vrijdag 13 juli 2012

WANDERBACH page 68


The rock in his back he pushes further up. The voracious enchantment seems to work only in the hollow. Back on the path the illusion disappears and he empties like leaking rubber, but through a very small hole.
He trembles for fear while he watches the dogs, the heads buried in the never emptying bowls. Let me be on time, he prays silent and impatient. The process is far too slow and he still feels a bit unwieldy when he runs into the hollow wavering like a duck.
Tork grabs the rough collars and drags both at the same time. The dogs seem to weight tons and resist with all power. But fear gives extra force. He has to stop the food chain, create a hiatus in the ceaseless gobbling and he succeeds in pulling away the grounding jaws from the food. A couple of inches, but it is enough.
The dogs try their utmost to get back to the luring meat and when they don’t succeed they growl at Tork who calculated this and uses their fading attention to pull the dogs further away. Because he is not impressed the animals try to make advantage of their weight to force Tork back but he is determined and the dogs suffer heaviness and apathy after the dispatch.
It costs a lot, but he is able to haul them out of the hollow, yard after yard till on the path where they collapse fatigued. At first Tork thinks that he was too late and afraid he looks at the fat, lifeless seeming bodies. Suddenly hope burns when the diminishing starts while at the same time two gasping tongues fall from the tormented muzzles. Exhausted he waits frightened and stares, but the dogs recover faster than he did.
After they crawl up foolish and look at him none understanding Tork realizes that he has to do something and gazes into the garden where his luggage and clothes are. 

Met de rots in de rug drukt hij verder omhoog. De vraatzuchtige betovering werkt blijkbaar alleen in de kom. Op het pad verdwijnt de illusie en loopt hij leeg als lek geprikt rubber, maar door een heel klein gaatje. 
Hij beeft van angst terwijl hij naar de honden kijkt, de koppen begraven in de nooit leeg rakende schalen. Laat me op tijd zijn, bidt hij stil vol ongeduld. Het proces gaat veel te traag en hij voelt zich nog steeds wat lomp wanneer hij schommelend als een eend de kom in rent.
Tork grijpt de ruwe nekkraag en sleurt aan beide tegelijk. De honden lijken tonnen te wegen en verzetten zich uit alle macht. Maar angst geeft extra kracht. Hij moet de vreetstroom doorbreken, een hiaat creëren in het onafgebroken binnenschrokken en het lukt de malende kaken bij het eten weg te trekken. Een paar centimeter, maar het is genoeg.
De honden doen hun best weer bij het lokkende vlees te komen en omdat het niet lukt keren ze zich grommend tegen Tork die er rekening mee hield en gebruikmaakt van de verslappende aandacht om de honden verder weg te rukken. Omdat hij niet onder de indruk is werpen de dieren hun gewicht in de strijd als poging hem mee te sleuren maar Tork is vastbesloten en de honden gaan gebukt onder overgewicht en lusteloosheid na de schranspartij.
Het vergt veel, maar het lukt hen meter na meter uit de kom te sleuren tot op het pad waar ze uitgeput ineen zakken. Eerst denkt Tork dat hij te laat kwam en kijkt bang naar de dikke, levenloos lijkende lijven. Plots laait de hoop wanneer de vermagering inzet terwijl tegelijk twee hijgende tongen uit de gekwelde bekken vallen. Uitgeput wacht hij bang af en staart, maar de honden herstellen sneller dan hij.
Nadat ze dwaas overeind krabbelen en hem onbegrijpend aanstaren beseft Tork dat hij iets moet doen en tuurt naar de tuin waar zijn bagage en kleding ligt. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten