In spite of
numerous injuries they jump tail swinging upon him. Tork falls around their
neck. He never thought to see them back alive! He forgets his own wounds, opens
the rucksack to nurse them. The disinfectant bites and the sharp needle to suture
the deepest wounds hurts but the dogs don’t moan.
Later he hears
about the bloodshed. At least twelve dead canines and how they succeeded to escape
will always remain a secret. Probably the slaughter in such a short time was so
heavy that the remaining town dogs fled in stead of attacking the weakened
wolfhounds together.
One surprise
follows another. His cleaned stick is carried inside like a relic and someone
else brings the lost tent pins. Tork is surrounded with all respect. Food and
beverage are offered that he politely but firmly refuses. As an excuse he says
that as well he as the dogs are on a diet and swallow only capsules that work
immediately after he shares three. Even his wounds sting less and both animals
lay sleepy at his feet, ears high they stay alert for possible danger.
He repairs his
rucksack before two young women kneel in front of him in order to tell Tork what
is expected. Probably the most beautiful girls in town to enlighten the message,
are send as delegation. With bend heads, why he hardly understands them, they
whisper what they have to say, but Tork interferes and let them rise. The
throne is wide enough because it was developed for two rulers at once.
They look
around hesitating and because no-one reacts they sit down shy, heads still bend
though. Tork tries, gives up again. Is it fear or respect? First he will listen
to what they have to say.
Ondanks talrijke wonden springen ze blij
kwispelend tegen hem op. Tork valt rond hun nek. Hij had nooit gedacht hen
levend terug te zien! Hij vergeet zijn eigen wonden, rukt de rugzak open om hen
te verzorgen. Het desinfecteermiddel bijt en de scherpe naald om de diepste
wonden te hechten doet pijn maar de honden geven geen krimp.
Later hoort hij over het bloedbad. Tenminste
twaalf dode soortgenoten en hoe het hen lukte te ontkomen zal altijd een
raadsel blijven. Waarschijnlijk was de slachting in korte tijd zo groot dat de
resterende stadshonden het voor gezien hielden in plaats van zich gezamenlijk
op de verzwakte wolfshonden te storten.
De ene verrassing volgt de ander. Zijn stok wordt
schoongemaakt als relikwie binnengedragen en een ander brengt de verloren
tentharingen. Tork wordt met alle egards omringd. Voedsel en drank worden
aangeboden dat hij beleefd, maar beslist weigert. Als excuus vertelt hij dat
zowel hij als de honden op dieet zijn en alleen capsules slikken die
onmiddellijk hun werk doen nadat hij er drie verdeelt. Zelfs zijn wonden
kloppen minder fel en beide dieren liggen slaperig aan zijn voeten, de oren hoog
blijven ze verdacht op mogelijk onraad.
Hij ziet kans de rugzak te repareren voordat twee
jonge vrouwen voor hem knielen met de opdracht Tork duidelijk te maken wat van
hem wordt verwacht. Waarschijnlijk de mooiste meisjes van de stad om de pil te
vergulden zijn als delegatie gestuurd. Hoofd gebogen waardoor hij hen
nauwelijks verstaat prevelen ze hun boodschap, maar Tork onderbreekt en laat
hen opstaan. De troon is breed genoeg omdat hij voor twee heerseressen gezamenlijk
werd ontworpen.
Ze kijken aarzelend rond en omdat niemand reageert
gaan ze schuchter zitten, de hoofden blijven echter gebogen. Tork probeert,
geeft weer op. Is het angst of ontzag? Laat hij eerst maar luisteren naar wat
ze te zeggen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten