zondag 26 juni 2011

Hoezo geen publicitaire middelen?

Als ik mensen kan bereiken om een sociaal drama te voorkomen, moet dat eveneens lukken om mijn romandebuut in de verf te zetten. Voor eventuele bestellingen verwijs ik simpelweg naar de link hiernaast 'joachim op mijnbestseller' Het boek, dat ik met liefde en mededogen heb geschreven, is maar één klik verwijderd ;-)

In 2009 woonde ik nog in Arroyo de la Miel, een dorp in de heuvels boven het strand van Benalmàdena-Costa, en treinde dagelijks naar mijn atelier in Fuengirola. Kunstenaars beginnen zelden vroeg, werken vaak laat, waarom ik regelmatig de trein van 14.00 uur nam, een tijdstip waarop in Spanje de scholen sluiten.

Tegenover mij in de trein zat een jong meisje. Ik heb nooit haar naam geweten, heb er ook niet naar gevraagd, en toch werd zij zonder het te weten de aanleiding voor de roman.

Een meisje met een boekentas dat iedere dag de make-up van haar gezicht haalde. Waarschijnlijk een jaar of dertien, een leeftijd waarop veel ouders het niet tolereren dat hun dochter zich al opmaakt. Zorgvuldig en ongegeneerd veegde ze het zwart rond haar ogen weg, tissue na tissue verdween in het vuilbakje onder het plankje dat in treinen als tafel dient. 

Een aandoenlijk gezicht. Verboden, anders was het niet nodig er zich al in de trein van te ontdoen, en toch interesseerde het haar niet dat iedereen het zag. Die simpele handeling, maar vooral de manier waarop, werd de aanleiding voor 'het Ritsjas gevoel'.

Ze was van Angelsaksische origine, zoals zoveel in het zuiden van Spanje. Dat viel onmogelijk te ontkennen met haar bleke huid en rossige haren, maar ze zat op een Spaanse school, bewezen de boeken in haar tas.

Toen ik aan het manuscript begon en haar als leidraad nam, wist ik niet of er meer dan een kort verhaal in zat. Ik begon gewoon te schrijven over een meisje dat zich afschminkte en de rest volgde vanzelf.

Ik gaf haar geen thuis. Een kind alleen op de dool en daarom een kansloos kind, veel te jong onderweg met een tas vol boeken. Een meisje op zoek naar bescherming en geborgenheid, liefde wellicht, maakte ik haar wel wat ouder om haar niet al elke kans in het eerste hoofdstuk te ontnemen.

Zij staat niet alleen. Onze samenleving telt veel kinderen die om allerlei redenen niet terecht komen. Uitgestoten worden, onder een brug belanden, of verhandeld worden omdat het vaak een enige keus is om te overleven. Wij gruwen bij verhalen uit de middeleeuwen waarin mensen door de omstandigheden werden misbruikt, en vergeten dat die verhalen nog steeds actueel zijn. Daaraan helpt geen modern comfort of snelle media. Ook met een gsm op zak is het mogelijk om op de brandstapel te belanden...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten