De tram stootte op de schoten en viel stil,
muisstil voor schreeuwen het land wekten
uit haar zelfgenoegzame lethargie
kroop ook de regering even uit haar schulp
en hulde zich in mensenhuid,
begeleid door geluid dat menselijk moest lijken,
maar niet anders deed dan het belang onderstrepen
van een natie die nu ook terroristisch aangeslagen was.
‘Ik had gelijk’, leek de premier te willen zeggen
en ik feliciteerde hem in al zijn onbenul
crisiste hij zich langs camera’s en microfoons
belust op de wereldwijde roem
die kort zijn deel werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten