Due
to hospitalization I won’t post for a couple of days from tomorrow
He starts with
an inventory and asks who has memories of the time on earth. Slowly and
hesitating one by one twelve fingers go up. Tork asks each of them to tell what
they remember and finds a first recalcitrant silence. No-one dares. From the moment they arrived every
inhabitant was told that the world above was definite past and taboo. Earth
didn’t exist anymore, only the town for which they were chosen to serve, not
just the Lord but especially the Gods. Who didn’t want to accept disappeared immediately
and became forgotten.
Open rebellion
had no chance, the twins had no mercy. If their behavior did not improve in the
first week the rebels disappeared and no-one dares to remember them.
Tork turns determined
to both seconds who had the time to get used to his strange ideas past week.
- ‘Are you
willing to tell us about it?’ he asks softly.
They are not
totally unprepared, shared their meals and nights with him and during all those
hours Tork didn’t only questioning them but he also told about himself. Knowing
that the chance existed to danger himself because he is still not certain of
the function of this strange town, and yet he took them in reliance about his
quest. Perhaps he will escape without help but it will be faster with. The
sooner he understands the town, the more chance he has to find the key that
will bring him outside. That’s why he trusts his assistances and wants to do
the same with the Council; they who revolts, what ever that means down here,
know as no-one else the painful areas of a society and Tork hopes not only to
serve his own goal but also, and at the same time, theirs.
Especially the
conversations of the past week, relaxed during dinner or naked in each others
arms, made that Gabi and Fiona told about their own life voluntarily; in Underearth
but also the memories of their lives above.
Hij begint met inventariseren en vraagt wie van
hen herinneringen heeft aan de tijd op aarde. Langzaam en aarzelend steken een
voor een twaalf vingers omhoog. Tork vraagt elk van hen te vertellen wat ze
zich herinneren en stuit op een eerste weerspannig stilzwijgen. Niemand durft.
Vanaf ze hier aankwamen werd elke bewoner ingepeperd dat de wereld daarboven
voorgoed verleden tijd én taboe is. Aarde bestond niet meer, alleen nog de stad
waarvoor zij werden uitverkoren om hun heerser, maar vooral de Goden te dienen.
Diegenen die niet accepteerden verdwenen onmiddellijk en werden vergeten.
Openlijke rebellie was kansloos, de tweeling kende
geen genade. Als hun gedrag niet in de eerste week verbeterde verdwenen de
rebellen, en niemand durfde zich hen herinneren.
Tork draait zich vastberaden naar beide
secondanten die de afgelopen week tijd hebben gehad aan zijn vreemde
denkbeelden te wennen.
- ‘Durven jullie erover vertellen?’; vraagt hij
zacht.
Ze zijn niet helemaal onvoorbereid, hebben de
maaltijden en nachten met hem gedeeld en tijdens al die uren heeft Tork hen
niet alleen ondervraagd maar ook over zichzelf verteld. Goed wetend dat de kans
bestond zichzelf in gevaar te brengen omdat hij nog altijd niet zeker is van de
functie van deze vreemde stad, en toch nam hij hen in vertrouwen over de
missie. Wellicht lukt het zonder hulp hiervandaan te komen maar het zal sneller
gaan als hij wordt geholpen. Hoe vlugger hij de stad begrijpt, zoveel meer kans
maakt hij snel de schakel te vinden die hem buiten brengt. Daarom nam hij zijn
assistentes in vertrouwen en is hij hetzelfde met de Raad van plan. Zij die
rebelleren, wat dat hier ook voorstelt, kennen als geen ander de pijnpunten van
een samenleving en Tork hoopt daarmee niet alleen zíjn doel maar tegelijk het
hunne te dienen.
Vooral de gesprekken van de laatste week,
ontspannen tijdens het eten of naakt in elkaars armen, zorgden dat Gabi en
Fiona vrijwillig over hun eigen leven vertelden. In Onderaarde maar ook hun
herinneringen aan het leven boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten