Iedereen groen vandaag de dag, terwijl toen ik hen vroeg,
het is al lang geleden, om er iets aan te doen, deden diezelfden vooral bruin,
zelfs zwart, maar spraken wit als de witte reus die alles witter wast
en ontkenden het grijs omdat het de prijs die zij vroegen, zou drukken.
“Het zal zo’n vaart niet lopen”, werd mij gezegd en alles nam toe,
zelfs het taboe om over zoiets te spreken.
Maar nu, nu zelfs een kind kan zien, zijn zij plots zo groen
en doen of zij de eersten waren die het signaleerden,
waren zij het juist die de rotzooi aan de omgeving smeerden
zuiver om het naakt gewin, lukt het ze opnieuw hun zin te krijgen;
dit keer met groen. Je moet maar durven doen
om ondertussen de poen op te strijken, met de redding te prijken
die geen redding is, zolang tot hun gemis zelfs voor henzelf niet valt te ontkennen
en wij er allemaal aan zullen moeten wennen
dat hun groene woorden niet anders dan een vervuilend sausje is.
‘Wees maar niet bang, my friend’, sprak de onnozele vent belerend
en weidde zich weer aan zijn politiek van semantiek
om de goegemeente te imponeren met wat hijzelf niet eens begreep
wat een gevoelige streep door de toekomst betekende
terwijl hij berekende hoeveel hij eraan kon verdienen
als hij zijn opgediste praatje nog wat vaker op zou dienen
aan hen die hem wel moesten geloven omdat zijzelf niet over de kennis beschikten
om al dat beloven op juiste waarde te wikken
woog hij zichzelf tot overgewicht
en bleek als hiervoor en zo vaak door zijn eigendunk gezwicht,
kwamen wie hem verkozen op verbrande blaren te zitten…
Tijdens het late avonduur snakte ik naar wat avontuur,
besloot naar het verre oord te reizen
want met de huidige prijzen was elke trip te betalen,
bovendien was het heel gemakkelijk om informatie te halen
over waar ik heen zou gaan, was ieder oord te vinden, zelfs het verre
dat nog niet zo lang geleden zo onbereikbaar leek als sterren,
was het inmiddels zo dichtbij, en dat voor een appel en een ei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten