Every illusion in Underearth will
in its own way be as addicted. You
need a lot of willpower. Do you fail then death will follow a lot less creeping
and shall hit you suddenly and unexpected. I’m sorry, but then you are lost. No
one can save you or even wants to. Your only chance is to recognize an illusion
in time, before it gets the opportunity to bind you.’
Again the elderly looks at his
pupil and tries to read what goes on inside him and at first he believes to his
consternation that Tork isn’t interested at all, that he barely listens, until
he recognizes
Today was simply too much. Abundant
with impressions and new stories and to protect himself Torks’ mind has
withdraw and is half asleep while his owner seems to sit fully awake on the
bench .
- ‘It’s enough’; the elderly
softly replies. ‘Tomorrow we will talk further. For now I wish you a good rest’;
and he disappears abrupt, gazed rather perplexed by his guest.
Tork doesn’t stay alone long. The
same Nymph, or another that looks like her, hovers towards him and undresses
him carefully. She helps him to stretch on the sofa which immediately folds to
his forms.
His brains refuse, only wants to
sleep and he is hardly conscious of the softness the Nymph pushes along him
like a cocoon and he slumbers swaying as in a plashing boat while the dogs lay calmly
at his feet.
He awakes
suddenly and looks tensed into roe-soft eyes which playfully smile at him; a
full, red mouth so close that he feels threatened. Desirable like warm velvet
she lays pliant and just as naked against him.
Elke illusie in Onderaarde zal op haar eigen manier net zo verslavend
werken. Je hebt veel wilskracht nodig. Faal je, dan volgt de dood heel wat
minder sluipend en zal je plotseling en onverwacht bij de strot grijpen. Het
spijt me, maar dan ben je verloren. Niemand kan je redden of wil dat zelfs. Je
enige kans is een illusie op tijd herkennen voordat die de kans krijgt jou aan
zich te binden.’
Weer kijkt de oude naar zijn leerling en probeert te lezen wat er in hem
omgaat en eerst denkt hij tot zijn ontsteltenis dat het Tork allemaal weinig
kan schelen, dat hij nauwelijks luistert, tot hij het herkent.
Het was gewoon teveel vandaag. Overvoerd met indrukken en nieuwe verhalen
en om zich te beschermen heeft Torks geest zich teruggetrokken en slaapt al
half terwijl zijn eigenaar nog ogenschijnlijk wakker op de bank zit.
- ‘Het is genoeg’; zegt de oude zacht. ‘Morgen zullen we verder praten.
Voor nu wens ik je prettige rust’; en hij verdwijnt abrupt, nogal onthutst
nagestaard door zijn gast.
Tork blijft niet lang alleen. Dezelfde Nymph, of een ander die op haar
lijkt, zweeft naar hem toe en kleedt hem voorzichtig uit. Ze helpt hem zich uit
te strekken op de bank die zich onmiddellijk naar zijn vormen voegt.
Zijn hersens weigeren, willen alleen nog slapen en hij is zich nauwelijks
bewust van de zachtheid waarmee de Nymph als een cocon rond hem schuift en hij
deinend als in een kabbelend bootje wegsluimert terwijl de honden gerustgesteld
aan zijn voeten liggen.
Hij schrikt wakker en kijkt gespannen in reezachte
ogen die speels naar hem lachen. Een volle, rode mond zo dichtbij dat hij zich
bedreigd voelt. Begeerlijk als warm fluweel ligt ze net zo naakt soepel tegen
hem aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten