Tork blinks uneasy.
The shallow cave leaves part of the light outside, enough to dimmer, but if he
looks right in front he sees the summery path.
The dogs moan
in their sleep, haunted by dreams and he himself feels far from energetic. Cramped
muscles after sitting hours in the same position he carefully stretches the
legs, the arms to intensive the blood circulation while he thinks of yesterday,
the future. The chances seem hopeless.
The Gods know
too much. If they are capable of recreating the forms he gave the Nymphs of
Wanderbach and copy Perlwachter and the guide to the smallest detail, they can
mislead him in everything. Nothing can be trusted. Perhaps these mountains
don’t even exist or the light is only here to confuse him. Besides he feels
weak after yesterday’s orgy and he is not sure to be capable of investigating
the path any further.
However he
still doesn’t want to eat he takes the capsules and feeds two to the dogs after
which he reluctantly swallows one himself. To his surprise energy floods almost
immediately back into his body. Alert Tork watches the dogs which react the
same.
After the
second one the miserable feeling disappears. In spite of the ambushes they are
still here. Up till now they resisted the attacks, yet he knows it was mainly
because of the incompetent illusions. But they managed twice: first thanks to
the dogs and after that because of his friendship with the Nymphs; without he
wouldn’t have felt the necessity to thank them, and wouldn’t have interrupted
his greed and had himself eaten to death almost for sure. There are hiatuses in
the construction of the sent illusions and it’s up to him to trace them.
Tork knippert onwennig. De ondiepe grot sluit een
deel van het licht buiten, genoeg om te schemeren, maar als hij recht voor zich
kijkt is er het zomerse pad.
De honden kreunen in hun slaap, gekweld door
dromen en hijzelf voelt zich ver van energiek. Verkrampte spieren na urenlang
stilzitten strekt hij voorzichtig de benen, rekt de armen om de bloedcirculatie
te bevorderen terwijl hij aan gisteren denkt, de toekomst. De kansen lijken
hopeloos.
De Goden weten te veel. Als ze in staat zijn de
verschijningsvormen op te roepen die hij de Nymphen van Wanderbach gaf en
Perlwachter en de gids tot in het kleinste detail kunnen kopiëren, waarmee
kunnen ze hem dan nog misleiden? Niets is te vertrouwen. Misschien bestaat dit
gebergte helemaal niet of is het licht er om hem te verwarren. Bovendien voelt
hij zich verzwakt na de orgie van gisteren en hij vraagt zich af of hij wel in
staat is het pad verder te verkennen.
Hoewel hij nog steeds geen zin heeft in eten pakt
hij de capsules en geeft er twee aan de honden om er daarna met tegenzin zelf
een weg te slikken. Tot zijn verrassing stroomt de energie bijna onmiddellijk
terug in zijn lijf. Tork kijkt oplettend naar de honden die al even alert
reageren.
Na de tweede pil verdwijnt het naargeestig gevoel.
Ondanks de hinderlagen zijn ze er nog. Tot hiertoe hebben ze de aanvallen doorstaan
al beseft hij dat het vooral aan de incompetente illusies lag. Toch is het twee
keer gelukt: eerst door tussenkomst van de honden en daarna dankzij de
vriendschap met de Nymphen. Zonder dat had hij niet de noodzaak gevoeld hen te
bedanken, zijn vraatzucht niet onderbroken en zou hij zich meer dan
waarschijnlijk hebben dood gegeten. Er zitten hiaten in het raffinement van de
op hen afgestuurde illusies en het is aan hem ze op te sporen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten