Iedereen kent de Nederlandse situatie. Vooral als je wilt huren. Overvolle steden, ellenlange wachttijden, en oeverloos invullen van documenten.
In 1986 sloop ik Amsterdam binnen. Ik kwam uit de provincie, maar wilde naar de Randstad, en ik had geluk.
Tsjernobyl ontplofte, en een collega schrok zo dat ze met haar kinderen hals over kop naar de VS vluchtte. Ze zocht iemand die haar van een woningbouwvereniging gehuurde atelierwoning wilde overnemen, en ik was maar al te bereid het risico te nemen.
Gedonder met instanties natuurlijk. Ik mocht daar niet wonen, had geen binding met de hoofdstad, en was er zelfs nooit woningzoekende geweest.
Ik hield me van de domme, was bovendien BBK kaderlid, en uiteindelijk lieten de instanties het maar zo, want waar kon ik heen als ze mij op straat zetten? (Het scheelde natuurlijk dat ik op dat moment meer dan voldoende inkomen kon overleggen, zo werkt het: ook in een regeltjesland)
In Nederland is alles bekend. Niet alleen bij de verhuurder. Van zodra je verhuist worden alle gegevens bij elke instantie keurig bijgewerkt. Die meneer woont op dat adres, en je hoeft je BSN nummer maar te geven om het uit elk willekeurig bestand op te diepen. Gemakkelijk? Zeker. Vooral voor diegenen die jou om welke reden dan ook willen vinden.
Maar ik weet zeker dat er heel wat mensen zijn die soms helemaal niet gevonden willen worden. Het doodsimpele feit bijvoorbeeld dat ik ooit werd gedoopt, leverde mij na elke verhuizing steevast een bezoek van de plaatselijke pastoor op. En wie wil die nou aan zijn deur?
Ook als de belasting nog wat van je tegoed heeft, (Althans dat vinden zij. Jij bent een andere mening toegedaan) of als je zonder het te weten 4 km te snel een flitspaal passeerde...
Voor wie zich in bovenstaande voorbeelden herkent is mijn advies: verkas naar Spanje...
Huisvesting is er niet goedkoop, maar als je dat wilt verdwijn je totaal. Volkomen onzichtbaar voor iedereen en elke instantie, behalve natuurlijk als je per se gevonden wilt worden, en een vermoeide ambtenaar zo ver krijgt dat hij je daadwerkelijk inschrijft in de gemeente waar je woont.
Het gebeurt niet vanzelf. Je moet er moeite voor doen...
Toen ik begin 2002 in Andalusië aankwam geloofde ik het niet. Hoezo je huurt gewoon iets, punt? Maar zo werkt het. Je bladert een aantal gratis krantjes met advertenties door, kiest wat je bevalt, en betaalt een maand huur en een maand borg. Dat is het. Simpel en eenvoudig, als je tenminste niet zo stom bent om het via de een of andere makelaar te regelen. Die boren je fluks een maand extra door je neus voor hun commissie.
Niks geen burgerzaken, of andere databestanden die hijgen om jouw gegevens zo snel mogelijk te verwerken. Je betaalt rechtstreeks aan de verhuurder, en trekt erin. Zelfs de verhuurder hoeft in veel gevallen niet eens te weten wie je bent. Hij legt heus wel een huurcontract voor, maar geen mens vraagt om een legitimatie, dus wat je daarop invult heb je helemaal zelf in de hand.
Zo leven miljoenen, vooral aan de kusten. Niet alleen Spanjaarden, vooral veel buitenlanders, en het hoeft weinig uitleg dat daartussen er heel wat zijn die in hun eigen land gezocht worden. Tja, als Spanje die mogelijkheid biedt is het natuurlijk een prima onderduik locatie. (Breng ik nou mensen op ideeën?)
Maar al die woningen staan toch op iemands naam? Zeker, maar het is al even gemakkelijk en even ondoorzichtig om een bedrijfje op te richten waarin al die locaties keurig worden ondergebracht. En als je helemaal een dwaalspoor wilt leggen dan huur je iets, neemt vervolgens de moeite om je inderdaad te laten inschrijven, en verhuist... Zelfs jaren later kun je gerust naar het desbetreffende gemeentehuis stappen en om een bewijs van domicilie vragen. De kans dat er inmiddels iemand anders ingeschreven staat is te verwaarlozen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten