a poem a day XXXIV

‘Breek mij en ik frunnik jou’

beloofde zij met schitterende ogen

die bol van pracht staarden

naar het einde van haar slanke voeten.

Ik begreep haar niet.

Niet zo verwonderlijk als je begrijpt

dat zij niet voor mij bedoeld was.

Eerder voor zichzelf, of anders

voor haar moeder die mij toch niet

kende,

kende ik haar evenmin.

Had haar zelfs nooit gezien,

noch gekust op haar ranke lippen

die vlinderden in mijn buik.

‘Break me and I fiddle you’

she promised with flaring eyes

which full of splendor stared

to the tip of her slender feet.

I didn’t understand her.

Not as surprising if you know

that she wasn’t meant for me.

More for herself, or otherwise

her mother who never knew

who I was, unfamiliar either.

Had even never seen her,

nor kissed her slim lips

that butterflies my stomach.