Epos over de mens XXX

Wij zijn bezorgd maar wat doe je eraan

om te voorkomen dat we naar de klote gaan?

Ik ben al klootjesvolk geweest,

daarna dominee of pastoor;

het maakte allemaal niet uit, want de anderen vierden feest,

bij hen vond ik geen gehoor;

zij bleven in de roes van niet gebeuren:

het kan niet dat het zo zal gaan

omdat wij altijd zijn geweest, er is geen andere manier van leven

dan alles te geven wat we hebben

aan het beest van almaar meer

dat almaar minder laat,

is nu eenmaal hoe het gaat.

Zo was het toen, is het nu en zal de toekomst zijn!

Het feest van copulatie en corpulentie werd gevierd

tijdens De Sade’s braspartij op het altaar van ’s namiddags 

in het oerdomein van gelukzalige momenten

ging de pot met honing rond,

de lepel tot het heft verzwolgen

kende verder geen gevolgen dan het besef

dat diegenen zonder lef de prijs betaalden

voor het gelag dat lachend werd verorberd.

Veegden de smoelen hun doekje af

aan de broek van wie naast hen zat,

besmeurden ze elkander of de ander

met het doekje voor het bloeden in handen.

Grimmig, alle tanden bloot, mannen zowel vrouwen

vouwen de benen onder zich, prevelen hun dank

hoogmoedig huichelen zij elkaar,

negeren het gevaar dat langzaam nader sloop,

sloopte het de hoop van wie achter was gebleven,

eenzaam en alleen was niets te geven of te nemen,

te laten desnoods tijdens de geboorte van de dood.