WANDERBACH page 81

The crowd is silent while the girls softly speaking tell their story that starts with an introduction of the towns’ history. Just the town – without a name – was founded during the adjustment of Underearth. Older than Tork can imagine, in a time that the first humans stretched their backs to walk straight up. From that period the buildings date because the town is unchanged since. On humans from the beginning it must have made a supernatural impression while city plan and style feel dated in the mean time: a mix of early cultures: Phoenician, Greek, Roman, with now and then a wink to the late middle ages. What strikes immediatly though is the emphatic Western architecture. No Eastern, African or even Egyptian reference, what is so remarkable that he interrupts the girls and asks after it.

First they look confused, to declare subsequently that this town is not the only one in Underearth. Had he descended from for example Asia than he would have found a town, yet as old but unequivocally Asian.

After Tork nods they continue their story that sounds if it was pre-prepared. They alternate each other in which one completes what the other roughly sketches. This dialogue doesn’t have just the effect that he listens to a story in stereo, the most important is that their different timbre fascinates and every time again stimulates as soon as the other takes over.

The town functions as a portal to the Gods and the humans are in fact real human beings: individuals who came from above, abducted, and ended in the annals as unexplainable disappearances. For change they didn’t receive eternal life, with exception of the ruler who only disappears after he is defeated, but their youth lasts longer then a human life. After they loose their youth they are been eliminated to something that is called Safedestiny, where in the mean time also the defeated rulers went, a place that no-one knows. Their bodies disappeared shortly after he was carried away. Suddenly they weren’t there anymore and that’s what happens to every inhabitant. 

De menigte zwijgt terwijl de meisjes zacht sprekend hun verhaal doen dat begint met een lange inleiding over de geschiedenis van de stad. Gewoon de stad –  zonder naam – werd gesticht tijdens de inrichting van Onderaarde. Ouder dan Tork zich kan voorstellen, in de tijd dat de eerste mens zijn rug strekte en rechtop ging lopen. Uit die periode dateren de gebouwen want de stad is sindsdien onveranderd. Op mensen uit de begintijd moet het een bovennatuurlijke indruk gemaakt hebben terwijl stadsplan en stijl inmiddels gedateerd aandoen: een mengeling van vroege culturen: Fenicisch, Grieks, Romeins, met hier en daar een knipoog naar de late middeleeuwen. Wat echter onmiddellijk opvalt is de nadrukkelijk Westerse indruk. Geen enkele Oosterse, Afrikaanse of zelfs Egyptische verwijzing, wat zo opmerkelijk is dat hij de meisjes onderbreekt en ernaar vraagt.

Eerst kijken ze verward, om vervolgens te verklaren dat de stad niet de enige in Onderaarde is. Was hij bijvoorbeeld vanuit Azië afgedaald dan had hij daar een stad gevonden, net zo oud maar onmiskenbaar Aziatisch.

Nadat Tork knikt gaan ze verder met hun verhaal dat klinkt alsof het werd ingestudeerd. Ze wisselen elkaar af waarbij de een aanvult wat de ander ruwweg schetst. Die samenspraak heeft niet alleen het effect dat hij naar een verhaal in stereo luistert, het belangrijkst is dat hun verschillend timbre boeit en telkens opnieuw prikkelt zodra de ander overneemt.

De stad dient als voorportaal naar de Goden en de mensen zijn wel degelijk mensen: individuen die van boven werden gehaald, ontvoerd, en als onverklaarbare verdwijningen in de annalen terechtkwamen. In ruil kregen ze niet het eeuwig leven, met uitzondering van de heerser die pas verdwijnt nadat hij wordt verslagen, maar hun jeugd duurt langer dan een mensenleven. Nadat ze die tenslotte verliezen worden ze afgevoerd naar iets dat Nageborchte heet, waarheen inmiddels ook de verslagen heerseressen gingen, een plaats die niemand kent. Hun lijken verdwenen kort nadat hij werd weggevoerd. Opeens waren ze er niet meer en zo vergaat het elke inwoner.