen van mijn
opdracht weten.’ Hij kijkt de tafel rond maar niemand reageert. ‘Ik weet niet
eens of ik gemist werd bij het spel terwijl ik toch een van de kandidaten voor
de eindoverwinning was.’ Tork maakt een ongeduldig gebaar. Dat is hier toch
niet te beantwoorden. Er zijn andere vragen die dringender zijn.
- ‘Ik wil weten wie de poort bedient. De Goden of
spionnen?’
- ‘Dat denk ik niet.’ Ditmaal is het Anna. Tork neemt haar verrast op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten