Eigenlijk is de mens het domste beestje dat ik ken (en ik kan het weten want ik ben er zelf een). Niet alleen ijvert het vlijtig richting catastrofe, maar bovendien zorgt het aan de basis dat het niet kan ontsnappen.
Door de opwarming neemt de hoeveelheid neerslag jaar na jaar toe. Logisch, want warmte doet verdampen. Toch asfalteren, betonneren en betegelen we lustig verder, waardoor het teveel aan water nauwelijks nog de kans krijgt weg te trekken. Maar och; waarover zouden we moeten zeuren als we echt slim zouden zijn? Het is veel leuker regelmatig het nieuws te halen met volgelopen kelders en natte voeten. Natuurlijk, er worden wachtbekkens gegraven, en oude waterlopen in ere herstelt, maar wat er aan verhard oppervlak bijkomt overtreft vele malen deze maatregelen. (Ik heb het over de globale situatie, voordat iemand met het argument komt: “in onze regio is dat niet waar!”)
Daarnaast nemen andere extremen hand over hand toe. Iedereen kent de beelden van de resultaten van orkanen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tsunami’s. Dan moeten we de put weer dempen na het verdronken kalf. Dure operaties, maar nog altijd goedkoper dan het definitief dichtdraaien van alle vervuilende kranen, maar hoe lang nog… Hoelang voordat ons cynisme ons ook financieel voorbij holt…?
De mens is blijkbaar aan de mens niks gelegen, getuige het jaarlijkse verlies aan levens. En waarom ook? Wij zijn niet bepaald zeldzaam (wel met uitsterven bedreigd, overigens), met ons aantal van zeven miljard horen we bij de meest voorkomende soorten op de planeet, en van alles dat groeit en bloeit eigenen wij ons de grootste ruimte toe. Habitat tekort, dat lossen we wel even op: er valt vast nog wel een stuk bos te rooien!
Die onachtzaamheid begint ons op te breken, waarom het niet alleen het stijgende water is dat zorgen baart, maar vooral de toenemende neerslag en de bijbehorende erosie die we zelf in gang hebben gezet.
En wat doen beleidsmakers? Sussen en lapmiddelen bedenken: “Als we voor het jaar tweeduizend-en-nog-wat dat doen, dan…” Ze snappen het niet, hebben geen benul; laten zich raden, maar instrueren hun adviseurs: “Zorg dat de economische impact niet te groot is”.
Daar zorgen de brave borsten voor, op papier toch, terwijl de planeet rustig verder protesteert. Want natuurlijk hangt alles samen. Bewijs wordt zolang ontkent tot het echt niet meer anders kan, want Wij zijn De Mens, en kunnen alles beheersen.
De planeet grijnst, en ziet zijn oceanen verzuren, de polen en gletsjers smelten, land onder water verdwijnen, koraal en plankton afsterven, permafrost ontdooien…, en de verhoudingen veranderen.
Schuivende aardplaten knallen steeds vaker steeds harder, met hier en daar een tsunami tot gevolg. De druk onder de dunne aardkorst bouwt op, en de uitlaatkleppen, de vulkanen rommelen met fascinerende toeristische plaatjes als resultaat, tot er een welvaartsstad wordt getroffen, maar ook dat catalogiseren we als individuele ramp. Net als verzuipen door te hevige regenval, het mislukken van oogsten, of orkanen die complete gewesten bedreigen…
De argumentatie is simpel: dit soort rampen hebben altijd al plaatsgevonden. Ja, maar niet in zo korte tijd, met deze frequentie en opeenvolging van verschillende fenomenen.
Wanneer stoppen we met de kloothommels aan het roer nog langer te volgen, en nemen we met ons allen het heft in handen om deze waanzin ren naar meer te stoppen? Waarschijnlijk nooit! Want zoals ik hierboven al argumenteerde: we zijn het domste beestje dat ik ken! Met open ogen vrolijk naar de slachtbank; een rund of schaap doet beter, want die beseffen het tenminste…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten