Een hard oordeel!

Dat een samenleving niet zonder regels kan is op zichzelf onweerlegbaar, maar als diegenen die deze regels moeten hanteren niet op de hoogte zijn, of te onverschillig om er zich om te bekommeren, leiden regels tot stress en tijdverlies. Dat is mijn ervaring bij de re-integratie van ons, door ons Nederlanders, zo geroemde landje. En het wordt nog erger vernam ik gisteravond op het journaal. De regering, onder druk van de PVV, scherpt de regels voor integratie aan, wat automatisch impliceert dat ook re-integratie moeilijker zal worden.

Na 15 jaar afwezigheid is dit land onherkenbaar. Niet in de manier hoe het eruit ziet, maar beslist in mentaliteit. Ik dacht dat Andalusiers onverschillig waren in alles wat niet tot hun directe omgeving hoort. Onverschillig, niet vijandig. Maar nu ik ruim 2 weken terug ben moet ik die mening drastisch herzien.

Het was geen luxe overweging om terug te keren, maar bittere noodzaak. Spanje ligt op zijn gat, zoals iedereen weet die wel eens een krant openslaat of naar het nieuws kijkt. Ik ben niet de eerste die het land noodgedwongen verlaat en zal ook niet de laatste zijn. Na 9 jaar een economische vluchteling is een moeilijk te verkroppen realiteit. Zeker als je er de laatste 2 jaar alles aan hebt gedaan om de bierkaai te bevechten. Het tij was niet te keren, en het enige dat ik mezelf kan verwijten is dat ik het niet eerder wilde toegeven. Doorgaan, niet opgeven en niet willen geloven dat het jezelf kan overkomen.

Gestrand, is het juiste woord. Terug, op een vliegtuig naar Maastricht met 2 x 20kg bagage als laatste bezittingen die nog waren te redden. Niet om hier van het "luxueuze" vangnet te genieten, maar met de bedoeling koste wat kost te herstarten. Ik geef niet gemakkelijk op.

Na 18 dagen ben ik nog geen stap verder en leef ik met het gevoel dat ik beter in Spanje was gebleven. Dat is re-integratie.

Ik verwachtte niet met open armen te worden opgevangen, maar wel een traject waarlangs ik me beetje bij beetje weer recht kon hijsen. Wat ik aantrof valt niet te beschrijven. Een houding als van een betonnen muur waarop in grote letters gekalkt: "Zoek het maar uit!"

Na 15 jaar in het buitenland, waarvan de laatste 9 in Spanje, moet ik toegeven dat mijn kennis vwb de regelgeving op zijn minst verouderd is, zo niet bejaard. Ik ben een gemakkelijk doelwit, maar nog altijd weerbaarder dan iemand die hier nooit heeft gewoond. Het moet een gruwel zijn voor diegenen die om sociale, politieke of economische redenen hier naartoe vluchten. Ik kan me hun gemoedstoestand voorstellen. Ik heb tenminste nog een dochter waarbij ik zolang logeer. Ik spreek de taal en ben vroeger altijd sociaal actief geweest, maak deel uit van de cultuur, waardoor ik de basis van onze regelgeving begrijp. Hoe moet het voor hen zijn die deze bagage niet hebben?

Het bos ingestuurd, is de juiste uitdrukking. Ambtenaren die je ronduit voorliegen of desinformatie verstrekken waardoor je de tijd verliest die er niet is wanneer je weer van 0 moet beginnen. "De regels zijn nu eenmaal veranderd"; hoorde ik gisteren, "daar kunnen wij niks aan doen." Het aloude verschuilen achter regeltjes die de uitvoerenden niet zelf hebben bedacht, maar geen enkele regel schrijft voor dat je iemand van het kastje naar de muur stuurt. Dat initiatief is persoonlijk en komt voort uit onvermogen en onverschilligheid. Wat mij echter het meest treft is dat er geen uitzondering lijkt te zijn op deze alarmerende vaststelling. Ik heb er tenminste in 18 dagen nog geen gevonden.