Traditie als commerciële hoogmis, illustratie van identiteit,
geen gekheid, dit is werkelijk zoals het is.
De mis gemist, maar feest blijft bestaan, dat laten wij ons niet ontgaan,
nog niet misschien. Het onderste uit de kan tot ie barst;
barst dan ook, verdomme, het kan mij niet schelen
zoals zovelen, de meesten kunnen mijn bloed wel drinken,
zo zoet dat het er niet toe doet of het mijn is danwel d’ander,
jong, wat geeft dat nou? Pluk de dag, verdomme!
en hou je niet van de domme want je doet het zelf
zoals iedereen paradeer je door de straten van stad of dorp
in je paasbeste nieuwe pak, de haren in model,
de nieuwste iPhone tegen je kop terwijl je met niemand belt
stap je in je glanzend nieuwe BMW en hoopt dat iedereen het ziet,
elektrisch aangedreven met de sticker van groene energie
tegen de voorruit geplakt flikker je de vuilnis in de berm van de weg,
ongezien, geen mens in de buurt, haal je hem uit je broek
pist eroverheen, de dikke middelvinger opgestoken,
verdoken scheur je de wereld rond in je jet,
want dat is je recht terwijl je schoorstenen roken
verkoop je je prullen aan alleman
en vertelt ze dat het niet zonder kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten