The crowd cedes
respectful when he passes the bronze doors and jumps down the plateau. As head
of a long procession he runs through the streets, crosses the vast square and
finds the avenue over which he entered the town.
Finally he sees
the gate and the landscape behind. Purposeful he walks towards it to discover
that he can’t get any further. The air in the gate gives in however but bounces
back as soon as he presses it. Freedom seems to lure but unreachable as if a
transparent, unbreakable membrane is placed in the opening.
Desperate he
looks around, then up at the with battlements ornamented wall. To approach the
wall is no problem and to climb it is not difficult, but on top he experiences
the same as in the gate. However pressing, he doesn’t get any further then the
empty space between and above the battlements. His whacking fist stopped by
something impenetrable soft.
Discouraged he
descends. What a fantastic trap! Voluntarily and literally he walked into it. While
he forlorn looks around searching for a possibility to escape anyhow, he gazes
the girls.
- ‘Is this the
only way out?’ They deny at the same time. ‘The path goes straight through the
town. On the other side is another gate.’ Silent they show the way, afraid of his
anger when he will discover again that there is no escape.
After trying
the second entrance with the same result an unexplainable peace comes over
Tork. It gives him something to think about. Yet he believes in their sincerity,
it can’t be the whole truth. Perlwachter emphatic said to keep follow the path and
he must be aware of the existence of the town. There must be a way out! Perhaps
this is again one of these damn illusions, but an attempt to permeate stays
without result.
De menigte wijkt eerbiedig wanneer hij de bronzen
deuren passeert en over het bordes omlaag sprint. Aan het hoofd van een lange
optocht holt hij door de straten, kruist het uitgestrekte plein en vindt de
laan waarlangs hij de stad binnenkwam.
Eindelijk ziet hij de poort en het landschap
erachter. Vastberaden loopt hij erheen om te ontdekken dat hij niet verder kan.
De lucht in de poort geeft weliswaar mee maar veert terug zodra hij ertegen
drukt. Ogenschijnlijk lonkt de vrijheid maar onbereikbaar alsof een
doorzichtig, niet te doorboren membraan in de opening werd geplaatst.
Hij kijkt vertwijfeld rond, vervolgens omhoog naar
de met kantelen bezette muur. De muur naderen is geen probleem en om haar te
beklimmen niet moeilijk, maar boven ondervindt hij hetzelfde als in de poort.
Hoe hij ook drukt, hij komt niet verder dan de lege ruimte tussen en boven de
kantelen. Zijn beukende vuist wordt gestopt door iets ondoordringbaar zachts.
Moedeloos laat hij zich zakken. Wat een prachtige
val! Hij is er vrijwillig en letterlijk ingetippeld. Terwijl hij vertwijfeld rond
kijkt op zoek naar een mogelijkheid toch te ontsnappen valt zijn blik op de
meisjes.
- ‘Is dit de enige uitgang?’ Ze ontkennen
tegelijk. ‘Het pad loopt dwars door de stad. Aan de andere kant is nog een
poort.’ Ze wijzen stil de weg, bang voor zijn woede wanneer hij ook daar ontdekt
dat er geen uitweg is.
Nadat hij de tweede doorgang met hetzelfde
resultaat probeert komt er een onverklaarbare rust over Tork. Het stemt tot
nadenken. Al gelooft hij in hun oprechtheid, het kan niet de hele waarheid
zijn. Perlwachter zei nadrukkelijk het pad te blijven volgen en hij moet op de
hoogte zijn van het bestaan van de stad. Er moet een uitweg zijn! Misschien is
het weer een van die verdomde illusies, maar een poging ze te doorbreken blijft
zonder resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten