Ik kan niet precies beschrijven hoe ik me voelde toen het eenmaal zo ver was. Imponeerde zij met haar jaren die volgens Merlijn voor ervaring stonden? Voelde ik mij sowieso daardoor de mindere van elfen überhaupt? In elk geval was ik verdomd onzeker, als een jonge puber op zijn eerste afspraakje, erger nog: bang!
Adolana leek het te weten maar hield haar overwicht voor zichzelf om het niet nog erger te maken. Het lukte haar zelfs mij enigszins op mijn gemak te stellen zodat mijn knieën tenminste niet meer zo hinderlijk knikten. Dit gaat nooit lukken, dacht ik, de afgang van mijn leven. Dat soort zinnetjes zweefden door mijn hoofd en blokkeerden mijn lendenen waarin zelfs geen gevoel meer leek te huizen. Ik zweette en stotterde, maar waarom eigenlijk? Zij moest iets van mij, ik niet van haar, maar ook die gedachte; dat ze maar ziet hoe ze het krijgt, hielp niet. Wel haar massage!
Hoe ze elke vezel in mijn lijf wist te vinden, de tijd die ze ervoor nam, alsof haar handen, haar lijf de tijd uit de wereld veegden die van geen tel meer was, nooit meer zou bestaan.
Adolana wist hoe ze rust moest brengen. Ze kneedde de zelfverzekerdheid terug tussen mijn benen waar hij fier rechtop ging staan tot dolle dwaze drieste dingen in staat, en zeker tot het verwekken van een elfenkind.
Niet alleen in mijn lijf ook in mijn hoofd keerde de dadendrang terug. De daadkracht wilde heersen maar dat had ik toch verkeerd gezien.
Ik was een instrument en al was het fijn om instrument te zijn, het was de vrouw die hier mijn scepter zwaaide, kwam ik er eigenlijk nauwelijks aan te pas en het was goed zo zoals ik in haar verleiding smolt die mij toeliet op het juiste uitgekiende moment of was het zonder berekening, zo voelde het tenminste als de daad die mij leerde geven en zij nam zo vanzelfsprekend en ritmisch dat ik niet wilde dat het stopte zou ik door kunnen gaan niet voor even in het nu maar voor altijd in haar langgerekte toekomst waaraan ik nooit deel kon hebben besefte ik en er rolde een traan uit mijn oog over mijn wang die zij dronk en ze glimlachte rustig, rustte zij op mij en ik in haar waardoor ik heel even een glimp van haar lange leven zag.
Adolana bleek onmiddellijk zwanger wat al na enkele uren geweten was en de dracht die wat langer duurde dan bij de mens kon beginnen. Ik zou vader worden! Nou ja, ik had mijn kleine steentje bijgedragen, maar dat soort menselijke emoties kon ik maar beter achterwege laten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten