The girls nod
while their faces express fear for new decrees. ‘Then I want everybody to be
equal!’ Tork echoes prevailing.
A deep silence
falls until one of the girls looks up carefully.
- ‘What do you
mean, Lord?’
- ‘I am responsible
for management, but as one of yours. Not as a sovereign ruler but because it is
my duty to see that everything goes smooth. The festivities stay until I think
of something more meaningful. What I don’t want are a people of slaves that
wait for orders ...’ To his surprise the girls start to cry.
- ‘That’s
impossible’; left wails. ‘We are slaves, Lord! That’s how it always has been. We
have to obey and if somebody can’t or doesn’t want he has to fight you. That’s
the law!’
- ‘Not anymore!
That is an order! I will bring a council to life to help create meaningful
tasks and I ask you to tender persons who know the town life through and
through and have the flexibility to propose changes. A good start would be those
who didn’t agree anyhow with the policy and would have stood up if they could
have defeated the twins.’ Tork looks alternately at his seconds. ‘Stop wailing.
It is exciting to try something new.’
Now it is an
order they both swallow frenetic.
- ‘Is it
allowed still serving you, Lord?’ Again it is left. A tradition for centuries
cannot be broken at once and that’s why he smiles.
- ‘You’ll be my
personal assistances. I will need your advice and what you know about the town.’
- ‘We are to serve you day and night, but if you
rather prefer boys…..’De meisjes knikken terwijl hun uitdrukking angst voor nieuwe verordeningen verraadt. ‘Dan wil ik dat iedereen gelijk is!’; galmt Tork triomfantelijk.
Er valt een roerloze stilte tot één van de meisjes
voorzichtig opkijkt.
- ‘Wat bedoelt u, Heer?’
- ‘Ik ben verantwoordelijk voor het bestuur, maar
als één van jullie. Niet als oppermachtig heerser maar omdat het mijn taak is
ervoor te zorgen dat alles harmonieus verloopt. De feesten blijven tot ik iets
zinvollers bedenk. Wat ik niet wil is een volk van slaven dat op bevelen wacht
...’ Tot zijn verbazing beginnen de meisjes te huilen.
- ‘Dat kan niet’; jammert links. ‘Wij zíjn slaven,
Heer! Zo is het altijd geweest. Wij moeten gehoorzamen en als iemand dat niet
kan of wil zal hij met u moeten vechten. Zo is de wet!’
- ‘Niet meer! Dat is een bevel! Ik zal een raad in
het leven roepen om te helpen zinvolle taken te bedenken en ik vraag jullie
mensen voor te dragen die het functioneren van de stad door en door kennen en
over de flexibiliteit beschikken veranderingen voor te stellen. Een goed begin
zijn wie het toch al niet eens waren met het beleid en daarom heimelijk in
opstand wilden komen als ze de tweeling hadden kunnen verslaan.’ Tork kijkt om
beurten naar zijn secondanten. ‘Stop met jammeren. Het is spannend iets nieuws
te proberen.’
Nu het een opdracht is slikken ze allebei
krampachtig.
- ‘Mogen wij u wel blijven dienen, Heer?’ Het is opnieuw
links. Een eeuwenlange traditie kan niet zomaar worden verbroken en daarom
glimlacht hij.
- ‘Jullie blijven mijn persoonlijke assistentes.
Ik zal jullie raad en wat jullie over de stad weten nodig hebben.’
- ‘Wij zijn er om u dag en nacht van dienst te
zijn, maar als u liever jongens wilt…..’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten