Epos over de mens XLVI

Op maar een voet hinkte ik achter de kermis aan,

ben samen met hen de baan op gegaan

nadat ik het reuzenrad en de roetsjbaan had gedaan

vanwaar ik was uitgegleden, helemaal tot beneden was ik al geweest;

alle anderen hadden er gefeest van ’s morgens in alle vroegte

tot de allerlaatste avond danste ik heel alleen en keek naar haar

die met mij danste, nog allener dan ikzelf met haar was begaan.

De laatste is gestopt met roken, geen signalen meer

en dekens worden slecht verkocht nu het elk jaar warmer wordt

verslijt ik d’ene na d’andere zwembroek, ga nog liever

naakt het water in waar mijn pik tot borrelworstje wordt,

knagen al de eerste vissen, liggen lui voor de tv,

kijken gefascineerd door hun Unox bril naar het wc

dat zijzelf niet kennen om elkaar op te jennen;

“Doe jij het eerst, of zal ik?” wijzend naar mijn pik,

al voor de helft opgesnoept door alle vissen

die nog liever poepen dan ze moeten pissen.

Fluisterhuis de haven in waar het was weggewaaid

door de heftigste storm sinds eeuwen

werden wij genaaid en gooiden onszelf voor de leeuwen!

Epos over de mens XLV

Hoe redt de wereld de wereld en ons alleen?

Door ons te redden maakte het dat ons verdween

van het toneel gevuld met misverstanden

schrapte het alle bestanden die haar belasten

en hield niets over om te tonen, aan te tonen

dat het haar schuld niet was,

maar slechts een kras op het blazoen van onvermogen,

geen onvertogen woord kwam over haar lippen

over het laag voor laag strippen van de korst.

Maar dat kraken van dorst droogde ons uit

tot ook wij barsten van ongeduld om de onschuld die het niet meer had,

verdwenen achter het rad van fortuin was het weggewield,

terug naar het oneindig verlangen van nog een dag,

die, wat dacht je, nooit meer komen mag na het verslag

dat de wereld van ons deed

was het op, gedaan met ons en alle anderen

omdat de wereld vond dat de wereld moest veranderen.

Verbazingwekkend vlug kwam hij terug van weggeweest,

dat beest dat nooit meer oorlog mocht, nooit meer macht

had het naar zich toe getrokken, nu het toch weer dacht

het loopje te kunnen nemen, was er opnieuw dat langverwachte feest

van schieten met mortieren, van graven vol van lopen,

van mensen dicht bijeen, geconcentreerd op hun hopen

om te blijven leven, het naakte zijn alleen nog zonder franje

geen internet, geen viering van oranje op bevrijdingsdag,

stonden zij naakt en uitgeteerd met schamel kostje in een tinnen mok

en gluurden bang met holle ogen naar wie zijzelf nog hadden verkozen

toen zij dachten meer te hebben dan een ander, dat de vijand buiten woonde

was hij al lang, decennia lang, een van hun, als buur, als vriend, als broer of zus,

was hij dus, nooit weggeweest van tussen hen in!

just a little bit of snow

click pic to enlarge

pimpelmees - blue tit, Daalhof Maastricht (NL)

merel (v) - blackbird (f)

merel (m) - blackbird (m)

roodborst - robin

huismus - house sparrow

houtduif - wood pigeon

koolmees - great tit

Vroenhoven field (B)

zwarte specht - black woodpecker, Veldwezelt (B)

Dousberg Maastricht (NL)

berkenlaan - birch lane Veldwezelt (B)

koperwiek - redwing, Dousberg (NL)

Epos over de mens XLIV

“Vuige lasterpraat”, sprak de president,

“Niks dan nep nieuws. Dat is wat het is”,

terwijl de broek waarin hij had gepist

naast hem hing te drogen 

onder het baldakijn van de presidentiële tent.

Bijna mis en nog niet raak!

Je ziet veel te vaak hoe compromissen de mist in gaan

omdat het geen van allen raakt om gemiddeld te worden genomen.

Zoals polders tenslotte weer verzuipen

is polderen de uiting van onvermogen

om gezamenlijk achter het weerbare te kruipen.

Het vreselijk gefundeerd misverstand neemt hand over hand toe,

in brede lagen verspreidt woord en beeld, behangt de wereld

met flarden kleuren, vormen vervagen, normen

worden uitgerekt, niet langer van waarde

zijn zij waardeloos geworden als dood gescandeerde leuzen

waren ook geuzen niet veel meer dan gespuis

dat uit was op eigen gewin, geruggensteund door een prins

die al geen nazaten meer heeft maar wel nog zetelt

in de polders dreigen te verzuipen.

Het is niet eens doorgestoken kaart, maar zo gegroeid,

voor lief genomen, wiens lief niet genomen wilde worden

door geuzen van deze tijd met blond gestoken haren

en valselijk blauw gelensde ogen blikken zij arrogant,

schuiven alles aan de kant dat niet uit hun lendenen ontsproot,

vergeten dat zij de oorsprong nog zelf hadden gedood

omdat zij nooit genoeg dreigen te hebben

van het vele dat anderen moeten ontberen,

onteren zij nog liever hun moeder, hun vader, het knekelhuis

van al wie hen voorafging om het eigen gelijk

waarvan ze heel goed weten hoe ongelijk ze hebben.

Epos over de mens XLIII

Fluks vlotte het niet. Wat vind je zelf?

Het ging best wel traag, nietwaar?

Als een slak in zevenveertigelf…

Dat reukwater? Nee joh, geen gevaar

in de straat met hoge nummers

maken wij er nog wel een nummertje bij,

keren zo het getij in eau de cologne

dat zo zeer naar Keulen ruikt,

maar dan wel met een Frans geurtje,

wat ik je brom. Kijk niet zo dom

naar dat lullige deurtje. Treedt binnen

in mijn alkoof en leg u neder

in het stof mijns aanschijns

en wring uzelf in bochten

tegen het tochten van uw spleet,

al moet ik zeggen dat het mij speet

u niet in levende lijven aan te treffen

zodat ik u zou kunnen beffen

nog voordat ik naar Cologne reed.

Pastoor Huppelkut’s  meid is werkelijk een trut;

dat geloof je niet, zoals zij eruit ziet

zonder snor of baard, is geen gezicht

voor zo’n jong wicht dat voor zo’n oud pastoortje is gezwicht,

veegt ze op haar knieën de vloer met hem aan,

is vervolgens naar zolder gegaan om hem te verhangen

aan de hanenbalk. Dat tekent werkelijk haar verlangen

om hem zo snel mogelijk naar de hemel te laten gaan.

Epos over de mens XLII

Ik zing tijdens de wandeling, fluit naar vogels in de bomen

piepen naar mij omlaag, loeren vantussen het gebladerte

en kijken op mij neer, begroeten wij elkaar,

wenst de een de ander gelukkig nieuwjaar

dat voor vogels elke dag opnieuw begint,

elke dag die niet wordt verknald

door de boomzaag, niet wordt vergald

door krijsend gejank of het geschut van een tank,

vallende bommen of intens verkeer.

Iedere dag opnieuw, telkens weer!

De boer met kiespijn keek zijn boeken na,

rekende zich stuk, schrok zich een ongeluk

van hoe duur boeren was geworden

en toch was dat de minste van zijn zorgen;

eten was immers nog altijd spotgoedkoop,

zeker dat van verre kwam,

scheet hij, de boer, gewoon mee op de grote hoop

die niet alleen hem, maar de hele wereld sloopt,

waar boontje allang niet meer om zijn loontje kwam.

Epos over de mens XLI

In de duistere straten lichten de pleinen

in stad of land razen ontelbare treinen

glijden over onnoembare sporen

zo zacht dat niet is te horen

hoe stilaan de toekomst nadert

zonder dat deze vergadert

over wat komen gaat of niet,

het leed, de pijn en het verdriet

om hoe het had kunnen zijn

wanneer het ongefundeerd chagrijn

achterwege was gebleven.

Man, dat zou pas een zegen zijn!

De meesterknecht verliet zijn meester en begon voor zichzelf

in het kleine pand, niet zo ver van het strand

waar geen zee te hoog voor hem ging

deed hij zijn waardevolle ding onder het donkere gewelf

verlichtte één enkele kaars zijn daden

waarover de mensen nog heel lang spraken

omdat het ieder van hen in staat had gesteld

zowel de toekomst als het verleden te bewaren.