The rock in his
back he pushes further up. The voracious enchantment seems to work only in the
hollow. Back on the path the illusion disappears and he empties like leaking
rubber, but through a very small hole.
He trembles for
fear while he watches the dogs, the heads buried in the never emptying bowls. Let
me be on time, he prays silent and impatient. The process is far too slow and
he still feels a bit unwieldy when he runs into the hollow wavering like a duck.
Tork grabs the
rough collars and drags both at the same time. The dogs seem to weight tons and
resist with all power. But fear
gives extra force. He has to stop the food chain, create a hiatus in the
ceaseless gobbling and he succeeds in pulling away the grounding jaws from the
food. A couple of inches, but it is
enough.
The dogs try
their utmost to get back to the luring meat and when they don’t succeed they
growl at Tork who calculated this and uses their fading attention to pull the
dogs further away. Because he is not impressed the animals try to make
advantage of their weight to force Tork back but he is determined and the dogs suffer
heaviness and apathy after the dispatch.
It costs a lot,
but he is able to haul them out of the hollow, yard after yard till on the path
where they collapse fatigued. At first Tork thinks that he was too late and
afraid he looks at the fat, lifeless seeming bodies. Suddenly hope burns when
the diminishing starts while at the same time two gasping tongues fall from the
tormented muzzles. Exhausted he waits frightened and stares, but the dogs
recover faster than he did.
After they
crawl up foolish and look at him none understanding Tork realizes that he has
to do something and gazes into the garden where his luggage and clothes are.
Met de rots in de rug drukt hij verder omhoog. De
vraatzuchtige betovering werkt blijkbaar alleen in de kom. Op het pad verdwijnt
de illusie en loopt hij leeg als lek geprikt rubber, maar door een heel klein
gaatje.
Hij beeft van angst terwijl hij naar de honden
kijkt, de koppen begraven in de nooit leeg rakende schalen. Laat me op tijd
zijn, bidt hij stil vol ongeduld. Het proces gaat veel te traag en hij voelt
zich nog steeds wat lomp wanneer hij schommelend als een eend de kom in rent.
Tork grijpt de ruwe nekkraag en sleurt aan beide
tegelijk. De honden lijken tonnen te wegen en verzetten zich uit alle macht. Maar
angst geeft extra kracht. Hij moet de vreetstroom doorbreken, een hiaat creëren
in het onafgebroken binnenschrokken en het lukt de malende kaken bij het eten
weg te trekken. Een paar centimeter, maar het is genoeg.
De honden doen hun best weer bij het lokkende
vlees te komen en omdat het niet lukt keren ze zich grommend tegen Tork die er
rekening mee hield en gebruikmaakt van de verslappende aandacht om de honden
verder weg te rukken. Omdat hij niet onder de indruk is werpen de dieren hun
gewicht in de strijd als poging hem mee te sleuren maar Tork is vastbesloten en
de honden gaan gebukt onder overgewicht en lusteloosheid na de schranspartij.
Het vergt veel, maar het lukt hen meter na meter
uit de kom te sleuren tot op het pad waar ze uitgeput ineen zakken. Eerst denkt
Tork dat hij te laat kwam en kijkt bang naar de dikke, levenloos lijkende
lijven. Plots laait de hoop wanneer de vermagering inzet terwijl tegelijk twee
hijgende tongen uit de gekwelde bekken vallen. Uitgeput wacht hij bang af en
staart, maar de honden herstellen sneller dan hij.
Nadat ze dwaas overeind krabbelen en hem
onbegrijpend aanstaren beseft Tork dat hij iets moet doen en tuurt naar de tuin
waar zijn bagage en kleding ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten