WANDERBACH page 242

Then land! Straight ahead a grey shore.

Without Tork interfering, the bark diminishes speed and stops billowing, not even ten yards from the coast. Even in this pale light he sees that it is the same beach where he left from. How long ago and at the same time… how short!

He grabs the bundle with victuals, jumps into the water that doesn’t reach higher than his groin and wades ashore while he looks around for something suspicious. No welcome-committee, the surrounding dead and abandoned. Also in the direction of Shaah’s land no movement.

His pants are soaked when he climbs the dry soil and it will take time before it dries in the absent summery glow.

Without resting he immediately goes into the direction of the stage and the town, and again it is the amulet that tells him where to go. Yet he remembers the road more or less, the circle is a great help. The land fades; in the withering steppe-grass individual stems are no longer recognizable and the path which he does not see when covering the amulet is visible like shaven emptiness, as if a gardener with scythe walks in front of him.

Happy is probably too much, but certainly relieved, Tork runs over the path on which he makes good progress also without a stick, and before he needs a rest he reaches the stage that is slowly swallowed by the surrounding land. Behind the almost transparent curtain the land is empty and yet Tork approaches careful, alert for betrayal.

He tries the wooden floor through which he can see the empty space, abandoned like the surroundings. In spite of the fragile transparency the material is still strong. He looks up at the hill where Gabi was killed, runs bended close along the curtain until he involuntarily sighs for relief when he again reaches the soft steppe. 

Dan land! Recht vooruit een grijze oever.

Zonder Torks bemoeienis mindert de bark vaart en valt deinend stil, nog geen tien meter uit de kust. Ook in het vale licht ziet hij dat dit hetzelfde strand is vanwaar hij vertrok. Hoe lang geleden en tegelijk… hoe kort!

Hij grijpt de bundel met proviand, springt in het water dat niet hoger dan zijn lies reikt en waadt naar de kant terwijl hij om zich heen kijkt naar iets verdachts. Geen ontvangstcomité, de omgeving doods en verlaten. Ook in de richting van het land van Shaah geen beweging.

Zijn broek is doorweekt wanneer hij op het droge klautert en het zal duren voordat het droogt in de afwezige zomerse gloed.

Zonder te rusten gaat hij onmiddellijk op weg in de richting van het podium en de stad, en het is alweer de amulet die hem vertelt waar te gaan. Al herinnert hij zich de route ongeveer, de cirkel is een goede hulp. Het land vervaagt; in het verdorrende steppegras zijn individuele halmen niet langer te herkennen en het pad dat hij niet ziet wanneer hij de amulet bedekt doemt op als geschoren leegte, alsof een tuinman met zeis voor hem uitloopt.

Opgewekt is wellicht te veel, maar wel opgelucht, rent Tork over het pad waarover hij ook zonder stok gemakkelijk vooruit komt. Hij schiet goed op en nog voordat hij aan rust toe is bereikt hij het podium dat langzaam door het omringende land wordt opgeslokt. Achter de al bijna doorzichtige voorhang is het land leeg en toch nadert Tork behoedzaam, bedacht op verraad.

Hij probeert het parket waardoorheen de lege ruimte gaapt, verlaten als het land rondom. Ondanks de fragiele doorzichtigheid is het materiaal nog sterk. Hij kijkt omhoog naar de heuvel waar Gabi de dood vond, holt gebukt dicht langs het gordijn tot hij onwillekeurig zucht van verlichting wanneer hij opnieuw de zachte steppe bereikt.