Pad kronkelt steil langs de diepe afgrond
waarin haarfijn groeit met dikke zwarte knoppen
zwellend van plezier zo gevaarlijk op de rand
van neerstorten en te pletter duiken
in woest kolkend water
Op de dag dat bommen overvliegen
met papieren vleugels wijzen kinderen
naar donker vuur dat spuugt en blaast in hun gezicht
geschroeid door zonnebrand met factor veel
en veel teveel dat nog te weinig is
Zo kort op de bal zwart rollend over de paden
draaft de hond onwetend erachteraan
en struikelt met zijn snuit in het vossenhol
waar geen weg terug is voor zijn parasieten
die jammerend brullen van het lachen
Om zoveel onbenul in het graven van andermans kuilen
verloren, perdu, godnondeju
maar dat wist je al, of dacht het te weten tenminste
terwijl het vuur de aarde raakte
precies daar waar je stond. Nog geen tijd om te beven
Leefde je maar eens en nooit weer
Dag brood, dag Paas en Kerst vaarwel
laat de kansel maar lullen uit nekken
van warm gehouden zitjes
stinkend pluche van eigenwaan en maximaal vertier
Wuiven de varens je koelte toe
Tjilpt de vogel dat je weg moet wezen
de rust moet preken in het overlangs
zo dwars als je altijd was en bent geweest
verweest in een vat vol mensen
Blaast de kat zijn laatste deuntje
fluit de tierelier en haakt de winde
op alle winden mee en draait vanuit het ruim
dat steeds nauwer wordt ommuurd
ingesloten prikkeldraad versperd waar je ooit nog was
Path meanders steeply along the deep abyss
in which smooth fine grows with thick black buttons
swelling of pleasure so dangerous on the verge
of crashing and dying on diving
in the fierce swirling water
On the day that bombs fly over
with paper wings see children
the dark fire that spits and blows in their faces
scorched by Sun cream factor much
much too much and still too little
The track of the ball black rolling over the paths
chased by the dog still ignorant
and stumbles with its muzzle into the foxhole
where there is no way back for its parasites
that whining roar of laughter
So much ignoramus in digging other people's pits
lost, perdu, god damn it
but you already knew, or thought so at least
while the fire hits the Earth
exactly where you stood. Not even time to tremble
You only live once and never again
Goodbye bread, goodbye Easter and Christmas farewell
let the pulpit nonsense from his mouths
of warm kept seats
smelly plush of self-conceit and maximum pleasure
Waving the ferns coolness to you
Chirps the bird that you have to leave
preaching to vanish in longitudinally
contra dictionary as you’ve ever been and was
referred in a barrel full of people
The cat blows his last tune
whistles the tingeling and hooks the charm
on every wind that turns from the hold
ever more closely surrounded
embedded barbed wire barred where you ones was
Geen opmerkingen:
Een reactie posten