Epos over de mens CXXXV

De kwettervogels in de boom, hoog en droog

kijken op het mensdom neer

dat wanhopig vecht tegen de stroom

die hen dreigt te verslinden.

Dan volgen de hevigste winden.

Zij voeren de vogels mee.

Stilte valt over het kwetterbos 

en laat zelfs de bomen los

die door het luchtruim zwieren

tezamen met alle andere dieren.

Hoop doet leven, maar kan ook doden

wanneer hoop predikt om maar niets te doen,

dat alles wel in orde komt

waardoor het gemakkelijk is te berusten,

je te laten sussen door de volksmenner op de eerste rij

die zij aan zij met zijn trawanten

denkt aan zijn kortstondige verdiensten

die dankzij valse hoop bij hem belanden.

Toen bezit haar intrede deed

zo’n tienduizend jaar geleden

bracht het ook de hiërarchie 

en het geweld om te verdedigen

wat daarvoor van niemand was.

Epos over de mens CXXXIV

Da’s nie goe, want hij wil dat ik in huis wat doe,

maar daarvoor ben ik niet aangenomen.

Als ik dat had geweten was ik niet gekomen,

was niet van zo verre gereisd,

al had hij mij nog zo goed geprijsd

voor een appel en een ei, of zelfs nog meer,

had ik hem geweigerd, keer op keer

tot hij mij tenslotte had opgegeven

en ik verder kon met mijn leven.

Het stroomde landinwaarts.

De mensen tegelijk buitengaats

waar zij verzopen,

een enkeling was achter het beschot gekropen

waar hij bevend van kou

wilde dat hij ook verzuipen zou.

Epos over de mens CXXXIII

Bij de vijver in den Hof liggen twee dure ligstoelen

in het rijke pluche van weleer toen al evenzeer

maar nog met hoge hoed, leegte uit valse ogen staarde

terwijl zij in dat pluche rijkdom en aanzien vergaarden

bij de onaanzienlijken rondom die met hun handen

slijk en goed bewerkten, verloren die hun tanden,

hun hele gebit aan het slechte voer dat hen werd gelaten,

dat restte terwijl het pluche met elkander praatte

over hoe ze nog meer uit hen konden knijpen

en hoe de jonge vrouwen van dat onaanzienlijke plebs

hen konden dienen en zoetjes zouden pijpen.

Zij hebben zelf niet in de gaten hoe werelden verschillen,

nemen zij wat te nemen is 

omdat ze zich alleen bekommeren om onderlinge geschillen.

De mantel van ongenaakbaarheid valt in duigen uiteen,

in stukken en brokken zet het elk op het verkeerde been

waarop ze die ochtend het bed verlieten dat koud

de warmte niet kon houden, maar op vrieskou stiette  

waarvan harde bloemen op de ramen stonden,

ons zere been verbonden met elkaar en met de ander

zonder dat het hielp of zoden zette,

zonder dat het hen de uitvoering belette

van enig tegenwicht

waarvoor eenieder wellicht zou zijn gezwicht.

Epos over de mens CXXXII

Grijs graait de zon uit het blauw

van de lucht, zo trouw

dat je haar niet ziet

en toch vergeet je haar niet.

De rijke gier verdient over kromgewerkte ruggen

maar beschouwt het als zijn verdienste

dat hij kan kakken op een gouden pot.

Het zijn zijn centen die hij de werkers moet betalen

hoewel hij zonder hen die centen zou ontberen.

Het huidig liberaal gedachtegoed

dat al vroeger werd verkondigd

al heette dat ideaal toen nog feodaal

dat eindigde onder het mes van de guillotine!

Het zinvol zinloze van geboren worden om te werken

wordt al lang niet meer verkondigd door de kerken

maar blijft het ledige doel om te presteren,

massale verdiensten te kunnen verteren

die anders misschien het algemeen zouden dienen.

Dan nog liever een lekkere burn-out verdienen

volgens het credo van de prestatiemaatschappij.

Nog liever te veel staatjes invullen dan wat extra zorg erbij.

Epos over de mens CXXXI

De vuige veelvraat vrat een gat in de dag

waardoor alles stroomde dat ik zag

maar niet gezien wilde worden.

Lange horden snorden het leven binnen,

keerden het binnenstebuiten

toen het eenmaal zijn zinnen had gezet

op het definitief bederven van de pret

gingen alle ogen open,

keken angstig in het rond

op zoek naar nog een sprankje grond

om alsnog te kunnen hopen

dat het niet waar mocht zijn.

Gewin sloeg uiteindelijk alles kort en klein!

Epos over de mens CXXX

Zon is ons deel alweer,

schijnt evenzeer voor iedereen,

maar niet gelijk, zoals wel wordt beweerd,

want wie het licht niet in d’ogen kan zien schijnen

raakt verblind en wie pigment ontbeert

verbrand voor het oog van ieders aangezicht,

voelt zich opgelicht door wat de een graag mag

maar de blinde niet te zien vermag.

Het zomert in de lente,

steeds meer, steeds vaker.

Er waren er die het ontkende,

steeds minder, maar er zijn er nog,

winnen er zelfs aandacht mee

als de colporteur die zijn waar aan de domme slijt

is het voor hem slechts kortstondig profijt

tot wat gebeuren moet hem achterhaald

en zijn klandizie tenslotte het gelach betaald.

Epos over de mens CXXIX

Democratie de optelsom van demagogen

die niet anders beogen dan dat hun eigen mening telt

en bovenal verheven is. Hier geldt

destructie van het eigen gelijk dat nooit de waarheid was

en toch loopt de ongekende massa keurig in de pas

van zij die het ook niet weten, maar lijken te vergeten

van al wie voor hen was…

Epos over de mens CXXVIII

Het is vreemd om van het leven te houden.

Als je het objectief bekijkt is het doffe ellende

en toch hechten wij eraan…

Wat zegt dit over mensen die tegen de verdrukking in

de dood willen ontkennen,

zich vastklampen ondanks ondraaglijke pijn

of een uitzichtloos bestaan?

Wat zegt dit over mensen waarvan vele vegeteren

en aan het eind zichzelf bejubelen om de jaren die zij zijn gegaan?

Wat zegt dit over mensen wanneer zij elkaar onderdrukken

en afmaken met ongekend plezier

terwijl het tenslotte toch ook met henzelf is gedaan?

Epos over de mens CXXVII

Genoegdoening is een opoffering om te krijgen.

Na de daden, de feiten aaneen te rijgen, getuigen te horen,

met het risico dat zij jou de grond in boren

terwijl iedereen weet hoe fout zij waren

is het niet alleen lastig bewijs te vergaren

maar om juridisch hard te maken

voordat de termijnen staken

of de dood hen achterhaald

zodat tenslotte niemand er nog naar taalt

hoe de vork in de steel heeft gezeten

waardoor alles alsnog wordt vergeten.

Ondanks jarenlange strijd

worden vaak alleen de daders bevrijd.

Epos over de mens CXXVI

De tram stootte op de schoten en viel stil,

muisstil voor schreeuwen het land wekten

uit haar zelfgenoegzame lethargie

kroop ook de regering even uit haar schulp

en hulde zich in mensenhuid,

begeleid door geluid dat menselijk moest lijken,

maar niet anders deed dan het belang onderstrepen

van een natie die nu ook terroristisch aangeslagen was.

‘Ik had gelijk’, leek de premier te willen zeggen

en ik feliciteerde hem in al zijn onbenul

crisiste hij zich langs camera’s en microfoons

belust op de wereldwijde roem

die kort zijn deel werd.

Voer (B) & Maas (NL)

click pic to enlarge

Epos over de mens CXXV

Om de mensheid te veranderen

moeten we bij het begin beginnen.

Het onderwijs moet op de schop

om kinderen te leren zelfstandig te denken

en niet, zoals nu, te onderwijzen

dat geschiedenis vanuit Europa is geschreven.

Dat er mensen in de wereld waren

die allen hun steentje hebben bijgedragen

aan het goede, maar ook ten kwade.

Dan nog zal het generaties duren

vooraleer mensen kunnen samenleven.

De heilige koe van het systeem

is de economie om vrij te handelen

uit naam van persoonlijke rijkdom en gewin

verborgen onder de last van welvaart

maar lang niet voor iedereen

omdat de meesten niet mee kunnen snoepen.

Konden zij dat wel dan was de aarde inmiddels plat

als een lek geprikte ballon

had ze haar laatste zucht uitgeblazen.