WANDERBACH page 200 (chapter 16)

Progress is costing more and more effort. The forest becomes thicker. Lianas like wrists meander around trees and between bushes and block the way. It’s costing trouble, but especially time smoothening a path with no other tool then the clumsy kitchen knife. How he would like a dagger like the servants have.

Tork is worried. The much longer it takes, the more chance he has that the women will wait for him in the end. In the mean time they will know that he took another road. The question is what they will do. Do they follow him or do they make it themselves easy and shall he walk straight into the arms of a welcoming committee? Not that it differs much. Also when they chase him they will catch up fast because they are with many and better equipped.

With courage that nears hopelessness he cuts through a next liana and breaks half a yard further where he is stopped again. What a dissaster! Not only does he leave a perfect trail, but the knife, which is not made for this, starts to fail. With every cut the blade becomes duller and he has to use more force.

He wipes his forehead. The shirt is soaked and to his growing anger he is plagued by clouds of insects that are coming after his smell. In the beginning the stings were troublesome and only itched but now it starts to cause pain. The high level of sodium in his body fluid and the everlasting chafing of clothes cause poignant wounds. However he feels that no-one is behind him he looks backwards every time and it surprises him that he doesn’t hear or see the women yet. 

Hij komt steeds moeizamer vooruit. Het woud wordt dichter. Polsdikke lianen slingeren rond bomen en tussen struiken en versperren de weg. Het kost moeite, maar vooral tijd, een weg banen met geen ander werktuig dan het onhandige keukenmes. Hoe graag had hij nu een dolk zoals de dienaressen gehad.

Tork maakt zich zorgen. Zoveel langer het duurt, zoveel meer kans maakt hij dat de vrouwen hem straks opwachten. Ze zullen inmiddels weten dat hij een andere weg nam. De vraag is wat ze doen. Komen ze hem achterna of maken ze het zich gemakkelijk en loopt hij recht in de armen van een ontvangstcomité? Niet dat het veel verschil maakt. Ook als ze hem achtervolgen zullen ze snel op hem inlopen omdat ze met veel en beter uitgerust zijn.

Met moed die grenst aan hopeloosheid snijdt hij door een volgende liaan en breekt een halve meter verder waar hij opnieuw wordt tegengehouden. Wat een ramp! Niet alleen laat hij een perfect spoor na, maar het mes, dat niet voor deze inspanning werd gemaakt, laat het afweten. Bij elke haal wordt het lemmet botter en moet hij meer kracht zetten.

Hij veegt zijn voorhoofd af. Het shirt is doordrenkt en tot zijn niet geringe ergernis wordt hij geplaagd door hordes insecten die op de geur afkomen. In het begin waren de steken lastig en jeukten maar nu beginnen ze pijn te doen. Het hoge natriumgehalte in zijn lichaamsvocht en het voortdurend schuren van kleding veroorzaken schrijnende wondjes. Hoewel hij voelt dat er niemand achter hem is kijkt hij telkens achterom en het verbaast hem dat hij de vrouwen nog niet ziet of hoort.