Ik kan het me zo goed voorstellen: de wanhoop van asielzoekers, na jaren uitgeprocedeerd. Geen dak boven hun hoofd, en geen cent te makken.
Te oordelen naar het politieke klimaat in Nederland en België voelt de meerderheid dat niet, al lijkt het soms anders wanneer je hen interviewt op straat. Dat is belijden met de mond, anders kreeg radicale politiek geen kans.
Vanuit de luxueuze burcht waarin wij leven is het gemakkelijk oordelen over andermans kansen. Zondermeer aannemen dat hij of zij het wel zelf verknoeid zal hebben. Het: "Je bent wat je er zelf van maakt" principe, zonder er rekening mee te houden dat maakbaarheid aan een aantal voorwaarden is gebonden.
Het is heel handig als je in de wieg werd gelegd in een land dat van bij de geboorte alle kansen biedt. Het scheelt. Je hoeft niet die geniale sloeber te zijn die zich vanuit een sloppenpositie omhoog werkt, en die er, door iedereen die het "heeft gemaakt", bij de haren wordt bijgesleept zodra het debat richting kansarmen kantelt.
Van al die "snelle" jongens en meisjes die de mond vol hebben over de maakbaarheid van het leven had nog geen duizendste procent het gehaald als ze in de achterstandswijken van bv Sao Paulo waren geboren. Waarschijnlijk lag hun bevooroordeelde mond allang begraven in een anoniem drugsgraf, zoals zoveel kinderen daar.
Wij, en onze arrogantie. Het zeker weten. Soms mocht je willen dat er een ramp gebeurt om mensen de ogen te openen. Maar zou het helpen, zelfs als de manager met BMW alles kwijtraakt, en onder een brug moet slapen? Misschien als de zaken worden omgekeerd. Onze welvaart in het slop, de EU bankroet (niet eens zo denkbeeldig als je de economische nieuwsgaring volgt), en al die mensen, die nu te beroerd zijn om minderbedeelden een kans te geven, op uittocht. Hun eigen leven achterna, op weg naar een van die landen waar nu nog "onze" asielzoekers vandaan komen, om daar te moeten smeken. Stel je het gevecht voor met ambtenaren die een taal spreken die jij niet verstaat, formulieren invullen die je niet begrijpt, in de hoop op een pover onderdak en een beetje geld dat net te veel is om dood te gaan.
De ambtenaar, een vroegere asielzoeker, die er lol in lijkt te hebben jou, de blanke minkukel van weleer, van het kastje naar de muur te sturen. Dat denk je maar omdat je zijn cultuur en zijn gebrabbel niet begrijpt.
Nog steeds die vooroordelen, want daaraan verandert niets, maar nu omgekeerd, geef je af op die lul die jou de centjes niet geeft waarop je recht meent te hebben omdat je zonder niet kunt overleven.
Werd dit sprookje waar, zelfs dan vraag ik me af of de meerderheid er iets van zou leren. Ook arrogantie wordt in de wieg bepaald, simpelweg omdat we ons kunnen veroorloven arrogant te zijn op de top van de meest welvarende piramide die de wereld ooit heeft gekend.
Te oordelen naar het politieke klimaat in Nederland en België voelt de meerderheid dat niet, al lijkt het soms anders wanneer je hen interviewt op straat. Dat is belijden met de mond, anders kreeg radicale politiek geen kans.
Vanuit de luxueuze burcht waarin wij leven is het gemakkelijk oordelen over andermans kansen. Zondermeer aannemen dat hij of zij het wel zelf verknoeid zal hebben. Het: "Je bent wat je er zelf van maakt" principe, zonder er rekening mee te houden dat maakbaarheid aan een aantal voorwaarden is gebonden.
Het is heel handig als je in de wieg werd gelegd in een land dat van bij de geboorte alle kansen biedt. Het scheelt. Je hoeft niet die geniale sloeber te zijn die zich vanuit een sloppenpositie omhoog werkt, en die er, door iedereen die het "heeft gemaakt", bij de haren wordt bijgesleept zodra het debat richting kansarmen kantelt.
Van al die "snelle" jongens en meisjes die de mond vol hebben over de maakbaarheid van het leven had nog geen duizendste procent het gehaald als ze in de achterstandswijken van bv Sao Paulo waren geboren. Waarschijnlijk lag hun bevooroordeelde mond allang begraven in een anoniem drugsgraf, zoals zoveel kinderen daar.
Wij, en onze arrogantie. Het zeker weten. Soms mocht je willen dat er een ramp gebeurt om mensen de ogen te openen. Maar zou het helpen, zelfs als de manager met BMW alles kwijtraakt, en onder een brug moet slapen? Misschien als de zaken worden omgekeerd. Onze welvaart in het slop, de EU bankroet (niet eens zo denkbeeldig als je de economische nieuwsgaring volgt), en al die mensen, die nu te beroerd zijn om minderbedeelden een kans te geven, op uittocht. Hun eigen leven achterna, op weg naar een van die landen waar nu nog "onze" asielzoekers vandaan komen, om daar te moeten smeken. Stel je het gevecht voor met ambtenaren die een taal spreken die jij niet verstaat, formulieren invullen die je niet begrijpt, in de hoop op een pover onderdak en een beetje geld dat net te veel is om dood te gaan.
De ambtenaar, een vroegere asielzoeker, die er lol in lijkt te hebben jou, de blanke minkukel van weleer, van het kastje naar de muur te sturen. Dat denk je maar omdat je zijn cultuur en zijn gebrabbel niet begrijpt.
Nog steeds die vooroordelen, want daaraan verandert niets, maar nu omgekeerd, geef je af op die lul die jou de centjes niet geeft waarop je recht meent te hebben omdat je zonder niet kunt overleven.
Werd dit sprookje waar, zelfs dan vraag ik me af of de meerderheid er iets van zou leren. Ook arrogantie wordt in de wieg bepaald, simpelweg omdat we ons kunnen veroorloven arrogant te zijn op de top van de meest welvarende piramide die de wereld ooit heeft gekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten