Merlijn - ratio

Tot zover de ratio: het rationele der Handelezen! Ik was in de fuik beland, al dan niet opzettelijk voor mij uitgezet. Merlijn’s hoofd (en wie weet wat nog meer) bij vrouwe San, had hem zijn aandacht en oplettendheid voor mij doen verliezen. Hij had moeten weten wat er zou kunnen gebeuren en ik voelde mij in de steek gelaten. Als ik haar niet plezierde… Ik wist niet eens wat Weine’s plezier was en welke rol er van mij werd verwacht.

“En als ik op jou was gevallen?”

“Hun cultuur is niet de mijne”, antwoordde Joos. “Het zou geen consequenties hebben gehad.”

“Op een van hun mannelijke leden dan?”

“Ze maken geen onderscheid tussen de geslachten.”

“Je bedoelt…?”

“Dan had je een man moeten plezieren.”

Ik knikte. “Heeft het nog latere consequenties? Ik bedoel, is het een verbintenis voor het leven?”

De Handelees lachte. “Oh mens”, hikte hij. “Wij kennen geen verbintenissen voor het leven. Die houden om te beginnen niet stand, of de fut gaat eruit en daarmee verdwijnt het plezier in elkaar. Het kan zijn dat Weine jouw diensten nog verlangt wanneer je haar het plezier geeft waar ze op hoopt maar het heeft geen verstrekkende gevolgen.”

“Behalve dat het mijn dood kan betekenen”, reageerde ik verbolgen.

“Dat heb je zelf in de hand. Je weet toch hoe een vrouw in elkaar zit, hoop ik? Je bent toch niet zonder ervaring?”

“Met mensen”, benadrukte ik. Met een elf, dacht ik erbij, maar dat hoefde Joos niet te weten.

“Nou dan! Op seksueel gebied zijn er, voor zover mij bekent, geen verschillen. Beschouw het als een gift voor de genoten gastvrijheid, voor het feit dat je bij haar hebt mogen schuilen tegen de regen.”

“Is dit haar tent?”

“Zij denken niet in termen van eigendom, maar Weine woont hier, ja. Met nog anderen natuurlijk. Het zou belachelijk zijn als ieder zijn of haar eigen tent had.”

Seks als dankjewel! Ik keerde op mijn denkschreden terug. Alles was hier zo rationeel als de pest, verdomme! Je hebt een lijf en dat lijf heeft zekere behoeften, dus bouw je wat geintjes in om aan die behoeften tegemoet te komen. Die geintjes verpak je als rituelen of voor mijn part cultuur. Maar waarom die omwegen? Waarom niet gewoon gezegd: Ik wil je neuken, of ik wil dat je mij neukt, desnoods? Dit ambivalente gedoe stond mij niet aan en nog minder omdat ik er mijn leven bij kon inschieten natuurlijk.

“Waarom?” vroeg ik Joos.

“Plezier is een hoog goed. Het hoogste binnen een samenleving. Wie niet in staat is om het te geven heeft geen recht op leven, is hun redenering. Maar nogmaals: hun cultuur verschilt in bijna alles van de mijne. Zo is het…”

“en zal het altijd zijn”, vulde ik nogal sarcastisch aan, waarop Joos mij bevreemd aankeek.

“Welnee! Culturen verschillen weliswaar maar veranderen ook. Voortdurend. Wat vandaag gebruik is, hoeft dat over een tijd niet meer te zijn. Inzichten veranderen door uitwisseling, dus je begrijpt dat veranderingen op Handel snel gaan omdat er altijd een voortdurende en razendsnelle uitwisseling plaats heeft. De cultuur hier is echter zeer conservatief. Ze houden aan hun gebruiken en inzichten, al zolang wie zich ook kan herinneren. Ook dat gebeurt. Maar zou het niet ontzettend saai worden als alles hetzelfde was? Bovendien zijn verschillen goed voor de handel want verschillen brengen ook andere noden, een grotere differentiatie, zeg maar…”

Hij zat op zijn stokpaard. “Zul je het toestaan als ze mij doden?” onderbrak ik hem.

“Ik heb geen keus. Als ik mij ermee bemoei betekent dat ook het einde van mijn leven!”