WANDERBACH page 64

At last he rips loose from the black and the dogs drag him out of the dark, back to the light.

The eye turns slower, stops and divides again and Tork shakes his puzzled head.

- ‘It was an illusion’; Perlwachter softly declares, ‘but very dangerous because it took advantage of defenseless sleep. It was a good thing that the dogs weren’t sensitive for the phenomenon.’ Tork nods. He already figured that out. But how do the Nymphs think to for come this in future? The keeper appeases him. He didn’t show without a plan but also brought a surprise.

The elderly claps and the Nymphs hover back into the cave to return with plates loaded with food and carafes of the lovely wine Tork drunk in Wanderbach.

- ‘I guessed that you would like a real meal’, Perlwachter smiles. Water runs into Torks’ mouth, just by looking and smelling but the dogs nor allow themselves to stay behind and whine for the meat.

Tork understands why twenty Nymphs had to come. It is so many, and he asks himself who all this has to eat when, to his surprise, Perlwachter and his helpers take part. No small portions as in Wanderbach; not less than he or the dogs that attack the plates like if they didn’t eat for weeks.

Tork hardly realizes; from the first morsel fruit and flesh swim in front of his eyes. He hasn’t eaten for so long. Was it the day before yesterday, he wonders while he gnaws an indefinite bone and his other hand grabs a blushing apple.

Hands full at the same time he crams ripe berries which he greedy flushes with red wine. The plates with delights don’t come to an end, and that is perfect because he feels that even this abundance will not be enough. 

Tenslotte scheurt hij los uit het zwart en de honden slepen weg uit het duister, terug naar het licht.

Het oog draait trager, stopt en deelt zich weer en Tork schudt onthutst het hoofd.

- ‘Het was een illusie’; zegt Perlwachter zacht, ‘maar zeer gevaarlijk omdat het gebruik maakte van weerloze slaap. Gelukkig waren de honden niet vatbaar voor het fenomeen.’ Tork knikt. Dat had hij zelf al bedacht. Maar hoe denken de Nymphen dit in de toekomst te voorkomen? De wachter stelt gerust. Hij kwam niet zonder plan en bracht tevens een verrassing.

De oude klapt en de Nymphen zweven terug in de grot om terug te keren met schalen voedsel en karaffen van de heerlijke wijn welke Tork in Wanderbach dronk.

- ‘Ik dacht wel dat je een echt maal op prijs zou stellen’; glimlacht Perlwachter. Het water loopt Tork in de mond alleen al door de aanblik en geur, maar de honden laten zich evenmin onbetuigd en janken naar het vlees.

Tork snapt waarom er twintig Nymphen nodig waren. Het is zoveel en hij vraagt zich af wie alles moet opeten als, tot zijn verbazing, Perlwachter en zijn helpers met hem mee doen. Geen kleine porties zoals in Wanderbach. Ze doen niet onder voor hem of de honden die op de schalen aanvallen alsof ze in weken niet hebben gegeten.

Tork realiseert het zich nauwelijks. Vruchten en vlees zwemmen voor zijn ogen vanaf de eerste hap. Hij heeft al zolang niet gegeten. Was het eergisteren?; vraagt hij zich verwonderd af terwijl hij aan een onbestemd bot kluift en met de vrije hand naar een blozende appel grijpt.

Handen tegelijk propt hij rijpe bessen naar binnen die hij gulzig wegspoelt met rode wijn. Er komt geen eind aan de schalen met heerlijkheden en dat is maar goed ook want hij heeft het gevoel dat zelfs deze overvloed onvoldoende is.